หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 823

สองอันเชียวนะ! ราชวงศ์ยังมีเพียงอันเดียวเท่านั้น!

ยังเป็นสมบัติของแคว้นอีกด้วย

“ของขวัญพบหน้าน่ะสิ!”

“ข้านำของขวัญพบหน้ามาจากเป่ยเจา ศิลาวิญญาณชั้นดีสองอันในกล่องผ้า พวกท่านไม่อยากได้เองไม่ใช่หรือ” ลู่เจาเจามองทุกคนด้วยใบหน้าไร้เดียงสา

ผู้อาวุโสตระกูลโหลวได้แต่ตกตะลึง

เสียงของแม่ทัพโหลวสั่นเครือ “ท่านคงไม่ได้หมายถึง…กล่องผ้ามากมายเหล่านั้นใช่หรือไม่”

“ใช่ ของขวัญพบหน้าจากเป่ยเจา”

“ก้อนหินครอบครัวสองอัน”

“ตระกูลหมิงหยิบกล่องผ้าไปสองกล่อง เท่ากับสี่อัน!”

สายตาของแม่ทัพโหลวพลันมืดลง เขาแทบยืนไม่ไหว จำเป็นต้องจับโต๊ะประคองตนเอง ศิลาวิญญาณชั้นดีที่ตระกูลโหลวร้องขอมาตลอด เขากลับไม่รับมาเสียนี่!

แม่ทัพโหลวแทบร้องไห้ออกมาเป็นสายเลือด

อยากจะตบตัวเองสักสองสามที!

“ครั้งหนึ่งมีโอกาสดีงามอยู่ตรงหน้า แต่ข้ากลับไม่รักษาเอาไว้ รอให้สูญเสียไปแล้วมานึกเสียใจภายหลัง ไม่มีสิ่งใดบนโลกมนุษย์เจ็บปวดไปมากกว่านี้แล้ว... หากสวรรค์มอบโอกาสให้ข้าอีกครั้ง ข้าจะคว้ามันไว้ทั้งหมดอย่างแน่นอน!”

“ท่านบรรพบุรุษน้อย เพลานี้ยังรับของขวัญพบหน้าได้หรือไม่” แม่ทัพโหลวมองนางด้วยสายตากระตือรือร้น

“หากไม่ได้จริงๆ ข้ายอมร่ายรำหนึ่งบทเพลง” แม่ทัพโหลวดูเหมือนไม่คำนึงถึงชีวิตอีกแล้ว เขาไม่สนใจเกียรติและศักดิ์ศรีเหล่านั้นอีก!

ลู่เจาเจารีบส่ายหน้าด้วยความตกใจ

“เอาไปสิ เอาไปเลย!” แต่อย่าร่ายรำเลยนะ!

“หลังจากดูการร่ายรำครั้งนี้ มันเหมือนกับชำระบาปทั้งหมดในชีวิตของข้าเลย!” ลู่เจาเจาถอนหายใจเบาๆ

ยังไม่ทันฟ้าสาง

แม่ทัพโหลวจึงเดินทางไปยังพระราชวังด้วยตนเอง เพื่อขอตำแหน่งฮองเฮาตำหนักประจิมให้

ทันทีที่เหตุการณ์นี้เกิดขึ้น ทั้งพระราชวังก็ตกอยู่ในความโกลาหล

แม่ทัพโหลวพยายามโน้มน้าวฮ่องเต้อย่างตื่นเต้น “ฝ่าบาท ฮูหยินหนิงทุ่มเทแรงกายแรงใจ และให้กำเนิดบุตรหลานที่เก่งกาจให้กับแคว้นใต้ นางควรได้รับการแต่งตั้งเป็นฮองเฮาตำหนักประจิมพ่ะย่ะค่ะ!”

“ฝ่าบาท... โปรดแต่งตั้งฮูหยินหนิงเป็นฮองเฮาตำหนักประจิมด้วยเถิด นางคือพรของแคว้นใต้โดยแท้!”

แม่ทัพโหลวร้อนใจมาก แต่ไม่กล้าพูดความจริงออกไปทั้งหมด

ว่าลู่เจาเจานั้นมีความลับอันยิ่งใหญ่ซ่อนอยู่!

นางสามารถอัญเชิญเทพเจ้าและเอาของวิเศษออกมาได้ตลอดเวลา แม้แต่วิชากระบี่ยังมีที่มาเดียวกันกับเทพเจ้า!

เปลือกตาของหนานเฟิ่งอวี่กระตุกเบาๆมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ลู่เจาเจาเจรจาสำเร็จแล้วอย่างนั้นหรือ

แม่ทัพโหลวส่ายหัว “กระหม่อมไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ”

หนานเฟิ่งอวี่พลันก้าวไปข้างหน้าและตอบว่า “เสด็จพ่อ ลูกรู้ นั่นเป็นเพราะแคว้นใต้แข็งแกร่ง ในขณะที่เป่ยเจาอ่อนแอ เป่ยเจาจึงมาทำเป็นเจียมตัวต่อหน้าท่าน เพื่อให้ท่านเห็นใจเป่ยเจา”

ฮ่องเต้เฒ่าพยักหน้าด้วยความมั่นใจอย่างสุดซึ้ง

“ประกาศ เชิญใต้เท้าหลี่เข้ามาในตำหนัก” ขันทีตะโกนเสียงดัง

หลี่จื้อซีเดินก้มหน้าเข้ามาอย่างถ่อมตัว เขาโค้งคำนับฮ่องเต้ก่อนจะเดินเข้ามาในตำหนัก

“ตามพระบัญชาของฝ่าบาท กระหม่อมต้องไถ่ถามเรื่องสุขภาพของพระองค์แทนในทุกๆ วัน รบกวนฝ่าบาทแคว้นใต้แล้วพ่ะย่ะค่ะ…” หลี่จื้อซีกระซิบเสียงเบา

“เป่ยเจามีน้ำใจแล้ว” ฮ่องเต้เฒ่าพยักหน้า

เมื่อได้รับคำชมจากผู้อื่น ฮ่องเต้เฒ่าจึงรู้สึกภาคภูมิไม่น้อย

“ช่วงนี้ฝ่าบาทเป็นอย่างไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ” หลี่จื้อซีถามอย่างจริงจัง

หนานเฟิ่งอวี่พลันเชิดคางขึ้นเล็กน้อย “เสด็จพ่อของข้ามีหมอเทวดาคอยตรวจชีพจรทุกวัน ย่อมดีอยู่แล้ว”

ฮ่องเต้เฒ่าจึงยิ้มอย่างดีใจ

“เช่นนั้น… กระหม่อมบังอาจขอบางอย่างได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” หลี่จื้อซีดูเขินอาย แต่ก็ยังรวบรวมความกล้าที่จะถามออกไป