หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 837

โลกแห่งการบำเพ็ญฌาน หมายถึงชาติที่แล้วของนางหรือ?

“ชาติที่แล้วของเจ้า ไม่ได้พบเรื่องเป็นตายอะไรที่เหนือความคาดหมายใช่หรือไม่?” เซี่ยอวี้โจวถามอย่างอ่อนแรง

ในใจลู่เจาเจาครุ่นคิด นอกจากการถูกสังเวยแล้ว ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง

“มี”

“บนภูเขาอู๋ถง ที่พำนักของเจ้าวายุแห่งเผ่าวายุ นางทิ้งนิมิตหมายมงคลอันเป็นที่รักของสวรรค์ เสียงติงตังชักนำนกนับหมื่นมาร่วมเฉลิมฉลอง ขนบนปีกนกแปรเปลี่ยนก้อนเมฆบนท้องฟ้าให้เกิดสีสัน ทุกหมื่นปีจะออกไข่มาหนึ่งใบ”

“เจ้าเกือบตายด้วยน้ำมือนาง?” เซี่ยอวี้โจวถามอย่างตึงเครียด

ลู่เจาเจาส่ายหน้า “ไม่ใช่แน่นอน”

“ในตอนที่ข้าขโมยกินไข่ใบนั้น ไข่แดงเกือบติดคอตาย” นั่นคือ เรื่องที่อันตรายที่สุดแล้ว!

เซี่ยอวี้โจวบนใบหน้ามีความกังวล

“ชีวิตของเจ้า น่าจะมีความสุขมากเลยนะ?”

ลู่เจาเจาพยักหน้า “ก็มีความสุขจริงๆ น่ะแหละ ข้าเคยได้ยินคนพูดกันว่า หากอยู่ใกล้กับคนบ้าคลั่ง คงจะทรมาณใจมาก แต่ข้าโชคดีที่ไม่เคยพบเจอ”

เซี่ยอวี้โจว....

เป็นไปได้ไหมว่า คนบ้าคลั่งคนนั้นจะเป็นตัวเจ้าเอง?

ในใจของเขารู้สึกอบอุ่นมาก “คนข้างกายล้วนไม่ทราบความลับนี้ เจ้ากลับยินดีบอกข้าทั้งหมด ข้ารู้ว่า เจ้าเชื่อใจข้า!”

“เจ้าวางใจเถอะ ข้าไม่พูดออกไปหรอก”

มือเล็กนั้นกำจนกลายเป็นกำปั้น ทำเหมือนว่าเป็นความสุขที่เจ้าเชื่อใจข้าอย่างนั้นแหละ!!

ลู่เจาเจาลูบศีรษะเขาด้วยความรักเอ็นดู “ไม่เป็นไร”

อย่างไรเสีย สมองของเจ้าก็ไม่ดี

พูดออกไปก็ไม่มีผู้ใดเชื่อ!

เซี่ยอวี้โจวดีใจเป็นอันมาก

เขารู้สึกว่า ลู่เจาเจาเผยความรู้สึกทั้งหมดให้เขาทราบ คือการแสดงออกถึงความไว้เนื้อเชื่อใจ

บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้ม รู้สึกภูมิใจเป็นอันมาก

เซี่ยจิ้งซีส่งเขาสองคนมาถึงตระกูลซูด้วยตนเอง เซี่ยอวี้โจวเงยใบหน้าที่ประดับด้วยรอยยิ้ม “ท่านพ่อท่านพ่อ...ข้าอยากจะโกนผม อยากทำผมเหมือนกับลู่เจาเจา”

จิ้งซีอ๋องจ้องเขาหนึ่งสายตา “ร่างกาย ผม และผิวหนังเป็นของบิดามารดา ไม่อนุญาต!”

“ยังพูดได้อีกว่า โกนผมกระทบต่อส่วนสูง ข้าขอเตือนเจ้าให้ระวังไว้ด้วย!”

เป็นครั้งแรกเซี่ยอวี้โจวได้ยินการพูดลักษณะนี้ ดวงตาเบิกกว้างมองไปทางเสด็จพ่ออย่างสับสน “เป็นเพราะเหตุใด?”

จิ้งซีอ๋องเอ่ยอย่างเย็นชา “เป็นเพราะ ข้าจะตัดขาของเจ้าทิ้งน่ะสิ!”

เซี่ยอวี้โจวเกิดความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย ทำหน้าตาพิลึกพิลั่น แล้วตามหลังลู่เจาเจาอย่างภาคภูมิใจ

เจาเจาหยุด เขาจึงไปเคาะประตู

ซักพักใหญ่ ผู้ดูแลของตระกูลซูเพิ่งจะเปิดประตู

“อะไรกันล่ะเนี่ย? ท่านผู้เฒ่าซูของพวกเจ้าตั้งใจเชิญองค์หญิงมาพักที่จวนโดยเฉพาะ เจ้ากล้าละเลยหน้าที่?” เซี่ยอวี้โจวเชิดคางขึ้นเล็กน้อย แสดงท่าทางมีความสุขดังเช่นสุนัขรับใช้

ผู้ดูแลสีหน้าลำบากใจ “ท่านผู้สูงศักดิ์เข้าใจบ่าวผิดไปแล้ว”

“แท้จริงแล้วในจวนบังเอิญเกิดเรื่อง”

“ท่านผู้เฒ่าให้ทุกคนในจวนรวมถึงบ่าว รวมตัวอยู่ที่เรือนหลักรอฟังเรื่องที่ต้องไปจัดการ”

“ให้พูดก็คือ องค์ชายมู่ไป๋นำกระเรียนติดตามรอยออกจากตำหนัก ต้องการค้นหาร่องรอยของบรรพชน บ่าวเองก็ไม่ค่อยเข้าใจนัก...”บ่าวรับใช้เปิดประตู เวลานี้ก็ยังไม่กล้าเชิญผู้เป็นนายมาต้อนรับ

ลู่เจาเจาเปลือกตากระตุกเล็กน้อย มารดามันสิ เจอละครฉากใหญ่เสียแล้ว!!

นางเพิ่งจะมาถึงก็พบกับฉากที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายเข้าเสียแล้ว!

“ท่านผู้เฒ่าของพวกเจ้า เมื่อครั้งที่แล้วนำเซียนเฉ่าเกากลับจวนหรือไม่?” ลู่เจาเจาล้วงเอาเศษก้อนเงินออกจากอก ยื่นให้บ่าวรับใช้

บ่าวรับใช้ไม่ต้องการให้องค์หญิงเป่ยเจาใช้วิธีเช่นนี้ และไม่อาจโอ้อวดตน จ้องมองด้วยความเมตตาหลายส่วน

ตอบกลับ “ใช่ ก่อนหน้านี้สองวันนำเซียนเฉ่าเกากลับมาสองตะกร้าขอรับ”