หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 825

“เอาเถิด เจาเจา ท่านไปแทนข้าหน่อยก็แล้วกัน” แม่ทัพโหลวรู้ว่าเจาเจาสามารถอัญเชิญเทพเจ้าได้ ดังนั้นเขาจึงคิดที่จะให้โอกาสนั้นกับตระกูลซางบ้าง

ท่านอาเขยซางจะต้องขอบคุณเขามากแน่

ส่วนเรื่องปลอบใจ เขาไม่ได้เก็บเรื่องนั้นมาใส่ใจ เพราะพวกเขาสองคนทะเลาะกันหลายครั้งในปีปีหนึ่ง

คาดว่าไม่เกินพรุ่งนี้เช้าก็จะกลับมาสงบสุขเหมือนเดิม!

แม่ทัพโหลวส่งลู่เจาเจาไปที่นั่นด้วยตนเอง

คนเฝ้าประตูเปิดบ้านด้วยสีหน้าขมขื่น “แม่ทัพโหลว ได้โปรดเข้าไปโน้มน้าวนางหน่อยเถิด ฮูหยินเฒ่าไม่กินไม่ดื่มอะไรเลย นางจะมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างไร”

ตระกูลซางมีมานานห้าชั่วอายุคนแล้ว แม้ว่าฮูหยินเฒ่าจะแก่ชรา แต่ก็ยังอารมณ์ร้อนไม่เปลี่ยน

ทุกปีจะต้องทะเลาะกับผู้เฒ่าครั้งใหญ่

คนเฝ้าประตูต้อนรับแม่ทัพโหลว ลู่เจาเจาและคนอื่นๆ เข้าไปในบ้าน จึงเห็นผู้เฒ่าซางนั่งอยู่ที่โต๊ะอย่างหดหู่ เมื่อเห็นแม่ทัพโหลว เขาก็รู้สึกเสียใจมาก

“เจ้าลองคิดดู ข้าแต่งงานกับนางมา 60 ปี ทำไมนางจึงไม่เชื่อข้าบ้างเลย”

“อยู่ด้วยกันมาหลายสิบปีแล้ว แต่นางไม่ไว้ใจข้าเลยสักนิดงั้นหรือ”

ผู้เฒ่าซางถอนหายใจเฮือกใหญ่

ชายชราผมขาวพลันขมวดคิ้วแน่น

“ตอนนั้นข้ายังมีคุณสมบัติไม่ดีพอ ครอบครัวเลือกให้ข้าแต่งงานกับลูกอนุของตระกูลโหลว เรื่องนี้เจ้าเองก็รู้ เพลานั้นข้าเคยเขียนกลอนให้นางสองสามบท และเคยไปถวายเครื่องหอมบูชาด้วยกันอยู่หลายครั้ง”

แม่ทัพโหลวฟังแล้วรู้สึกผิดในใจ

“ต่อมาลูกอนุกับนักแสดงงิ้วหนีตามกันไป ตระกูลโหลวจึงรู้สึกผิดต่อท่านมาก”

ผู้เฒ่าซางโบกมือแล้วพูดว่า “หลังจากหนีตามกันไป ข้าบังเอิญมีชีวิตดีขึ้น ตระกูลโหลวจึงเปลี่ยนจากลูกอนุเป็นลูกสาวสายตรง ข้าจึงได้แต่งงานกับอาของเจ้า”

“พวกเราแต่งงานกันมาหลายสิบปี อยู่ด้วยกันมาห้าชั่วอายุคน มีลูกหลานมากมาย ถือได้ว่าเป็นครอบครัวที่อบอุ่น”

“แต่นี่กลับเป็นหนามแหลมในหัวใจอาเจ้า นางมักจะหาเหตุผลทะเลาะกันหลายครั้ง นานนับหลายสิบปี ... ข้าเกรงว่านางคงไม่อาจนอนตายตาหลับ หากแก้ปมในหัวใจนั้นไม่ได้!”

เมื่อเห็นใบหน้าสับสนของลู่เจาเจา แม่ทัพโหลวจึงกล่าวว่า “หลังจากที่อาของข้าแต่งงาน ลูกอนุที่หนีตามนักแสดงงิ้วไปกลับถูกหลอกเอาเงิน และกลับมาเมืองหลวงพร้อมกับท้องที่โต”

“อาของเจ้าจึงอดอาหารไม่ยอมกินข้าว และอยากออกจากบ้าน”

แม่ทัพโหลวมองอาเขยของเขาแล้วพูดว่า “องค์หญิงเจาหยางเก่งเรื่องนี้มาก ดังนั้นข้าจะทิ้งองค์หญิงไว้ที่ตระกูลซางก่อน”

เขาขยิบตาให้ชายชรา

ทั้งสองเดินไปด้านหนึ่ง แม่ทัพโหลวจึงพูดด้วยสายตาตื่นเต้น “ท่านอาเขย ท่านเชื่อใจองค์หญิงเจาหยางได้! นี่จะเป็นของขวัญที่ดีที่สุดจากข้า!”

“ท่านจะต้องขอบคุณหลานชายคนนี้ จะต้องมีเรื่องประหลาดใจแน่นอน!” แม่ทัพโหลวกระซิบ

ผู้เฒ่าซางพลันแอบเหลือบมองลู่เจาเจาที่นั่งบนเก้าอี้อย่างเชื่อฟัง เป็นไปได้จริงหรือ

หลานชายของเขารับผิดชอบคนทั้งตระกูลโหลว เขาคงไม่ทำอะไรไร้เป้าหมาย

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเข้าใจ แม่ทัพโหลวจึงยิ้มแล้วจากไปทันที

อันที่จริงทุกครั้งที่เชิญเขามาเป็นคนเจรจา เพียงแค่ทำให้ทั้งสองฝ่ายหาทางลงได้เท่านั้นเอง เขาเป็นเพียงเครื่องมือสื่อสารระหว่างทั้งสอง!