หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 804

โหลวจิ่นถังพาทั้งสองไปเที่ยวเล่นในเมืองหนานตู พบว่าสองข้างทางเต็มไปด้วยหมอดูดวงชะตามากมาย

“นี่ถือว่าเป็นความพิเศษของหนานตู”

“ชาวแคว้นใต้นับถือเทพเจ้าเป็นอย่างมาก ทำให้เกิดหมอดูและวัดวาอารามมากมาย”

“พวกเขาดูดวงชะตาแม่นหรือไม่” เซี่ยอวี้โจวเกาะริมหน้าต่างด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“พวกเจ้าไปลองดูก็ได้ มาถึงหนานตูทั้งทีจะไม่ดูดวงชะตาได้อย่างไร” โหลวจิ่นถังปิดปากแอบยิ้ม

ตอนนี้นางรู้สึกปวดสองแขนราวกับไม่ใช่แขนของตนเองอีกต่อไป

“ไปตรงนั้นกันเถิด” ลู่เจาเจาชี้ไปที่แผงลอยตรงหัวมุมถนน

“เชื่อข้า ไปกัน”

คนอื่นๆ รอบข้างดูซื่อตรงมาก ยกเว้นเขาคนนั้นที่ดูเหมือนคนหลอกลวง

แต่เมื่อลู่เจาเจามองเห็นกลิ่นอายของพลังที่แผ่ออกมาจากศีรษะ ทำให้นางรู้ว่าชายคนนี้แข็งแกร่งมากจริงๆ

ชายชรากล่าวขึ้นเบาๆ ว่า “โปรดเขียนชาตาแปดอักษรของเจ้า” (ชาตาแปดอักษร : การทำนายโดยการใช้ตัวอักษรแทนสัญลักษณ์วัน เดือน ปีและเวลาเกิด)

ทั้งสามคนจึงผลัดกันเขียนตามลำดับ

ชายชราดูดวงชะตาของโหลวจิ่นถังก่อนเป็นคนแรก เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะมองโหลวจิ่นถังด้วยท่าทางประหลาดใจ “เจ้าถูกลิขิตให้พบกับผู้สูงศักดิ์ แม่หนู เจ้าได้รับพรอันยิ่งใหญ่จากสรวงสวรรค์ เจ้า…” กระดาษสีขาวในมือของเขาเริ่มสั่นระรัว

“จะกลายเป็นความหวังของคนทั้งตระกูล”

ดวงตาของโหลวจิ่นถังเบิกกว้างราวกับเห็นผีในทันที

ชายชราหยิบพลันชาตาแปดอักษรของเซี่ยอวี้โจวขึ้นมาอีกครั้ง “ชะตานี้ธรรมดาเรียบง่าย”

เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของเซี่ยอวี้โจวจึงมืดลงด้วยความผิดหวัง

“แต่เจ้าเกิดมาพร้อมกับโชค มักพบโชคดีในโชคร้าย เปลี่ยนให้ร้ายกลายเป็นดี และอยู่รอดต่อไปได้...”

ชายชรารู้สึกประหลาดใจ เขาเพียงมาตั้งแผงลอยแบบไม่ได้ตั้งใจ แต่กลับพบเจอคนที่มีชะตาสูงส่งทั้งสิ้น

จากนั้นจึงหยิบชาตาแปดอักษรของลู่เจาเจาขึ้นมา

น่าแปลกเหลือเกิน

“เจ้าถูกกำหนดให้ตายตั้งแต่เยาว์วัย เหตุใดเจ้าจึงโตเช่นนี้” ชายชราไม่อาจรู้ชะตากรรมของนางได้เลย

ทั้งที่เป็นชะตาที่ถูกกำหนดให้ตายตั้งแต่เยาว์วัยแท้ๆ

ไม่กล้าพูด ไม่กล้าพูด

ลู่เจาเจาในชุดคลุมยืนขึ้น พร้อมกับวางมือบนสะโพกและสาปแช่งเสียงดัง

“เตาเฒ่าบ้า บอกมานะว่าใครตระหนี่!”

ไม่ใช่ข้า!

นางโกรธจนผมแกละบนศีรษะกระตุกเบาๆ !

ลู่เจาเจานอนไม่หลับทั้งคืน

ทำให้มีรอยคล้ำใต้ตา และดวงตาแดงก่ำเล็กน้อย

เมื่อสาวรับใช้เห็นดังนั้น นางจึงแทบกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ “องค์หญิง เมื่อคืนท่านไม่ได้นอนหรือเจ้าคะ”

ลู่เจาเจาครุ่นคิดทั้งคืนจนเริ่มมีปฏิกิริยาสะท้อนกลับ “ข้าไม่ได้ตระหนี่...”

เอ่อ…

“ตอนกลางคืนดูเหมือนจะมียุงตอม ข้าก็เลยนอนไม่หลับ” เด็กน้อยหาวปากกว้าง

สาวรับใช้จึงให้คนในครัวนำไข่ต้มมากลิ้งรอบดวงตาหลายครั้ง แต่ก็ไม่ทุเลาลงบ้างเลย