หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 828

เคร้ง!

ถ้วยชาในมือของผู้เฒ่าหล่นลงกับพื้นทันที

“เจ้าบอกว่าเกลี้ยกล่อมไปได้ด้วยดีไม่ใช่หรือ”

ลู่เจาเจาเงยหน้าขึ้นและพูดอย่างจริงจัง “ดีมากเลย หลังจากที่ข้าพยายามไม่หยุด ในที่สุดฮูหยินเฒ่าก็ตัดสินใจละทิ้งตระกูลซางและหย่ากับท่านเสียที!”

สายตาของผู้เฒ่าซางมืดลง และเอนตัวไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว

“ผู้เฒ่า ท่านผู้เฒ่า…” คนรับใช้รีบเข้าไปประคอง ทำให้รอดจากอันตรายไป

“นี่เจ้า เจ้า เจ้า...” ผู้เฒ่าชี้ไปที่นางด้วยตัวสั่น แต่พูดอะไรไม่ออก

“ยังไม่รีบประคองข้าไปอีก!” ผู้เฒ่าดุด้วยความโกรธ เด็กรับใช้จึงรีบประคองเขาไปที่ศาลบรรพชนในทันที

ผู้อาวุโสตระกูลมากมายหลายสิบคนมองไปที่ฮูหยินเฒ่าด้วยความสับสน

“ฮูหยิน เกิดอะไรขึ้นกับท่านงั้นหรือ” ตอนนี้ฮูหยินเฒ่ากลายเป็นบุคคลอาวุโสที่สุดในบ้าน ทำไมจู่ๆ นางถึงขอหย่าเช่นนี้

ฮูหยินเฒ่าดูเคร่งขรึม ลูกๆ หลานๆ ต่างก็รีบกลับมาจากข้างนอกกันหมด

ทำให้มีผู้คนมากมายยืนอยู่ในศาลบรรพชนในตอนนี้

“ข้าต้องการหย่า”

“ฮูหยินเฒ่า ตระกูลซางอยู่มาห้าชั่วอายุคนแล้ว ในสายตาของคนไม่น้อยพวกเราเป็นครอบครัวที่รักใคร่กลมเกลียวกัน ท่านคือบรรพบุรุษของตระกูล จะหย่าร้างได้อย่างไร” ทุกคนถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง

มีฮูหยินอาวุโสที่ไหนบ้างขอหย่าร้างเช่นนี้

“เพราะข้าไม่ถือสาเอาความ ใจกว้าง ครอบครัวย่อมรักใคร่กลมเกลียว” ฮูหยินเฒ่าดูสงบ นางมีเวลาเหลือเพียง36วันในชีวิตแล้ว

ผู้เฒ่าถือไม้เท้าแล้วพูดว่า “ยังไม่รีบเชิญแม่ทัพโหลวมาอีก”

ตอนกลางคืน

ปัง ปัง ปัง

เด็กรับใช้เคาะประตูห้องของแม่ทัพโหลวเสียงดังสนั่น “ท่านแม่ทัพ ท่านแม่ทัพ คนของตระกูลซางมาขอรับ!”

แม่ทัพโหลวกำลังจะเข้านอน เขาเอ่ยถามอย่างงัวเงีย “มาขอบคุณข้างั้นหรือ”

เด็กรับใช้แทบน้ำตาหลั่งริน

“ขอบคุณอะไรกันขอรับ! ผู้เฒ่าจะถือดาบเข้ามาในบ้านอยู่แล้ว!”

“ฮูหยินเฒ่าเปิดศาลบรรพชนและอยากหย่าร้างกับเขาขอรับ!”

มือของนางหยาบกร้าน ไม่ได้หุ่นดีเช่นเมื่อก่อน ผมขาวโพลนทั้งศีรษะ ไม่อาจสวมชุดแต่งงานได้อีกต่อไป

“เพลานั้นข้าเป็นคนตัวซูบผอม ส่วนนางเป็นคนมีเนื้อหนัง ข้าต้องสวมชุดแต่งงานที่ไม่พอดี และร้องไห้ให้กับเรื่องนี้ ท่านบอกว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อย”

“นางกลับมาขอความเมตตาอยากหาเลี้ยงชีพ ท่านจึงซื้อบ้านให้นาง และบอกว่าไม่มีอะไรควรค่าให้พูดถึง”

“ลูกชายของนางหางานดีๆ ไม่ได้ ท่านจึงแอบจัดการให้เขาอาศัยอยู่ในหมู่บ้านชนบท ท่านบอกว่าเงินเพียงไม่กี่เหวิน ไม่เสียหายอะไร”

“สิ่งที่ดูเหมือนเรื่องเล็กน้อยในสายตาของท่าน คือปมในใจที่คลายไม่ออกของข้า”

“ในชีวิตคนเราจะมีเรื่องใหญ่ๆ เกิดขึ้นสักกี่เรื่องกัน มันล้วนเป็นเรื่องเล็ก น้อยๆ ที่สะสมขึ้นมาเท่านั้น”

“ท่านถามว่าเหตุใดข้าจึงอยากหย่า เพราะอาจเป็นเพราะข้าใกล้จะถูกฝังดินแล้ว แต่ข้ายังไม่เคยสวมชุดแต่งงานของตนเอง ยังไม่ได้ชีวิตของตนเอง…”

“ท่านเลี้ยงครอบครัวนั้น แต่ทำไมถึงไม่เคยสนใจความรู้สึกของข้าบ้าง เพียงแค่นั้น เจาเจาพูดถูกต้อง ข้าต้องอยู่เพื่อตนเองบ้าง”

“เขียนหนังสือหย่าร้างเถิด”

เด็กๆ ที่คุกเข่าด้านล่างต่างขอร้องให้ฮูหยินเฒ่าคิดใหม่อีกครั้งต่าง

“งานแต่งงานที่ต้องฝืนใจ ชุดแต่งงานที่ต้องฝืนใส่ ชีวิตที่ต้องฝืนใช้เพื่อครอบครัว เพื่อลูกๆ หลานๆ ...” คำพูดปลอบใจจากลูกๆ จึงหยุดชะงักอย่างกะทันหัน