หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 830

คนเฒ่าคนแก่หากลาโลกไปพร้อมปมในใจ นั่นควรจะเป็นความเสียใจระดับใดกัน

“นี่เป็นสิ่งที่ข้าควรจะตอบแทนให้กับนายหญิงใหญ่” ลู่เจาเจายิ้มระรื่นไม่อธิบายสิ่งใด ปุโรหิตเยาว์วัยมองนางหนึ่งสายตา

ลู่เจาเจามองไปที่มุมของศาลบรรพชน

ที่นั่น มีป้ายวิญญาณไร้ชื่ออยู่หนึ่งแผ่น

ซางเฮ่อหลี่มองตามสายตาของนาง เอ่ยด้วยแววตาอ่อนโยน “นายหญิงใหญ่ใจบุญสุนทาน เคยเก็บกระดูกที่แตกหักมาได้ท่อนหนึ่งโดยมิได้ตั้งใจ ขนาดประมาณนิ้วโป้ง คล้ายกับเคยถูกฟ้าผ่ามาก่อน หลายส่วนจึงมีสีดำ

“นายหญิงใหญ่ได้ยินว่า ผู้ที่ร่างสลายกระดูกแตกไม่อาจกลับมาเกิดใหม่ จึงนำกระดูกที่หักนั้นมาไว้ในตระกูล ให้มันได้รับควันธูปทุกวัน ซักวันหนึ่งอาจได้กลับมาเกิดใหม่”

ลู่เจาเจาส่งเสียงอืม “ข้ารู้”

ไม่มีใครเข้าใจดีไปมากกว่าข้าอีกแล้ว

ปุโรหิตเยาว์วัยประหลาดใจจึงมองนางอีกครั้ง เรื่องนี้มิเคยแพร่งพรายออกไป นางรู้ได้อย่างไร?

ลู่เจาเจา...

เพราะว่า นั่นคือกระดูกที่แหลกสลายในตอนที่สังเวยตนของข้าเอง

ตระกูลซางบูชาเทพเจ้าแห่งโชคลาภเซิ่งเหอ

พลังของเซิ่งเหอมาจากดวงดาราในท้องฟ้า ดังนั้นตระกูลซางเรียกเทพเจ้ามักจะเป็นช่วงกลางคืนเสมอ

“พวกเจ้ามีสัตว์เทพหรือไม่?” ลู่เจาเจาถามเสียงเบา