หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 831

“เอ๋? หนี? ข้ายังไม่ได้แจ้งเขาเลย...” เซี่ยอวี้โจวอยากเห็นเรื่องสนุก แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยหนี

ลู่เจาเจาเอ่ยไอ้หยาหนึ่งเสียง “ช่างเถอะ ช่างเถอะ อย่างไรก็ไม่ทันกาล ไม่ต้องหนีแล้ว”

ประทานพลังเทพให้กับตระกูลซาง ก็ไม่เสียหายอะไร.....

เพียงแค่....

หลี่จื้อซีกลับโชคร้ายไปเพียงน้อยนิด....เท่านั้นเอง

ผู้ศรัทธาของตนเอง ยังมีหนทางใดอีกงั้นหรือ?

พลังของตระกูลซางยังดูดซับไม่หมด กลางดึกดื่นกลับมีคนขี่ม้ามุ่งมายังตระกลูซาง

“ท่านซื่อจื่อ ท่านซื่อจื่อ ท่านรีบไปที่สถานทูตเร็วเข้า! เกิดเรื่องแล้ว!”

“สถานทูตจู่ๆ ก็ทรุดตัวลง ทั้งสถานทูตถล่มรุนแรงตกลงไปข้างล่างแล้ว!”

“ท่านทั่นฮวาและอ๋องจิ้งซีล้วนตกลงไป เป็นตายไม่แน่ชัด!” เด็กรับใช้กระโดดลงจากม้า ตะโกนร้องเสียงดัง

ที่น่ากลัวก็คือ ในตำหนักเกิดเรื่องแผ่นดินทรุดตัวอย่างกระทันหัน

จิตใจของคนทั้งหนานตูหวาดผวา ภายในราชวังตกสู่ความวุ่นวายอย่างที่สุด

จุดที่ทรุดลงไป บังเอิญเป็นที่วังไท่จี๋

ห้องบรรทมของฮ่องเต้

ข้อเท้าที่หักของฮ่องเต้ยังไม่หายดีเลย ขณะบรรทมอยู่จิตใจเกิดไม่สงบอย่างกะทันหัน เสมือนถูกความน่าสะพรึงกลัวอันไร้ขอบเขตล้อมรอบ เพิ่งจะลุกขึ้นนั่ง วังไท่จี๋ก็ทรุดลงไปแล้ว

“เร็วเข้า ซางอ้ายชิงตามข้าเข้าวัง!”

“วังไท่จี๋ทรุดตัว ฝ่าบาทเป็นตายยังไม่ทราบ”

“องค์หญิงเจาหยาง ตระกูลซางจดจำบุญคุณอันยิ่งใหญ่ของท่าน รอให้เรื่องนี้จบลง ต้องเรียนขอตำแหน่งฮองเฮาตำหนักประจิม” ซางเฮ่อหลี่นำคนในตระกูลทุกคนทำความเคารพนางอย่างยิ่งใหญ่

ลู่เจาเจารับการน้อมเคารพนี้

เป็นสิ่งที่นางควรได้รับ

กลางดึก ทั้งเมืองหนานตูล้วนสว่างไสวไปด้วยแสงไฟ เสื้อคลุมของบรรดาขุนนางยังสวมไม่เรียบร้อยดีก็รีบพุ่งออกจากประตูจวน

รถม้านับไม่ถ้วนรีบมุ่งหน้าไปยังประตูวัง

ลู่เจาเจาขี่จุยเฟิงไปสถานทูตอย่างช้าๆ “ไม่ต้องรีบ ไม่ต้องรีบ มีคนช่วยฝ่าบาทรับเคราะห์ร้ายนี้ไปส่วนหนึ่ง อย่างมากก็แค่ตื่นตูมฉากหนึ่งเท่านั้น”

“เคราะห์ร้ายอยู่ที่นั่น...” นางแอบเปรยตามองวังหลวงที่สว่างครึ่งฟ้า

ใจอยู่ไม่เป็นสุข ใจอยู่ไม่เป็นสุข....

รีบหนีเร็ว

ขณะที่ลู่เจาเจาและอีกหลายคนรีบร้อนไปยังสถานทูต ใบหน้าและศีรษะของเซี่ยจิ้งซีก็เต็มไปด้วยฝุ่นดิน หลี่จื้อซีในสภาพจิตใจที่ยังตื่นตระหนกก็ปีนขึ้นมา

ตนไม่คาดคิดเลย แถมยังเห็นอกเห็นใจใต้เท้าหลี่ เพื่อเรื่องนี้เสด็จพี่โต้แย้งแล้วหลายครั้ง! ในตอนที่ใกล้จะออกเดินทาง เสด็จพี่กำชับถึงสามครั้ง ว่าอยู่ให้ห่างจากใต้เท้าหลี่สักหน่อย!

เซี่ยจิ้งซีทนไม่ไหวกล่าวว่าเซวียนผิงตี้จะทำให้ท่านทั่นฮวาโดดเดี่ยว

ฮือ ฮือ ฮือ..

เสด็จพี่กำลังช่วยชีวิตสุนัขของข้า!

หลี่จื้อซีเช็ดเหงื่อเย็นบนหน้าผาก คิ้วผูกเข้าหากัน เอ่ยว่า “ได้ยินว่าตำหนักไท่จี๋ทรุดตัว ฝ่าบาทแคว้นใต้เป็นตายยังไม่ทราบ พวกเรารีบเข้าตำหนักไปรอฟังข่าวคราวเถอะ”

หลี่จื้อซีเดินนำอยู่ด้านหน้า ทุกคนห่างจากเขาห้าหมี่

“จะไปคอยจริงหรือ...”

“ไม่ใช่ว่าจะส่งฮ่องเต้ขึ้นสวรรค์หรอกนะ?” เซี่ยอวี้โจวสูดไอเย็นเข้าไป

หลี่จื้อซีซาบซึ้งในบุญคุณของฮ่องเต้เป่ยเจา

สิ่งที่ฮ่องเต้เป่ยเจาฝากฝังไว้ เขาต้องกระทำให้สำเร็จทั้งหมด

“ฝ่าบาทเป็นผู้มีคุณงามความดี...” หลี่จื้อซีทอดถอนลมหายใจ

“ข้ามาแคว้นใต้ดำรงตำแหน่งขุนนาง แต่ได้รับเบี้ยหวัดสามเท่า กลับไปยังเลื่อนอีกสองขั้น! ฝ่าบาทเป็นผู้มีคุณงามความดีมากผู้หนึ่ง...” หลี่จื้อซีกล่าวถึงความดีของฮ่องเต้เป่ยเจาไม่หยุด

“เป็นไปได้หรือไม่ ฝ่าบาทกำลังหลบท่าน...” เซี่ยอวี้โจวน้ำเสียงต่ำกล่าวเยาะเย้ย