หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 821

โหลวจิ่นถัง :?

ศิษย์น้อง... ศิษย์น้องเล็ก?

โหลวจิ่นถังเงยหน้าขึ้นทันที เทพเจ้ากำลังเรียกข้าว่าศิษย์น้องเล็กอย่างนั้นหรือ

โอ๊ะ นี่ข้าฟังผิดไปหรือไม่

เทพเจ้าลูบศีรษะของข้า พร้อมกับเรียกว่าศิษย์น้องเล็ก?

เหล่าผู้อาวุโสตระกูลพลันประคองโหลวจิ่นถังขึ้นมาอย่างมีความสุข “หัวหน้าตระกูล เป็นพรของตระกูลโหลวแท้ๆ ท่านคือหัวหน้าตระกูลที่ทุกคนตั้งตารอคอย! หากผู้ใดกล้าคัดค้าน อย่าตำหนิว่าข้าหยาบคายก็แล้วกัน!”

พร้อมกับมองลู่เจาเจาด้วยสายตาร้อนแรงในเวลาเดียวกัน

นางอัญเชิญเทพเจ้าแห่งสงคราม!

ยิ่งไปกว่านั้น เหตุใดวิชากระบี่ของนางจึงเหมือนกับเทพเจ้าทุกประการ

อ๊ากกก ข้ากำลังจะบ้าไปแล้ว!

“ท่านบรรพบุรุษน้อย ท่านชอบการร่ายรำแบบไหนหรือ” ผู้อาวุโสรองถามด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

“ถ้าตัวข้าจะแก่ชรา แต่ก็ร่ายรำเพื่อองค์หญิงได้!”

“ไม่ทำให้องค์หญิงผิดหวัง!” ทันทีที่ผู้อาวุโสรองพูดจบ จึงถูกผู้อาวุโสสามผลักกระเด็นออกไป

“ถุย เจ้าน่ะไร้ยางอายจริงๆ ขาข้างหนึ่งก้าวเข้าไปในโลงศพแล้วแท้ๆ ยังไม่รู้ตัวอีก!” ผู้อาวุโสสามพูดอย่างโกรธเคือง

“แต่ข้าไม่เหมือนเขา ข้าเรียนรำกระบี่มาตั้งแต่วัยเยาว์ ดูรูปร่างนี่สิ…” ชายชราบิดเอวที่แข็งทื่อไปมา

ผู้อาวุโสทั้งสองจึงเริ่มโต้เถียงกันไม่หยุด

“เจ้านั่นแหละตาเฒ่าไร้ยางอาย ไร้ยางอายที่สุด!”

“ขอบอกเลยแล้วกันว่าข้าน่ะไม่ชอบเจ้ามานานแล้ว! ใครอย่าคิดมาแย่งข้าเชียว!” ชายชรากลุ่มหนึ่งโกรธมากจนหน้าแดงไปจนถึงลำคอ แม้แต่แม่ทัพโหลวก็ไม่อาจห้ามทัพได้อีกต่อไป

เมื่อผู้อาวุโสใหญ่เห็นดังนั้น เขาจึงหันหลังกลับและจากไปอย่างเงียบๆ

หัวใจของโหลวจิ่นถังพลันเต้นระรัว

“ผู้อาวุโสใหญ่ ท่านคิดว่ามันขัดกับหน้าตาของตระกูลเราหรือไม่” เขาจะตำหนิเจาเจาหรือไม่ จะทำอย่างไรดี

ผู้อาวุโสใหญ่พลันถ่มน้ำลายลงกับพื้น

“ข้าคงไม่ละทิ้งโอกาสเพียงเพื่อหน้าตาหรอก ถูกหรือไม่!”

“รอก่อน ข้าจะไปขอร้องบรรพชนไป๋เจ๋อ พวกเรามาร่ายรำด้วยกัน!”

“ไม่มีใครเทียบได้อย่างแน่นอน!”

หลังจากพูดจบ เขาก็เดินไปยังดินแดนต้องห้ามอย่างรวดเร็ว

โหลวจิ่นถัง : …

ณ พระราชวัง

กลุ่มบุรุษผมหงอกและหนวดเครารุงรังหัวโบราณเหล่านั้นต่อสู้กัน เพื่อแย่งชิงความโปรดปราน?

แม่ทัพโหลวเองก็ทนดูไม่ได้เช่นกัน “เหตุใดถึงเปลือยไหล่เช่นนั้น อุจาดสายตายาวๆ จริงๆ”

“ผู้อาวุโสรอง ฟันปลอมหลุด!”

ผู้อาวุโสเหล่านี้ยามปกติชอบใช้สถานะกดขี่ผู้อื่น แต่ดูตอนนี้สิ!

กลับปฏิบัติตัวเชื่อฟังลู่เจาเจาเป็นอย่างดี

ตึก ตึก ตึก...

ดูเหมือนมีบางสิ่งที่ยิ่งใหญ่กำลังใกล้เข้ามา

ทุกคนยืนอย่างโอนเอนไปมา โหลวจิ่นถังจึงรีบเข้าไปประคองลู่เจาเจา ในขณะที่เจาเจา...

อ้าปากค้างพร้อมกับขนม

“นั่นมันบรรพชนไป๋เจ๋อ!” สมาชิกตระกูลโหลวอุทานขึ้น

ไป๋เจ๋อมีร่างสีขาว รูปร่างคล้ายกับสิงโต ดูสูงส่งและลึกลับ ดวงตาคู่นั้นเปรียบเสมือนดวงดาวที่สุกใสในยามค่ำคืน และมีแสงแห่งปัญญาส่องประกายอยู่ในนั้น

ปีกสีขาวราวหิมะคู่หนึ่งพับอยู่ข้างหลัง พร้อมกับมองลงมาราวกับเป็นราชาผู้สูงส่ง

ผู้อาวุโสใหญ่ร้องขออ้อนวอนต่างๆ นานา จึงโน้มน้าวมันออกมาได้

เขากำลังกวัดแกว่งกระบี่วิญญาณพร้อมร่ายรำบนหลังใหญ่

ผู้อาวุโสทุกคนกัดฟันกรอด “นี่เขาถือว่าเลี้ยงดูป้อนข้าวป้อนน้ำไป๋เจ๋อ แล้วเกลี้ยกล่อมให้บรรพชนออกมาร่วมมือกับเขาเช่นนี้ ร้ายกาจจริงๆ”