หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 829

“ใจกว้างมาทั้งชีวิต แลกกับความสงบของทั้งจวน” นายหญิงใหญ่ยิ้มอย่างขมขื่น

มุมปากของแม่ทัพโหลวเม้มแน่น ผู้เฒ่าซางผลักเขาเบาๆ หนึ่งฝ่ามือ “เจ้ารีบเกลี้ยกล่อมนางหน่อยเถิด....”

แม่ทัพโหลวจ้องไปยังท่านอาหญิง เดิมทีแล้วท่านอาหญิง ไม่มีความสุขเลย

เขาสูดอากาศลึกๆ ทีหนึ่ง “ท่านอาหญิง ตระกูลโหลวรุ่งเรืองขนาดนี้แล้ว ไม่ต้องการให้ท่านอาหญิงได้รับความไม่เป็นธรรม หากท่านอาหญิงยืนกรานหย่าร้าง ตระกูลโหลวยินดีต้อนรับท่านอาหญิงกลับบ้านเสมอ”

ผู้เฒ่าซางโกรธจนผลักเขาอีกครั้ง

หลายปีมานี้นายหญิงใหญ่ก็มีเงินเก็บออมจำนวนไม่น้อย ไหนเลยจะกลับตระกูลโหลวได้จริง?

แต่วาจานี้ของแม่ทัพโหลว ทำให้นางสบายใจไร้กังวล

“เรือนพำนักของท่านอาหญิงยังรักษาในสภาพเดิมตลอด มีคนทำความสะอาดทุกวัน มิเช่นนั้นท่านอาหญิงกลับบ้านอยู่หลายๆ วันหน่อยเถิด เด็กดื้อในจวนพวกนั้นคิดถึงย่าเล็กกันแล้ว” แม่ทัพโหลวออกปากกล่าวทันที

นายหญิงใหญ่เขียนหนังสือหย่าร้าง ไม่รอให้ท่านผู้เฒ่าลงลายมือชื่อ

เรียกมามาเก็บข้าวของทันที ในจวนรกรุงรัง แม้บุตรธิดาตระกูลซางก็ห้ามไม่อยู่

ลู่เจาเจาเร่งเร้าเซี่ยอวี้โจว “รีบไปรีบไป โอกาสรวยมาถึงแล้ว”

“รวยอะไรกัน?” เซี่ยอวี้โจวหน้าตาสับสน

“ไม่ใช่เจ้าถามข้าว่า ของดีพวกนี้มาจากไหนมากมายไม่ใช่หรือ? วันนี้ข้าจะทำให้เจ้าร่ำรวยเอง!”

ลู่เจาเจาเดินตามหลังอย่างรู้งาน “นายหญิงใหญ่ ฉากกั้นลมที่ปักลายภูเขาแม่น้ำพันลี้แผ่นนี้ยังต้องการหรือไม่?”

นายหญิงใหญ่โบกมือ “เขาให้มา ไม่ต้องการแล้ว”

มือน้อยๆ ของลู่เจาเจาปัดออก “เอาออกไปให้ข้า”

“นายหญิงใหญ่ กระถางลายพุ่มดอกอิ๋นหลิวก็เป็นเขาให้ใช่หรือไม่? ท่านยังต้องการหรือไม่?” ลู่เจาเจาตามอยู่ด้านหลังด้วยความคาดหวัง

“มองแล้วรำคาญใจ ไม่ต้องการแล้ว”

“นำออกไป นำออกไป” มือน้อยๆ ของลู่เจาเจาโบกอย่างรวดเร็ว เซี่ยอวี้โจวที่ติดตามอยู่ข้างหลังอึ้งจนพูดไม่ออก

“นายหญิงใหญ่ ในห้องนี้ยังมีข้าวของชิ้นใดที่ท่านผู้เฒ่าให้อีก? เจาเจาไม่ทำให้ท่านเห็นแล้วหงุดหงิดใจแน่นอน!” เด็กน้อยถามอย่างเชื่อฟัง

นายหญิงใหญ่ชี้ไปอีกหลายอย่าง ลู่เจาเจาไม่เว้นแม้ของตกแต่งบนโต๊ะ

นายหญิงใหญ่เรียกคนห่อสัมภาระกลับตระกูลโหลว

ตอนที่สองคนทะเลาะกัน ไม่พอใจฝั่งตรงข้าม ไม่คำนึงถึงคุณค่า ล้วนเปิดทางให้กับลู่เจาเจา

เซี่ยอวี้โจวที่ตามอยู่ด้านหลังชื่นชมด้วยความตื่นเต้น “อัจฉริยะ! อัจฉริยะจริงๆ!!”

ท่านผู้เฒ่านึกถึงที่ชุดแต่งงานสีซีดจางชุดนั้น ในใจรู้สึกหนักหน่วง

“ข้ารู้ว่าควรทำเช่นไร”

รอให้ท่านผู้เฒ่าจากไป ซางเฮ่อหลี่ถึงจะเดินออกจากมุมห้อง เขาขมวดหัวคิ้วแน่น มองลู่เจาเจาอย่างไม่วางใจ

ซางเฮ่อหลี่คือหัวหน้าตระกูลซาง หลานชายคนโตของท่านผู้เฒ่าและนายหญิงใหญ่

ยังเยาว์วัยสวมใส่อาภรณ์สีฟ้าคราม มีลักษณะคล้ายกับปุโรหิตที่จิตใจสะอาดบริสุทธิ์หลายส่วน

“องหญิงเจาหยาง ท่านมองเห็นอะไรอย่างนั้นหรือ?” เสียงของเขาเย็นยะเยือก ระหว่างคิ้วและดวงตามเต็มไปด้วยความสงสัย

“นายหญิงใหญ่ยังเหลืออายุขัยเพียงสามสิบหกวัน เจ้าก็มองออกใช่หรือไม่?” ลู่เจาเจาใช้มือยันใบหน้าขณะถามเขา

ปุโรหิตเยาว์วัยพยักหน้า

“ท่านย่าและท่านปู่มีเรื่องกันทั้งชีวิต ข้าไม่ต้องการให้ท่านย่าลาโลกไปพร้อมกับความเสียใจนี้ เคยคิดหนทางมานับไม่ถ้วนให้พวกเขาปรับความเข้าใจกัน แต่ล้วนไร้ผล”

เขาประสานมือทำความเคารพลู่เจาเจาครั้งหนึ่ง

“หนนี้ขอบคุณองค์หญิงเจาหยางลงมือช่วยเหลือ”