หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 770

ในใจลึกๆ กลับรู้สึกไม่มั่นคง ราวกับมีบางอย่างขาดหาย เหมือนมีอะไรไม่ถูกต้อง

หญิงชราจูงสวี่สืออวิ๋นให้นั่งลง แต่นางกลับเอ่ยขึ้นว่า “นี่หรงเช่อ สามีของข้า นี่คือเยี่ยนซู ลูกชายคนโต แล้วก็นั่น เจาเจา ลูกสาวคนเล็ก นางยังเป็นองค์หญิงแห่งเป่ยเจาอีกด้วย”

ทุกคนเข้ามาคำนับ แต่เมื่อเห็นสวี่สืออวิ๋นไม่เรียกอีกฝ่ายว่าแม่ พวกเขาจึงเรียกแค่ฮูหยินเฒ่า

หรงเช่อ: คนที่ภรรยาไม่ยอมรับ ข้าก็ไม่ยอมรับเช่นกัน

แต่หญิงชราหาได้สนใจ นางเพียงแค่พินิจมองหรงเช่อเท่านั้น

“เจ้าต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ข้างนอก ลูกสาวของข้าต้องลำบากแล้ว เจ้าชื่ออวิ๋นเหนียงใช่ไหม”

“สวี่สืออวิ๋น?” หญิงชราพึมพำพลางส่ายศีรษะ

“เปลี่ยนมาใช้สกุลหนานดีกว่า สกุลหนานเป็นสกุลราชนิกูล เจ้าเกิดมาก็เป็นองค์หญิงที่สูงศักดิ์แห่งแคว้นใต้ หลายปีที่ผ่านมาต้องพลัดพรากกระซ่านกระเซ็นไปอยู่ถึงเป่ยเจา คงลำบากมากสินะ” หญิงชรายังคงกุมมือนางด้วยความรัก ไม่ยอมปล่อย

สวี่สืออวิ๋นไม่ชอบคำพูดดูถูกเป่ยเจาของนาง จึงเอ่ยขึ้นว่า “อวิ๋นเหนียงจะไม่เปลี่ยนสกุล เป่ยเจาก็ดีมาก ไม่ลำบากเลยสักนิด ท่านพ่อท่านแม่รักและเอ็นดูข้า สามีก็เอาใจใส่ มีทั้งลูกชายและลูกสาวอยู่ด้วย”

แต่หญิงชรากลับคิดว่านางฝืนยิ้ม ในสายตาชาวแคว้นใต้ แคว้นใต้ย่อมสูงส่งกว่าคนอื่น

เป่ยเจาไม่ได้อยู่ในสายตาเลย

“เจ้าน่ะ ยังไม่รู้ถึงข้อดีของสกุลหนานสินะ ทำไมไม่ไปหาเสด็จพ่อของเจ้าก่อนล่ะ”

“เขาน่ะ คิดถึงเจ้ามาหลายปีจนเป็นโรคหัวใจแล้ว” หญิงชราพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

รอยยิ้มบนใบหน้าของสวี่สืออวิ๋นหดลง “เขาคือคนที่สังหารคนทั้งหมู่บ้านของท่านมิใช่หรือ ทำไมท่านถึงไม่เกลียดเขาล่ะ”

รอยยิ้มบนใบหน้าของหญิงชราจางหายไป

นางทอดถอนลมถอนหายใจ บนใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกจนปัญญา

“อวิ๋นเหนียง แม่ไม่มีอำนาจ ให้อะไรเจ้าไม่ได้ เจ้าพึ่งพาได้แค่พ่อ แค่พ่อเท่านั้น”

“แม่เติบโตมาในหมู่บ้านเถาหยวน หมู่บ้านเถาหยวนมีบุญคุณต่อแม่มาก แม่ก็ปวดใจ แต่ยังไงแม่ก็ต้องคิดเผื่อเจ้าก่อน...”

สวี่สืออวิ๋นใจเต้นรัว ใครคือตัวปลอม

นางหันมองไปที่เจาเจา เจาเจาที่รู้สึกถึงสายตาของแม่เงยหน้าขึ้นส่งยิ้มให้อีกฝ่าย

[แม่จ๋า แม่ที่แท้จริงคนนี้คือตัวปลอม!]

ถ้วยน้ำในมือของสวี่สืออวิ๋นสั่น

“เด็กดีของแม่ แม่ตามหาเจ้าจนขาข้างหนึ่งต้องพิการ ความปรารถนาเดียวในชีวิตนี้ก็คือการได้อยู่กับเจ้า ตอนนี้ได้เจอเจ้าแล้ว ต่อให้ตาย ก็ตายตาหลับแล้ว” นัยน์ตาของหญิงชราแดงก่ำ ในแววตาระคนไปด้วยความรักและความเอ็นดู

สวี่สืออวิ๋นก้มหน้าลง หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับที่หางตาโดยไม่พูดอะไร

สวี่สืออวิ๋นถอนหายใจเบาๆ “ข้านึกว่าท่านจะไม่ให้อภัยฮ่องเต้แคว้นใต้เสียอีก”

“แม้ท่านจะเป็นลูกกำพร้า แต่ก็เติบใหญ่มาได้ด้วยคนทั้งหมู่บ้านเถาหยวน หมู่บ้านเถาหยวนมีบุญคุณต่อท่านมากนะ”