หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 779

เมื่อฟังจบแล้ว ฮองเฮาเพียงยิ้ม ไม่ได้ใส่ใจ

ตาเฒ่าหัวรั้นพวกนั้นไม่เคยเห็นแก่หน้าใครหรอก มีหรือที่พวกเขาจะยอมให้ฮูหยินหนิงนั่นมาเป็นฮองเฮาร่วม

ฝันไปเถอะ!

“เจาเจาจะใช้เหตุผล พวกท่านลุงต้องใจอ่อนแน่ๆ” ลู่เจาเจายิ้มตาหยี หากพวกขุนนางเป่ยเจาอยู่ที่นี่ จะต้องขนลุกซู่ไปทั้งตัวแน่ๆ

กระทั่งยามเย็น หลังจากมื้ออาหารเย็นเสร็จสิ้น ฮ่องเต้จึงตรัสขึ้นว่า “อีกหลายวันกว่าจวนองค์หญิงก็จะสร้างเสร็จ ช่วงนี้เจ้าอยู่ที่จวนหนิง อยู่เป็นเพื่อนแม่เจ้าไปก่อน หลายปีมานี้ นางลำบากมาไม่น้อยเลย”

เมื่อทุกคนจากไปแล้ว หนานเฟิ่งอวี่จึงประคองฮองเฮากลับไปยังตำหนักบรรทม

ทันทีที่ประตูตำหนักบรรทมปิดลง รอยยิ้มอันเปี่ยมล้นไปด้วยพระเมตตาของฮองเฮาก็หุบลงอย่างฉับพลัน

“โชคดีที่เรากำจัดนางแพศยานั่นไปได้ก่อน ไม่อย่างนั้น นางจะต้องสร้างปัญหาให้พวกเราแน่ๆ!” ในแววตาของฮองเฮาเต็มไปด้วยความอาฆาตเคียดแค้น

“ข้าว่า ฝ่าบาทจะต้องรู้สึกผูกพันกับนางอยู่บ้าง ยังไงพวกเขาก็เคยใช้ชีวิตร่วมกันมาเป็นปี”

“นางแพศยานั่นหน้าตาสะสวย มิน่าเล่า ฝ่าบาทถึงได้เฝ้าถวิลหานางแบบนั้น!”