หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 822

“ท่านมันคนถ่อย!” ผู้อาวุโสหลายคนทั้งโกรธและร้อนใจ

นกอ้วนบนไหล่ของลู่เจาเจากระพือปีกบินไปที่ด้านข้างของไป๋เจ๋อ

ลำตัวกลมๆ และดวงตากลมโตกะพริบปริบๆ

“นี่เจ้ายักษ์โง่ พูดได้หรือเปล่า”

ไป๋เจ๋อเหลือบมองอย่างเย่อหยิ่งราวกับไม่อยากใส่ใจ

วิหคดำพลันกระพือปีกพร้อมกับตะโกนออกมา “มันเป็นใบ้ มันเป็นใบ้!”

“เจ้าน่ะสิที่เป็นใบ้!” เสียงทุ้มลึกดังขึ้น ทำให้วิหคดำหดตัวด้วยความหวาดกลัว และบินกลับที่ไหล่ของลู่เจาเจาอย่างรวดเร็ว

“หนูกลัว หนูกลัวมากเลย”

“เจาเจา เจาเจา กอดหนูหน่อย ปลอบหนูหน่อย...” วิหคดำออดอ้อนเสียเต็มประดา

ร่างของไป๋เจ๋อส่องประกายแสงขาว เต็มไปด้วยกลิ่นอายสัตว์ร้ายในตำนาน

ดูทั้งลึกลับแต่สง่างดงาม

“วิหคดำ จะว่าไปแล้วเจ้าน่ะก็มีเลือดสัตว์ร้ายในตำนานหมุนเวียนอยู่ แต่เจ้าตกต่ำจนถึงขั้นยอมเป็นสัตว์เลี้ยงของมนุษย์เลยหรือ” เสียงทุ้มลึกของไป๋เจ๋อก้องกังวานราวกับเสียงระฆัง

วิหคดำพลันกระพือปีก และถูไปมาที่ตัวของลู่เจาเจาอย่างไม่ใส่ใจ

ทำให้ลู่เจาเจารู้สึกอบอุ่นใจทันที

นางหยิบเมล็ดพืชทิพย์ออกจากกระเป๋าหนึ่งกำมือแล้ววางลงบนโต๊ะ “จุ๊บจิ๊บ ค่อยๆ กินนะ” ก่อนจะเทชาน้ำพุวิญญาณให้มันอีกแก้วหนึ่ง

จากนั้นลู่เจาเจาจึงกระโดดลงจากเก้าอี้