หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 779

เมื่อฟังจบแล้ว ฮองเฮาเพียงยิ้ม ไม่ได้ใส่ใจ

ตาเฒ่าหัวรั้นพวกนั้นไม่เคยเห็นแก่หน้าใครหรอก มีหรือที่พวกเขาจะยอมให้ฮูหยินหนิงนั่นมาเป็นฮองเฮาร่วม

ฝันไปเถอะ!

“เจาเจาจะใช้เหตุผล พวกท่านลุงต้องใจอ่อนแน่ๆ” ลู่เจาเจายิ้มตาหยี หากพวกขุนนางเป่ยเจาอยู่ที่นี่ จะต้องขนลุกซู่ไปทั้งตัวแน่ๆ

กระทั่งยามเย็น หลังจากมื้ออาหารเย็นเสร็จสิ้น ฮ่องเต้จึงตรัสขึ้นว่า “อีกหลายวันกว่าจวนองค์หญิงก็จะสร้างเสร็จ ช่วงนี้เจ้าอยู่ที่จวนหนิง อยู่เป็นเพื่อนแม่เจ้าไปก่อน หลายปีมานี้ นางลำบากมาไม่น้อยเลย”

เมื่อทุกคนจากไปแล้ว หนานเฟิ่งอวี่จึงประคองฮองเฮากลับไปยังตำหนักบรรทม

ทันทีที่ประตูตำหนักบรรทมปิดลง รอยยิ้มอันเปี่ยมล้นไปด้วยพระเมตตาของฮองเฮาก็หุบลงอย่างฉับพลัน

“โชคดีที่เรากำจัดนางแพศยานั่นไปได้ก่อน ไม่อย่างนั้น นางจะต้องสร้างปัญหาให้พวกเราแน่ๆ!” ในแววตาของฮองเฮาเต็มไปด้วยความอาฆาตเคียดแค้น

“ข้าว่า ฝ่าบาทจะต้องรู้สึกผูกพันกับนางอยู่บ้าง ยังไงพวกเขาก็เคยใช้ชีวิตร่วมกันมาเป็นปี”

“นางแพศยานั่นหน้าตาสะสวย มิน่าเล่า ฝ่าบาทถึงได้เฝ้าถวิลหานางแบบนั้น!”

หนานเฟิ่งอวี่รีบลูบหลังมารดาและพูดปลอบใจ “เสด็จแม่ อย่าโมโหไปเลย คนเป็นกษัตริย์นั้นไร้หัวใจ เสด็จพ่อจะมีความจริงใจสักกี่ส่วนกันเชียว”

“ท่านว่าใช่ไหมล่ะ”

ฮองเฮารู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย “ว่าไปก็ใช่ สำหรับฝ่าบาทแล้ว ราชบัลลังก์สำคัญที่สุด นางหนิงนั่น สำคัญที่ไหนกันล่ะ”

“ยังดีที่มีพวกเจ้า ตอนนี้ไม่มีใครสามารถอัญเชิญเทพเจ้าลงมาได้ พวกเจ้ามีพรสวรรค์ พวกเจ้าสิถึงจะเป็นความหวังของแคว้นใต้”

“ฝ่าบาทให้ความสำคัญกับพรสวรรค์ เพื่อรากฐานอันยาวนานเป็นพันปีของแคว้นใต้แล้ว เขาไม่ทำอะไรโง่ๆ หรอก”

หนานเฟิ่งอวี่ทุบไหล่ให้นางเบาๆ “เสด็จพ่อคิดถึงใบหน้าและเสียงของนังนั่น ข้าจึงเผาใบหน้าของนางเสีย แล้วก็กรอกน้ำมันร้อนๆ ใส่ปากของนาง ยิ่งกว่านั้น ข้าให้คนฝังนางทั้งเป็น ไม่ให้ไปเกิดใหม่ไม่ว่าชาติไหนๆ”

“ลูกเห็นตอนที่นางถูกจับโยนใส่โลงศพและถมดินด้วยตาของตัวเอง ท่านแม่วางใจได้”

ใบหน้าของฮองเฮาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “เจ้าเป็นคนเดียวที่เข้าใจข้า”

เซี่ยอวี้โจวรีบตามไปอย่างกระตือรือร้น “ข้าจะดูแลน้องเจาหยางเอง ท่านพ่อวางใจได้”

เมื่อได้ยินรายงาน ใต้เท้าหมิงจึงรีบวิ่งไปที่หน้าประตูใหญ่ด้วยความตื่นตกใจ องค์หญิงเจาหยางดันจริงจังกับคำพูดตามมารยาทของเขา

ทว่า อีกฝ่ายก็แค่สามขวบครึ่ง ครั้นจะคิดเป็นจริงเป็นจัง ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

“ไม่เป็นไรๆ องค์หญิงเจาหยางแวะมาหากระหม่อมที่จวน ถือเป็นเกียรติของตระกูลหมิงแล้ว”

“หลางเอ๋อร์ รีบเปิดประตูเร็วเข้า”

สวี่สืออวิ๋นจะยอมทิ้งให้นางอยู่ที่ตระกูลหมิงเพียงลำพังเสียที่ไหน

สำหรับนางแล้ว แคว้นใต้ก็เหมือนถํ้าพยัคฆ์วังมังกรที่เต็มไปด้วยอันตราย ถ้าเจาเจาถูกทิ้งให้อยู่ในตระกูลหมิง นางอาจจะนอนไม่หลับทั้งคืน

“ท่านแม่ บ้านท่านลุงหมิงมีนกสีดำ เจาเจายังไม่เคยเห็นนกสีดำมาก่อนเลย ข้าขออยู่ที่นี่สักสองวันได้หรือเปล่า ได้ไหม ขอร้องนะ ท่านแม่...” เจ้าตัวน้อยกอดขามารดาออดอ้อนอย่างเต็มที่