หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 838

“ได้ยินมาว่านี่เป็นของดี ใช้ของล้ำค่าที่ฟ้าดินรังสรรค์...” บ่าวรับใช้เม้มปาก น่าเสียดาย ไหนเลยเขาจะคู่ควรกับของกินหายากเช่นนี้

“บังเอิญมีการประชุมตระกูล จึงนำเซียนเฉ่าเกาแบ่งปันให้กับคนในตระกูลแล้ว”

ลู่เจาเจาสายตาเป็นประกาย “ทุกคนในตระกูลได้ชิมหรือไม่?”

บ่าวรับใช้พยักหน้า “ได้ยินว่ามีประโยชน์ต่อการบำเพ็ญฌาน ตระกูลของภรรยาหลวงจะได้รับมากหน่อย คนตระกูลข้างเคียงได้รับน้อยหน่อย”

ลู่เจาเจาส่งเสียงอ้อหนึ่งเสียง

ตอนแรกเริ่มนางตั้งใจจะมอบให้ใต้เท้าซูหนึ่งตะกร้าใหญ่ เพื่อให้คนทั้งตระกูลได้ลองชิม

เช่นนั้นก็ดี เช่นนั้นก็ดี

“บ่าวนำท่านเข้าไปก่อน...วันนี้ในจวนบรรยากาศไม่ค่อยดี” บ่าวรับใช้ได้ยินว่า บรรพชนเกิดเรื่องอะไรบางอย่าง

แต่เขาเป็นเพียงข้ารับใช้ รู้มาไม่มาก

ตระกูลซูร่ำรวยอย่างที่คิดไว้ เครื่องตกแต่งในจวนถึงขั้นเทียบเท่ากับในราชวัง

ไม่สิ ราชวังยังไม่ฟุ่มเฟือยเช่นนี้

บ่าวรับใช้เดินเข้าใกล้กับเรือนหลัก ใบหน้าเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม ถึงขนาดมีความตระหนกหลายส่วน

แน่นอน ลู่เจาเจายังไม่เข้าใกล้ ก็รับรู้ถึงบรรยากาศอึดอัดและตื่นเต้นกังวล

ภายในเรือนหลัก คนในตระกูลยืนกันเต็มเรือนคล้ายผืนแผ่นสีดำ

ที่อยู่ด้านหน้าสุด เป็นท่านใต้เท้าซู เวลานี้หน้าอกขยับขึ้นลงอย่างรุนแรง แววตาจริงจัง

ด้านหลังเขา มีผู้อาวุโสผมขาวยืนอยู่หลายท่าน

หลายท่านนี้ เป็นปุโรหิตตระกูลซู

“แท้จริงแล้วเกิดเรื่องอันใดกับบรรพชนกันแน่?”

“แท้จริงแล้วเป็นผู้ใด! แท้จริงแล้วเป็นผู้ใด!! กล้าทำร้ายบรรพชนตระกูลซูของข้า!!”

“ป้ายวิญญาณของบรรพชนตระกูลซูจู่ๆ ก็แตกสลาย เป็นผู้ใดกันแน่ ถึงกลับกล้าฆ่าบรรพชนตระกูลซู!!” ปุโรหิตอาวุโสในใจกังวลเป็นอันมาก ใบหน้าเต็มไปด้วยความกลัดกลุ้ม

วันนี้เช้าตรู่ ป้ายวิญญาณของบรรพชนก็แตกสลายอย่างกะทันหัน

ป้ายวิญญาณแตกสลาย มีความหมายว่าชะตาขาด!

“บรรพชนตระกูลซูของพวกข้าเป็นผู้แข่งแกร่งเช่นนี้ ผู้ใดฆ่าเขากัน? แม้ตระกูลอื่นๆ ร่วมมือกันก็ไม่ใช่คู่มือของเขา!”

“ใช้กระเรียนติดตามรอยเถอะ”

“ติดตามกลิ่นอายของบรรพชน ดูว่าจะพบร่องรอยหรือไม่ ข้าจะต้องหั่นศพของคนชั่วนั้นเป็นหมื่นชิ้น!” ท่านผู้เฒ่าตระกูลซูขอบตาเผยเส้นเลือด ในดวงตาเต็มไปด้วยเจตนาสังหาร

ด้านข้างเขามีเด็กหนุ่มเยาว์วัยรูปร่างสูงบางยืนอยู่

ในมือของหนานมู่ไป๋ถือกล่องไม้ ในกล่องก็คือกระเรียนติดตามรอย

“กรุณานำของที่บรรพชนใช้เป็นประจำขึ้นมา”

“ให้กระเรียนติดตามรอยรับเอากลิ่นอายของบรรพชน” หนานมู่ไป๋เอ่ยเสียงต่ำ

“ไม่ใช่ว่าพังไปแล้วหรอกนะ? เหตุใดจึงอยู่วนเวียนอยู่บนศีรษะของพวกข้า?” เซี่ยอวี้โจวและลู่เจาเจาที่ร่างกายเตี้ย เห็นแค่ขาของกลุ่มคนอย่างคลุมเครือ

ลู่เจาเจาเอามือป้องปาก เพราะว่า ข้ากินไปมากที่สุด!

มิน่าเล่า

นางแหงนศีรษะ กระเรียนติดตามรอยส่องแสงตัวนั้นสั่นไปมาพุ่งตรงไปยังตัวนาง

ร่อนลงบนหัวไหล่ของนาง

นกอ้วนน้อยกระพือปีก ก้นเบียดเซียนกระเรียนตัวน้อยลงไป

เซียนกระเรียนน้อยขยับปีกยืนหยัดอย่างไม่ลดละ จึงได้ร่อนลงบนศีรษะของลู่เจาเจา

ทุกคนในตระกูลซู หันหน้ากลับมาอย่างเป็นระเบียบ

จึงพบว่าที่มุมนั้นมีคนยืนกอดกาน้ำนมอยู่ อึกอึกอึก เด็กน้อยที่ยังต้องดื่มนม!

เซียนกระเรียนโผล่พลวดออกมาจากศีรษะของนาง!

หน้าผากของนางกลมดิก มีลักยิ้มเล็กสองข้างปรากฏเมื่อยิ้ม ด้านบนสุดมีผมสั้นหลายเส้น ทั้งยังมีปอยผมที่ดูยุ่งเหยิงอยู่บ้าง

สวมใส่ชุดกระโปรงสีหยกเขียว แขนคล้ายกับรากบัว ทั้งขาวทั้งนุ่มนิ่ม

เวลานี้ นางเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาสีขาวดำตัดกันชัดเจน มองดูแล้วเสมือนไม่รู้เรื่องรู้ราวทั้งยังดูเลอะเลือน

“ท่านอาท่านลุงท่านปู่ทั้งหลาย มีเรื่องอันใดหรือ?” เสียงของเด็กน้อยไม่เป็นประสา ไร้พิษภัยอย่างแท้จริง