หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 819

ประตูหินค่อยๆ เปิดออกอย่างเชื่องช้า

“หากถังเอ๋อร์ไม่ได้รับการยอมรับจากสุสานกระบี่ก็ไม่เป็นไร แม้ไม่ได้เป็นหัวหน้าตระกูล แต่เจ้า...” ผู้อาวุโสตระกูลอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ พร้อมกับปลอบประโลมอย่างใจดี

“เด็กหญิงที่ยังไม่เติบโตอย่างสมบูรณ์ไม่แปลกหรอกที่สุสานกระบี่จะไม่ยอมรับ! กระบี่วิญญาณตระกูลโหลวนั้นล้วนสืบทอดมาแต่สมัยโบราณ กระบี่ทุกเล่มมีนิสัยเย่อหยิ่ง...”

เมื่อประตูหินเปิดกว้าง

ผู้คนที่อยู่นอกประตูจึงหยุดชะงัก ราวกับว่าโชคชะตากำลังบีบคอ ทำให้ไม่สามารถพูดอะไรได้แม้แต่คำเดียว

ดวงตาของผู้อาวุโสใหญ่เบิกกว้าง พลางชี้ไปยังกระบี่วิญญาณที่กองอยู่บนพื้นอย่างสั่นสะท้าน “เมื่อครู่ตอนที่สุสานกระบี่สั่นไหว...มะ มันเป็นเพราะเจ้าดึงกระบี่วิญญาณออกมาหมดนี่เลยหรือ”

โหลวจิ่นถังส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว

“เจาเจาเป็นคนดึงออกมาน่ะ”

ลู่เจาเจาเอามือไพล่หลังพร้อมกับยิ้มอย่างน่ารัก โดยมีลักยิ้มสองอันปรากฏขึ้นเล็กน้อย

“ข้าแค่ดึงออกมาดูน่ะ”

“ท่านบอกเองไม่ใช่หรือว่าหากชอบก็ดึงออกมาได้เลย”

ผู้อาวุโสทุกคนในตระกูลแทบบ้าคลั่ง กระบี่วิญญาณที่พวกเขาร้องขอแต่ไม่เคยได้รับ บัดนี้นางกลับดึงออกมาราวกับเป็นหัวไชเท้าเช่นนี้!

ประโยคเมื่อครู่ หากชอบก็ดึงได้เลย...

ตอนนี้เหมือนกับมีดแทงสวนเข้ามากลางหัวใจของพวกเขา

ฮูหยินตะลึงกับภาพตรงหน้า “เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้! เป็นไปได้อย่างไร!”

ผู้อาวุโสใหญ่หันไปตามเสียงด้วยสายตาดุร้ายทันที “ยังไม่รีบลากสตรีเสียสติคนนี้ออกไปอีก! ระวังนางจะทำร้ายหัวหน้าตระกูลน้อยเข้า!”

หัวหน้าตระกูลน้อย กำหนดทุกอย่างไว้อย่างเสร็จสรรพ!

ฮูหยินโหลวพลันร้องไห้ด้วยความดีใจ โดยอุ้มหลานสาวตัวน้อยไว้ในอ้อมแขนด้วยดวงตาแดงก่ำ

“เพื่อเป็นการฉลองตำแหน่งหัวหน้าตระกูลของพี่จิ่นถัง วันนี้จะเลือกลูกศิษย์ในสมาชิกตระกูล 10 คนเพื่อไปเลือกกระบี่วิญญาณ! ช้าอดหมดนะ…” ลู่เจาเจาหรี่ตาลงและยิ้มอย่างซุกซน

“จริงหรือ”

“สุ่มเลือกกระบี่ทั้งหมดนี่น่ะหรือ” ผู้อาวุโสใหญ่อุทานออกมา

“ใช่ เจาเจาดึงกระบี่ทั้งหมดออกจากสุสานกระบี่แล้ว หลังจากเลือกกระบี่จนครบทั้ง10เล่ม เจาเจาจะเอากระบี่กลับคืนตำแหน่งเดิม!”

ผู้อาวุโสต่างมองหน้ากันด้วยความโล่งใจ

เขากลัวอย่างยิ่งว่าลู่เจาเจาจะดึงกระบี่วิญญาณออกมา และนำกลับไปทั้งหมดเสียอีก

“พวกเขากลัวว่าเจ้าจะเอาไปน่ะ... เพราะเมื่อครู่เขาบอกเองว่าหากชอบก็ดึงได้เลย” เซี่ยอวี้โจวกระซิบข้างหูของนาง

แค่เรื่องง่ายๆ น่ะ

วิชากระบี่ที่องค์หญิงเจาหยางเป็นคนสอน กระบี่วิญญาณที่นางดึงออกมาราวกับหัวไชเท้าขนาดใหญ่!

นับเป็นโชคดีของชาวเป่ยเจาแล้ว!

“ตรงนั้นคือที่ไหนน่ะ” ลู่เจาเจาชี้ไปยังระยะไกล

“นั่นเป็นดินแดนต้องห้าม สถานที่เงียบสงบของบรรพบุรุษไป๋เจ๋อที่ตระกูลเราบูชา องค์หญิง โปรดอย่าเข้าไปใกล้ เกรงว่าบรรพบุรุษไป๋เจ๋ออาจโกรธเอาได้”

ลู่เจาเจาตอบรับในลำคอเบาๆ

“หากมีข้อข้องใจใด โปรดถามมาได้เลย! ท่านเป็นผู้มีพระคุณของตระกูลโหลว ตระกูลโหลวจะทำทุกวิถีทางให้ท่านพึงพอใจแน่นอน!” ผู้อาวุโสกล่าวอย่างใจดี

“ไป๋เจ๋อร่ายรำเป็นหรือไม่”

อีกฝ่ายขมวดคิ้วทันที “องค์หญิงเจาหยางล้อเล่นแล้ว ไป๋เจ๋อเป็นสัตว์ผู้พิทักษ์โบราณ เขาจะทำเช่นนั้นได้อย่างไร! ร่ายรำไม่ได้ ร่ายรำไม่ได้...”

“เช่นนั้นท่านร่ายรำได้หรือไม่” ลู่เจาเจาถามอย่างเป็นกันเอง

เหล่าผู้อาวุโสผมหงอกและมีเคราต่างมองหน้ากันและกัน “ศีรษะตัดได้ เลือดหลั่งรินได้ แต่ร่ายรำไม่ได้! ร่ายรำไม่ได้ ร่ายรำไม่ได้! เราจะร่ายรำได้อย่างไร แก่ชรากันเช่นนี้ องค์หญิงล้อเล่นแล้ว...”

ผู้อาวุโสตระกูลพากันส่ายหน้า

ร่ายรำไม่ได้ ต่อให้ตายก็ร่ายรำไม่ได้เป็นอันขาด!