หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 820

วันต่อมา

ก่อนรุ่งสาง ตระกูลโหลวเริ่มเตรียมการให้โหลวจิ่นถังเข้ามารับช่วงต่อ

เด็กหญิงตัวเล็กๆ ถือกระบี่แห่งวิญญาณดูสง่างดงามเป็นอย่างมาก

ฮูหยินโหลวผู้เป็นแม่มองภาพนั้นทั้งน้ำตา

“อาน้อย… เรียกอาน้อยสิ…” ฮูหยินโหลวสอนให้เด็กน้อยในอ้อมแขนเรียกขานด้วยดวงตาแดงก่ำ

เมื่อคืนนางนอนไม่หลับทั้งคืน

เอาแต่เผากระดาษในศาลบรรพชนทั้งคืน เพื่อปลอบโยนวิญญาณของบุตรชายบนสวรรค์

หลังจากเหตุการณ์นั้น ลู่เจาเจามีสถานะสูงส่งในตระกูลโหลว จึงไม่มีใครกล้าขวางไม่ว่านางจะไปดินแดนต้องห้ามหรือศาลบรรพชน

บัดนี้ลู่เจาเจานั่งบนเก้าอี้ พร้อมกับชมพิธีสืบทอดร่วมกับเหล่าผู้อาวุโส

ซิงหุยเทพเจ้าแห่งสงครามที่ปกคลุมด้วยชุดเกราะสีเงิน เปล่งประกายเจิดจ้าท่ามกลางแสงแดดอันเจิดจ้า

ลู่เจาเจาโบกมือให้โหลวจิ่นถัง นางจึงรีบวิ่งเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว

“แม้ว่าท่านจะยังไม่ได้เป็นศิษย์ แต่ถือว่าเป็นศิษย์แล้วกึ่งหนึ่ง ประเดี๋ยวศิษย์พี่ของท่านจะมาอวยพร”

ดวงตาของโหลวจิ่นถังเป็นประกาย เพราะฟังนางพูดลูกศิษย์ไร้ประโยชน์คนนั้นมาตลอด

ในที่สุดก็ได้เจอเขาเสียที!

“จิ่นถังมีศิษย์พี่ทั้งชายและหญิงทั้งหมด 7 คน ครั้งนี้ใครมาอย่างนั้นหรือ”

“ศิษย์พี่ห้าไร้ประโยชน์อย่างไรเล่า”

ใบหน้าของโหลวจิ่นถังเต็มไปด้วยความคาดหวัง ศิษย์พี่ห้า?

“ถึงเวลาบูชาเทพแล้ว” แม่ทัพโหลวจุดหลายดอก จากนั้นโหลวจิ่นถังจึงก้าวไปข้างหน้าพร้อมถือธูปด้วยความเคารพ แต่แอบคิดในใจว่าศิษย์พี่ห้าของนางจะปรากฏตัวขึ้นเมื่อใด

ผู้อาวุโสตระกูลโหลวสูดหายใจเข้า “ตระกูลโหลวไม่ได้อัญเชิญเทพเจ้าแห่งสงครามมาหลายปีแล้ว ข้าเกรงว่าสถานะผู้รับใช้เทพเจ้าอาจถูกส่งต่อให้กับผู้อื่นไปแล้วกระมัง”

“นั่นสินะ นี่คือชะตากรรมของตระกูลโหลว” ผู้อาวุโสไม่สามารถซ่อนความผิดหวังได้

ลู่เจาเจากระโดดลงจากเก้าอี้แล้วเดินไปหาโหลวจิ่นถังอย่างช้าๆ

“วันนี้ท่านได้รับเกียรติให้สืบทอดตำแหน่งหัวหน้าตระกูล เจาเจาขออวยพรให้ท่าน” ลู่เจาเจาชี้มือเล็กๆ ไปในอากาศว่างเปล่า

ดวงจิตที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดของซิงหุยจึงปรากฏขึ้นตรงหน้า

เพียงแต่คนอื่นไม่อาจมองเห็นได้

ลู่เจาเจาดวงจิตที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดของซิงฮุยเข้าไปในรูปปั้น “หลงทางมานานนับพันปี ได้เวลาหวนคืนกลับแล้ว” นางพึมพำด้วยเสียงแผ่วเบา

“ด้วยนามของข้า ซิงหุยจงปรากฏกายขึ้นเดี๋ยวนี้!”

นางพลันชี้นิ้วออกไป ประกายแสงตกลงมาจากท้องฟ้าและส่องไปที่รูปปั้นของเทพเจ้าโดยตรง

ในขณะนี้ เทพเจ้าแห่งสงครามที่สวมชุดเกราะเงินลืมตาราวกับมองลงไปยังทุกสรรพสิ่ง

ทันใดนั้นรูปปั้นหินที่ไร้ชีวิตกลับดูมีชีวิตเสมือนมีเทพเจ้าลงมาสถิต

“เทพเจ้าแห่งสงครามปรากฏขึ้นแล้ว!”

“นะ... นั่น... เทพเจ้าแห่งสงคราม!”

ยิ่งเขามองมากเท่าใด ดวงตาก็ยิ่งสับสนมากขึ้นเท่านั้น

ดูคุ้นเคย คุ้นเคยเหลือเกิน

ทำไมถึงดูเหมือนวิชากระบี่เก้าเจาหยางของลู่เจาเจาเช่นนี้?

ดวงตาของโหลวจิ่นถังเบิกกว้าง ในหัวของนางตอนนี้มีแต่เสียงดังอื้ออึง

นางมองไปที่ลู่เจาเจา และเห็นว่าลู่เจาเจาแอบขยิบตาให้

สามกระบวนท่าแรกของวิชากระบี่เก้าเจาหยางถูกส่งต่อไปยังศิษย์สายนอก

หลังจากสามกระบวนท่าเสร็จสิ้น กระบี่วิญญาณก็กลับมาที่ฝักในมือของโหลวจิ่นถังดังเดิม

บัดนี้เทพเจ้าแห่งสงครามยืนอยู่ต่อหน้าโหลวจิ่นถัง

โหลวจิ่นถังที่คุกเข่าอยู่รู้สึกตื่นเต้นมาก และไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรต่อไป...

ทว่าจู่ๆ เทพเจ้าแห่งสงครามกลับยกมือขึ้น วางลงบนศีรษะของนางอย่างอ่อนโยน

ทำให้คนที่เห็นต่างพากันตกใจ

นี่คือหัวหน้าตระกูลคนแรกในรอบหลายพันปีที่ได้รับการยอมรับจากเทพเจ้าแห่งสงคราม!

ผู้อาวุโสที่อยู่ข้างหลังตื่นตระหนกจนแทบเป็นลมล้มพับไป

โหลวจิ่นถังดูเหมือนจะได้ยินเสียงถอนหายใจเบาๆ ก้องอยู่ในหู น้ำเสียงนั้นดูเย็นชาและแฝงไปด้วยความอิจฉา “ศิษย์น้องเล็ก เจ้าต้องเรียนรู้วิชากระบี่ให้ดี อย่าทำให้อาจารย์ต้องอับอาย...”

หลังจากพูดจบ เขาก็หายตัวไปต่อหน้าต่อตาทุกคนทันที