หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 805

เกรงว่าจะนอนพลิกไปมาทั้งคืนไม่ได้หลับมากกว่าน่ะสิ

ลู่เจาเจานั่งอยู่บนเก้าอี้ ก่อนจะผล็อยหลับไปขณะกินข้าวจนยกเปลือกตาแทบไม่ขึ้นแล้ว

โหลวจิ่นถังและเซี่ยอวี้โจวไม่ค่อยเข้าใจนัก ว่าเด็กนิสัยแบบนางจะมีช่วงเวลานอนไม่หลับด้วยหรือ

ทันทีที่วางชามลง ลู่เจาเจาก็ถอนหายใจออกมา “ข้าบอกแล้วใช่หรือไม่ว่าตาเฒ่านั่นดูดวงชะตาไม่แม่น”

“ข้าจะตระหนี่ได้อย่างไร ดูสิ ข้าไม่เห็นจะโกรธเลยสักนิด”

“ข้าเกือบลืมเรื่องนี้ไปแล้วด้วยซ้ำ”

“ใช่หรือไม่ พี่อวี้โจว”

เซี่ยอวี้โจวกำลังถือชามพลางกินข้าวต้มอยู่ เมื่อเห็นดวงตาสีเทาสว่างที่มองมาอย่างแผดเผาจึงพูดอย่างตะกุกตะกัก “ใช่ ใช่ เจาเจาไม่ตระหนี่ ไม่ได้โกรธแม้แต่น้อย”

โหลวจิ่นถังเองก็กำลังถือชามเช่นกัน ใบหน้าของนางแทบฝังเข้าไปในชามใบนั้น โดยที่ไหล่ไม่อาจหยุดสั่นเทาได้เลย

มีเพียงสวรรค์ที่รู้ดีว่าองค์หญิงเจาหยางโกรธจนนอนไม่หลับทั้งคืน

“เมื่อเดือนแปดของปีก่อน พวกเราออกไปเดินเล่นกัน ท่านกินถังหูลู่ของข้าไปไม้หนึ่ง ข้ายังไม่พูดอะไรเลย เจาเจาไม่ได้ตระหนี่...” ลู่เจาเจาพยักหน้าอย่างจริงจัง

เซี่ยอวี้โจวมองนางด้วยความประหลาดใจ ปะ... ปีที่แล้วงั้นหรือ

ให้ตายเถิด ชายชราคนนั้นไม่ได้โกหก เขาดูดวงชะตาแม่นมาก!

เพลานั้นนางอายุเท่าใด แค่สองขวบกว่าไม่ใช่หรือ

เขากินถังหูลู่ของนางไปเพียงไม้เดียว แต่กลับจำได้จนถึงทุกวันนี้!

และยังจดจำวันเวลาได้ชัดเจน ไม่รู้ว่าสาปแช่งลับหลังเขาไปกี่ครั้งแล้ว

หลังอาหารเช้า ตระกูลโหลวเริ่มเตรียมพร้อมสำหรับการแข่งขันครั้งใหญ่

โหลวจิ่นถังถือกิ่งไม้เล็กๆ อยู่ในมือ เสมือนว่าถือกระบี่ด้วยท่วงท่าสง่างาม

“ตระกูลโหลวมีสุสานกระบี่ มีกระบี่วิญญาณนับไม่ถ้วนในนั้น กระบี่แต่ละเล่มต่างมีจิตวิญญาณเป็นของมันเอง หากดึงออกมาไม่ได้ เท่ากับไม่ได้การยอมรับจากกระบี่วิญญาณ”

“มีคนน้อยมากในตระกูลโหลวที่ถูกสุสานกระบี่เลือก และพี่ใหญ่ของข้าคือหนึ่งในนั้น” ดวงตาของโหลวจิ่นถังเป็นประกายและเต็มไปด้วยความเคารพ

“พี่ใหญ่ของข้ามีความสามารถโดดเด่น เป็นความภาคภูมิใจของท่านพ่อมาโดยตลอด ท่านพ่อทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้เพื่อถ่ายทอดความรู้ให้กับเขา”

“อันที่จริง พี่ชายของข้าจะต้องกลายเป็นหัวหน้าตระกูลที่อายุน้อยที่สุด” โหลวจิ่นถังกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเทามากขึ้น

“แล้วพี่ชายของเจ้าอยู่ที่ใด” เซี่ยอวี้โจวถามอย่างกังวล

เขาอยู่ที่นี่มาสามวันแล้ว ไม่เคยเห็นพี่ใหญ่ของโหลวจิ่นถังเลยสักครั้ง ไม่เคยได้ยินแม้แต่ชื่อ...

โหลวจิ่นถังถือกระบี่เก่า แล้วพาทั้งสองคนไปยังศาลบรรพชนของตระกูลโหลว

“โอ้... ศาลบรรพชนของเจ้าใหญ่โตมาก” เซี่ยอวี้โจวเงยหน้าขึ้น ก่อนจะมองไปที่อาคารสูงใหญ่ตรงหน้า