หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 824

“ได้ยินมาว่าแคว้นใต้ได้รับประทานพรจากเทพเจ้าจงไป๋ ฮ่องเต้ทุกราชวงศ์จะได้รับอำนาจจากสรวงสวรรค์ คาดว่าจะโชคดีเหลือคณา จื้อซี…”

“กระหม่อมขอสัมผัสรองเท้าของฝ่าบาท เพื่อรับความโชคดีของแคว้นใต้สักนิดได้หรือไม่”

เขากล่าวด้วยท่าทางถ่อมตัวและยกย่องแคว้นใต้จนถึงขีดสุด

ราชทูตเป่ยเจายกย่องบูชาแม้แต่เท้าเหม็นๆ ของฮ่องเต้เฒ่า หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปจะโด่งดังขนาดไหนกัน

ฮ่องเต้เฒ่าพลันยกเท้าขึ้นราวกับมอบของขวัญล้ำค่า “มาสิ”

หลี่จื้อซีไม่รังเกียจเลยแม้แต่น้อย เขาใช้สองมือบีบรองเท้าของฮ่องเต้เฒ่าเบาๆ ก่อนจะวางคืนกลับตำแหน่งเดิม

“ได้สัมผัสรองเท้าของฝ่าบาท ถือเป็นพรของกระหม่อมจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อพูดจบ เขาจึงกล่าวอำลาทุกคนและออกจากตำหนักใหญ่

ฮ่องเต้เฒ่าจึงยิ้มกว้างออกมาทันที “ดูสิ เป่ยเจาทำได้แค่แตะรองเท้าแคว้นใต้เท่านี้เอง…”

หนานเฟิงอวี่จึงกล่าวเสริม “แคว้นใต้แข็งแกร่ง แน่นอนว่าเป่ยเจาต้องถ่อมตัว… ไม่เช่นนั้น จะส่งใต้เท้าหลี่มาประจบประแจงท่านได้อย่างไร”

ฮ่องเต้เฒ่าได้ยินดังนั้นจึงยิ้มอย่างมีความสุข

หนานเฟิ่งอวี่เข้าไปประคองเขา และเดินออกไปนอกตำหนัก

บันไดนอกตำหนักเหล่านั้น ฮ่องเต้เฒ่าเดินผ่านไม่รู้กี่สิบปี

ต่อให้หลับตาก็อย่างเดินได้สบายๆ

แต่ในวันท้องฟ้าแจ่มใสเช่นนี้ เขากลับรู้สึกว่ามีบางอย่างกั้นขวางไว้ ทำให้สะดุดล้มลงไป

ฮ่องเต้ชรามากแล้ว หากล้มลงไปอาจสิ้นใจตายได้ทันที

“ฝ่าบาท ระวังพ่ะย่ะค่ะ!” ขันทีและองครักษ์ต่างพากันอุทานเสียงดังด้วยความตกใจ

องครักษ์มากมายข้างกายฮ่องเต้เฒ่าพลันพุ่งตัวเข้ามารับตัวเขาเอาไว้ ทำให้รอดจากอุบัติเหตุได้อย่างหวุดหวิด

แต่รอดโทษประหาร ไม่ได้แปลว่ารอดโทษผลกรรม

ข้อเท้าของฮ่องเต้เฒ่าส่งเสียงดังกึกอยู่ภายใน ความเจ็บปวดทำให้เขาร้องคร่ำครวญด้วยสีหน้าซีดเซียว เหงื่อเย็นค่อยๆ ผุดออกมา

“รีบไปเชิญหมอหลวงมาเร็วเข้า!” ขันทีตะโกนเสียงดังด้วยความตระหนก

แม้แต่หนานเฟิ่งอวี่ยังตกใจกับภาพที่เกิดขึ้น

“เสด็จพ่อ!” หนานเฟิ่งอวี่รีบเข้าไปประคอง

แต่ฮ่องเต้กลับผลักแขนนางออกไป เขารู้สึกเจ็บปวดจนเหงื่อเย็นไหลริน เมื่อลุกยืนขึ้นได้ด้วยการประคองจากคนรับใช้ในวัง แต่เขาก็เจ็บปวดมากจนไม่อาจวางเท้าไว้กับพื้นได้

“เมื่อครู่เจ้าทำให้ข้าสะดุด!” ฮ่องเต้เฒ่ามั่นใจว่ามีบางอย่างมาขวางขาของเขาไว้จริงๆ

หนานเฟิ่งอวี่พลันคุกเข่าลงกับพื้น พร้อมกับคำนับบนกระดานหินขาวไม่หยุด

ด้วยความรู้สึกผิดในใจ

จนกระทั่งฮ่องเต้เฒ่าทำแผลเสร็จจึงออกจากพระราชวังได้

“ช่างบังเอิญเหลือเกิน ดันมาบาดเจ็บตรงเท้าที่ใต้เท้าหลี่สัมผัส” แม่ทัพโหลวส่ายหน้า พร้อมกับรู้สึกว่าหลี่จื้อซีเป็นตัวซวย...

จับใครก็พากันโชคร้ายไปหมด!

เมื่อแม่ทัพโหลวกลับถังจวน เขาก็ได้ยินเสียงคนรับใช้มารายงาน

“ท่านแม่ทัพ ผู้เฒ่าซางขอให้ท่านไปที่จวนโดยเร็วขอรับ”

“เกิดอะไรขึ้น”

“ท่านผู้เฒ่ากับฮูหยินเฒ่าทะเลาะกัน ฮูหยินเฒ่าร้องโวยวายจะออกจากบ้าน จึงอยากเชิญท่านไปช่วยเจรจา”

ตระกูลโหลวและตระกูลซางเกี่ยวดองกัน ฮูหยินเฒ่ามีศักดิ์เป็นอาแท้ๆ ของแม่ทัพโหลว

แม่ทัพโหลวเลิกคิ้วสูง สามีภรรยาสูงอายุคู่นี้มักจะมีปัญหาเจ็ดหรือแปดร้อยครั้งต่อปี ดังนั้นไม่จำเป็นต้องสนใจ!

ทว่าลู่เจาเจากลับรีบวิ่งออกมาราวกับลูกกระสุนปืนใหญ่

“ข้าไป ข้าจะไป!”

“เจาเจาปากหวาน ทำให้คู่รักกลับมาคืนดีกันหลายคู่แล้ว เจาเจาเก่ง!”

แม่ทัพโหลวเบื่อหน่ายกับการรับมือเรื่องเช่นนี้ เขารู้ดีว่าสามีภรรยาสูงอายุคู่นี้ไม่ได้ขัดแย้งกันจริงๆ แต่อยากหาคนไปเจรจาให้คืนดี เพื่อจะได้มีทางลงต่างหาก