หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 827

“ในขณะที่ข้าต้องคอยเห็นแก่หน้าของลูกหลานเสมอ” หลังจากร้องไห้มาครู่หนึ่ง นางก็เริ่มทอดถอนใจด้วยความโศกเศร้า

“บุรุษอยากพิชิตโลกหล้ามักบอกกับข้าว่านี่เป็นเพียงเล็กๆ น้อยๆ แต่ใจของข้ากลับทนไม่ได้”

“เพลานั้นพวกเราต้องสวมชุดแต่งงาน หลังจากนั้นมันก็ผ่านมาเนิ่นนาน” ฮูหยินเฒ่าคิดในใจ หากไม่เห็นคือดีที่ดีที่สุด แต่นางไม่คาดคิดว่านางจะเห็นคนเหล่านั้นในงานวันเกิดของผู้เฒ่า

ลูกอนุที่ผมขาวโพลน นางจำอีกฝ่ายได้ในแวบแรก

นางพาบุตรชาย ลูกสะใภ้และลูกหลานมาร่วมงานเลี้ยง

บุตรชายของนางพึ่งพางานจากตระกูลซางมาโดยตลอด! เขาดูแลหมู่บ้านในชนบทให้กับตระกูลซาง แต่นางกลับไม่เคยรู้มาก่อน!

ในตอนนั้นเองที่นางรู้สึกว่าไม่อยากทนต่อไปอีกแล้ว

ไม่อยากทนต่อไปจนถึงเวลาเข้าโลง

“หากทนไม่ไหวก็คว่ำโต๊ะไปเสียเลย” ลู่เจาเจาไม่คิดว่าเรื่องน่าตื่นเต้นจะกลายเป็นเรื่องใหญ่

“ท่านยังมีเวลาอยู่อีก 36 วัน ท่านจะไม่อยู่เพื่อตัวเองสักครั้งในชีวิตจริงหรือ”

“สะ...สามสิบหกวัน?” ฮูหยินเฒ่ามองนางอย่างว่างเปล่า

ลู่เจาเจาพยักหน้า “ใช่ 36 วัน”

“ท่านเคยใช้ยันต์เพิ่มอายุขัยไปแล้ว… ดังนั้นจึงยืดอายุออกไม่ได้อีก ชีวิตที่ต้องนับถอยหลังได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว”

“ลูกๆ ของท่านมีความสามารถ ลูกๆ หลานๆ จะเติบโตขึ้น ครอบครัวแม่ของท่านจะยิ่งใหญ่แข็งแกร่ง ไม่จำเป็นต้องทรมานตัวเองอีกแล้ว”

ฮูหยินเฒ่าร้องไห้ออกมาอย่างเงียบๆ

สามสิบหกวัน...

นางมีเวลาเหลือเพียงสามสิบหกวันในชีวิตนี้

“ฮูหยินเฒ่า โปรดคิดให้ดีก่อน” หลังจากที่ลู่เจาเจาพูดจบ นางก็ดึงเซี่ยอวี้โจวออกไปด้วยรอยยิ้ม

เมื่อเด็กหญิงออกไปที่หน้าประตู นางจึงตะโกนด้วยเสียงดังชัดเจน “พวกเจ้าวางใจเถิด ข้าเกลี้ยกล่อมฮูหยินเฒ่าแล้ว”

ทันทีที่พูดจบ เสียงฮูหยินเฒ่าในห้องก็ดังขึ้นติดๆ “ให้คนนำอาหารเข้ามาเถิด”

มามาถึงกับตบต้นขาฉาดใหญ่ “โอ้ ได้เลยเจ้าค่ะ องค์หญิงเจาหยางแม้ยังเด็ก แต่มีความสามารถน่าทึ่ง เก่งมากเจ้าค่ะ...” หลังจากพูดจบ นางจึงหันไปสั่งให้สาวรับใช้นำอาหารร้อนๆ มาทันที

ลู่เจาเจายิ้มรับ ก่อนจะเดินไปที่ลานหน้าบ้าน

แต่เซวี่ยอวี้โจวกลับพูดตะกุกตะกัก “ข้านึกภาพไม่ออกเลยว่าหากเจ้านั่งอยู่ตรงทางเข้าหมู่บ้าน จะมีคนชื่อเสียงเสียหายไปกี่คน!”

ลู่เจาเจากลอกตา “สมควรแล้ว!”

ก่อนจะทอดถอนหายใจยาว

“ทำไมนางถึงไม่อดทนต่อไปเล่า”

“ข้าไม่เกลียดแล้ว นางจะเกลียดต่อไปทำไม”

“สตรีคนนั้นไม่มีบุรุษให้พึ่งพา ครอบครัวไม่ช่วยเหลือเจือจุน ชีวิตของนางจึงลำบากมาก บุตรชายของนางต้องของานจากจวนของเรา ไม่อย่างนั้นคงมีชีวิตอยู่ไม่รอด” ผู้เฒ่าเคยรู้สึกเกลียดเช่นกัน

ดวงตาของลู่เจาเจาฉายแววประหลาดใจ “ดูท่านจะไม่เดือดร้อนที่ถูกเรียกว่ามีชู้เลยสินะ”

ผู้เฒ่ารู้สึกสำลักอยู่ในใจ

“นี่... นี่แตกต่างออกไป” อีกฝ่ายมีชีวิตที่ลำบากตรากตรำ ต้องประจบประแจงเขาเพื่อความอยู่รอด

“หากข้ามีน้ำใจจริงๆ ข้าคงพานางเข้าบ้านไปนานแล้ว จะมาหึงหวงอะไรนักหนา…”

“ชู้คนเดิม ท่านอยากถูกต่อว่าว่านอกใจเป็นครั้งที่สองหรือ” เซี่ยอวี้โจวถามอย่างประหลาดใจ

ผู้เฒ่าซาง :?

เปลือกตาของผู้เฒ่าซางสั่นเทา ในหัวของเขามีแต่เสียงอื้ออึงด้วยความโกรธ

ทว่าด้านนอกประตูกลับมีเสียงเคาะประตูอย่างรวดเร็ว

“ท่านผู้เฒ่า แย่แล้ว ฮูหยินเฒ่าเชิญท่านเปิดศาลบรรพชน เพื่อขอหย่าร้างกับท่าน!”