หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 787

หมิงเสียนพยักหน้า

เขามองไปที่สมาชิกในตระกูลหมิงที่อยู่ข้างหลัง นัยน์ตาแดงฉาน “ตระกูลหมิง รับคำท้า!”

ตระกูลซูต้องการกลืนกินตระกูลหมิงมานานแล้ว ต่อให้วันนี้หลบได้ ยังไงก็ยังมีพรุ่งนี้อีก

ไม่สู้ ยอมรับคำท้าเสีย!

รับรองจะไม่ทำให้ชื่อเสียงของเทพเสียนถิงต้องเสื่อมเสีย!

ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าลู่เจาเจาจูงมือเซี่ยอวี้โจวไปหลบอยู่ใต้โต๊ะบูชา

“ชู่ววว ห้ามพูดอะไรนะ...”

ผู้อาวุโสรองเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย “หมิงถิง เจ้าเป็นคนที่เก่งกาจที่สุดในตระกูลหมิง จงลากพวกมันลงจากแท่นบูชาเถอะ”

ฝั่งตรงข้าม หมิงหลางและสมาชิกตระกูลต่างจ้องมองเขาด้วยความโกรธ

“ตระกูลหมิงทุ่มเทเลี้ยงดูเจ้าจนเติบใหญ่ แต่เจ้ากลับกลายเป็นคนทรยศต่อบรรพชน!” หมิงจู๋โกรธจนน้ำตาไหล

เด็กชายตัวเล็กเคยเอาหมิงติงเป็นต้นแบบ คิดไม่ถึงเลยว่าวันหนึ่งตระกูลจะถูกคนที่เขาเอาเป็นต้นแบบทรยศ

หมิงติงกอดกระบี่ไว้แน่น สีหน้าเรียบเฉย

“ข้าขอใช้ดวงวิญญาณเรียกเทพเจ้าแห่งความตายที่กำลังหลับใหล เชิญท่านปกคลุมแผ่นดิน รับเครื่องบูชาของท่านด้วยเถอะ...” ลวดลายสีดำบนใบหน้าของหมิงติงปรากฏขึ้นทันที หมอกดำหนาทึบพวยพุ่งขึ้นมาจากอากาศ

นอกประตูจวนหมิง ผู้นำตระกูลซูขมวดคิ้วเล็กน้อย

“หมิงถิงมีพรสวรรค์จริงๆ เขาสามารถอัญเชิญเทพเจ้าแห่งความตายมาปรากฏตัวได้จริงๆ หรือนี่”

“หมิงเสียนจะต้องโมโหจนกระอักเลือดแน่ๆ”

ใต้หล้าต่างรู้ดีว่าบนโลกมีกษัตริย์ แดนสวรรค์มีเทพเจ้า ใต้พิภพมียมบาล

ในแดนมารมีเทพเจ้าแห่งความมืดมิด

“เป็นเรื่องน่าเศร้าที่ตระกูลหมิงที่สืบทอดกันมาอย่างยาวนานนับพันปีกำลังจะพินาศ” ผู้นำตระกูลซูพูดเช่นนี้ แต่ในดวงตากลับเต็มไปด้วยความสุข

เมื่อตระกูลหมิงล่มสลาย พวกเขาจะแห่กันมาฮุบทุกอย่างของตระกูลหมิง

“ท่านลุง ท่านมีเบาะแสของเต่าดำแล้วหรือยัง” หนานเฟิ่งอวี่เอ่ยถาม

ลู่เจาเจาแอบอยู่ใต้โต๊ะบูชา นางหยิบกระดองเต่าขนาดใหญ่ออกมาจากอก แล้ววางไว้ใต้ก้นประหนึ่งเป็นเก้าอี้

เซี่ยอวี้โจวขยี้ตา “เจ้าอย่าคิดว่าข้าโง่สิ”

เจ้าขี้เกียจจะปิดบังเลยหรือ

ลู่เจาเจาไม่เงยหน้าขึ้น “ก็โง่อยู่แล้วนี่นา”

เซี่ยอวี้โจว...

ทั้งสองโผล่หัวออกมาจากผ้าคลุมโต๊ะสีเหลืองสดใสที่ห้อยยาวจรดพื้น

พวกเขาทั้งสองยันคางไว้ ราวกับกำลังชมเรื่องสนุกบางอย่างอยู่

หมอกดำปกคลุม เงาดำขนาดมหึมาปรากฏขึ้นเหนือตระกูลหมิง จ้องมองผู้คนด้วยความเย่อหยิ่งและไม่แยแส

ชาวเมืองจำนวนไม่น้อยต่างเห็นเหตุการณ์นี้ พวกเขารีบปิดประตูหน้าต่าง ไม่กล้าดูความคึกคัก

“เจ้ารู้ไหมว่าความแตกต่างระหว่างแคว้นใต้กับเป่ยเจาคืออะไร” ลู่เจาเจายังคงพูดคุยกับเซี่ยอวี้โจวด้วยความสนุกสนาน