หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 826

ท่านอากับสามีมีความรักกันอย่างลึกซึ้ง ขอแค่หาทางลงให้กับพวกเขาทุกครั้งก็เพียงพอแล้ว

แม่ทัพโหลวพลันโน้มตัวลงมากระซิบข้างหูเจาเจาว่า “ท่านไม่จำเป็นต้องทำอะไรเลย เพียงแค่ส่งข้อความระหว่างพวกเขาทั้งสองก็พอ!”

ไม่แน่ว่าพรุ่งนี้อาจกลับมาคืนดีกันดังเดิม!

พวกเขาทะเลาะกันตั้งแต่หัวเตียงยันปลายเตียง! แต่ไม่เคยโกรธกันข้ามคืนเลยสักครั้ง!

หลังจากที่แม่ทัพโหลวออกไป ผู้เฒ่าซางจึงพูดต่อว่า “ข้าแก่ชรามากแล้ว ยังต้องรบกวนเด็กๆ อย่างเจ้า น่าละอายใจเหลือเกิน...”

ใบหน้าของลู่เจาเจาเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม “ไม่ต้องกังวลท่านผู้เฒ่า เจาเจามีประสบการณ์!”

“เจาเจาจะเป็นคนส่งข้อความให้ และขัดเกลาให้เป็นถ้อยคำดีๆ อีกด้วย”

ผู้เฒ่าซางพลันยิ้มกว้าง เช่นนั้นก็ดี

“อันที่จริงไม่จำเป็นต้องพูดอะไร รบกวนองค์หญิงไปพูดสองสามประโยค…”

“ประโยคแรก ขอให้นางเชื่อฟัง ยอมกินข้าวเสียที”

ลู่เจาเจาชี้ไปที่ศีรษะ “จำได้แล้ว จำได้แล้ว” "จำไว้ จำไว้"

ผู้เฒ่าซางจึงมั่นใจเล็กน้อย “แม้ว่าข้าไม่ได้มีความรักอันร้อนแรง แต่มีชีวิตรักที่เรียบง่ายธรรมดาต่างหากที่เป็นของจริง ข้าคุ้นชินกับการมีนางอยู่ข้างๆ ไม่มีใครมาแทนที่นางได้...”

“เราสองคนเป็นสามีภรรยาหนึ่งใจเดียวกัน แบ่งปันสุขทุกข์กันมาเนิ่นนาน และจะอยู่ด้วยกันชั่วนิรันดร์”

ลู่เจาเจาพยักหน้า “จำได้แล้ว ปล่อยให้เป็นหน้าที่ข้า ไม่ต้องกังวล!”

“มีเพียงเท่านี้ก่อน เจ้าไปโน้มน้าวนางเถิด” ผู้เฒ่าเป็นฮูหยินเฒ่ามาก จึงบอกให้ลู่เจาเจาไปเกลี้ยกล่อมนางเสียก่อน

เซี่ยอวี้โจวที่เดินตามไปข้างหลังถามขึ้นเบาๆ “นี่เจ้าจำได้หรือ”

ลู่เจาเจาพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม “จำได้ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าเอง ไม่ต้องห่วง! ข้ามีประสบการณ์! เข้าเคยทำแบบนี้มาก่อน!”

บรรยากาศในลานบ้านดูอึมครึม มามาและสาวรับใช้ต่างยืนอยู่นอกประตู

เมื่อมามาเห็นเด็กวัยสามขวบมาหยุดที่หน้าประตู นางจึงอดไม่ได้ที่จะแปลกใจ “คิดอย่างไรถึงให้เด็กน้อยมาเป็นคนเจรจาเช่นนี้”

“ท่านผู้เฒ่ากำชับมาว่าองค์หญิงพูดเก่งและโน้มน้าวในคนได้”

“ไม่ต้องห่วงหรอกเจ้าค่ะ” สาวรับใช้ยิ้มพลางเคาะประตู

“ฮูหยินเฒ่าเจ้าคะ ท่านผู้เฒ่าส่งคนมาเจ้าค่ะ”

มามาไม่ได้สนใจมากนัก สามีภรรยาคู่นี้ทะเลาะกันมาทั้งชีวิต เมื่อหาทางลงได้จะคืนดีกันเอง

เดี๋ยวก่อน ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างผิดปกติไปนะ

ลู่เจาเจาตบหน้าอกเล็กๆ ด้วยดวงตาสดใส นางไม่มีอะไรต้องปิดบัง

“เจาเจามีแต่ความจริงใจ!”

“ตาเฒ่า ข้ายอมให้คนทั้งโลกหล้าหัวเราะเยาะที่แต่งงานกับเขา แต่เขากลับทำต่อข้าเช่นนี้!” ฮูหยินเฒ่าตะโกนด้วยความโมโห

พร้อมกับน้ำตาเอ่อคลอในดวงตาขุ่นมัว

“ตอนแรกเขายังมีคุณสมบัติไม่เพียบพร้อม คนในตระกูลจึงยกลูกอนุให้เขา”

“แต่ก่อนที่พวกเขาจะแต่งงานกัน ลูกอนุไม่ชอบเขาและหนีไปพร้อมกับนักแสดงงิ้ว”

“เมื่อเขาลืมตาอ้าปากได้มากขึ้น คนในตระกูลรู้สึกละอายใจต่อเขา จึงยกลูกสาวสายตรงอย่างข้าให้แต่งงานแทน”

“ข้าเป็นลูกสาวสายตรง เลี้ยงดูมาโดยตระกูลโหลว มีความรับผิดชอบอันหนักอึ้ง ตระกูลอยากให้ข้าเข้าใจสถานการณ์โดยรวม ไม่ยึดติดกับอดีต ตอนนั้นลูกอนุหนีงานแต่งกะทันหัน งานแต่งจะจัดขึ้นในอีกสามวัน ไม่มีเวลาทำชุดแต่งงานใหม่ ข้าจึงต้องใส่ชุดที่ไม่พอดีนั่นไปแต่งงาน!”

“แม้ว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมาข้าจะไม่เคยพูดอะไร แต่มันอยู่ในใจมาโดยตลอด”

“เมื่อแก่ชราลง เขากลับไร้เยื่อใยกับข้าเช่นนี้!” ฮูหยินเฒ่าระบายความคับข้องใจให้กับเด็กสามขวบฟัง

“เท้าข้างหนึ่งก้าวเข้าไปในโลงศพแล้ว มีลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง แต่ข้ากลับยังใส่ใจเรื่องนี้อยู่ ข้าคิดไร้สาระมากเลยสินะ” ฮูหยินเฒ่าหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาและกลั้นเสียงสะอื้น เพราะเกรงว่าสาวรับใช้และทาสข้างนอกจะได้ยินเข้า