หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 839

ปุโรหิตค่อยๆ ยันไม้เท้าลุกขึ้นยืนด้วยร่างกายที่สั่นเทา เขาชี้ไปยังลู่เจาเจาแล้วกล่าวว่า “เหลวไหล!”

“นาง...จะสังหารบรรพชนตระกูลซูของเราได้อย่างไร?”

“เหลวไหลสิ้นดี!”

ลู่เจาเจาดื่มนมอึกใหญ่ๆ

ดวงตากลมโตของนางกลอกไปมา นางเงยหน้าขึ้นและมองทุกคนด้วยใบหน้าที่ไร้เดียงสา

“บรรพชนอะไรหรือ?” นางถามอย่างใสซื่อ

สีหน้าของใต้เท้าซูเปลี่ยนไป เขาลุกขึ้นยืนและค่อยๆ ก้าวลงจากบันได”

บรรดาเหล่าสมาชิกตระกูลซูต่างหลีกทางให้เขา ใต้เท้าซูค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้

ท่านผู้เฒ่าซูสีหน้าเคร่งขรึม แววตาคู่นั้นแฝงไปด้วยความโกรธแค้นจนไม่อาจปกปิดได้ เขามองดูลู่เจาเจาจากบนลงล่างอย่างดูถูกเหยียดหยาม สายตาเต็มไปด้วยการประเมิน

ทันใดนั้น ลู่เจาเจาก็หยิบธัญพืชทิพย์ออกมาจากอก

เมื่อนางยกมือขึ้น นกกระเรียนเซียนตัวน้อยก็บินลงมาเกาะบนฝ่ามือของนาง และก้มหน้าก้มตากินธัญพืชทิพย์

“อ๊ะ ที่แท้ก็อยากกินธัญพืชทิพย์นี่เอง...” ลู่เจาเจายิ้มจนตาหยี แก้มทั้งสองข้างมีลักยิ้มเล็กๆ ดูน่ารักเป็นพิเศษ

“ฮ้า ข้าก็ว่าทำไมนกกระเรียนตามรอยจึงไปหยุดนิ่งอยู่เหนือศีรษะขององค์หญิงน้อยวัยสามขวบครึ่งอย่างกะทันหัน”

“ที่แท้ องค์หญิงก็มีธัญพืชทิพย์ติดตัวมานี่เอง”

หนึ่งในสมาชิกตระกูลซูที่อยู่ใกล้ๆ เหงื่อไหลจนต้องเอามือเช็ด

“บรรพชนของพวกเราฝึกฝนมานานนับพันปี จะเป็นไปได้อย่างไรที่ท่านจะสิ้นชีพลงด้วยเงื้อมมือของเด็กสาววัยเพียงสามขวบครึ่ง? แค่คิดก็ดูเหลวไหลสิ้นดี...” สมาชิกคนหนึ่งพึมพำ

หลังจากที่นกกระเรียนเซียนตัวน้อยกินธัญพืชทิพย์เสร็จแล้ว มันก็กระพือปีกโบยบินขึ้นสู่ท้องฟ้าอีกครั้ง...

ครั้งนี้ มันบินวนไปวนมาเหนือสมาชิกตระกูลซูไม่หยุด

สักพัก มันก็บินไปบนไหล่ของใต้เท้าซู

สักพัก มันก็บินไปบนไหล่ของหนานมู่ไป๋

ผ่านไปสักพัก มันก็บินไปบนไหล่ของเหล่าผู้อาวุโสตระกูลซู และบินไปหยุดบนไหล่ของลูกศิษย์เกือบทั้งหมดในนั้น

สีหน้าของใต้เท้าซูเข้มขรึมขึ้นมาทันใด

“เจ้านกกระเรียนตามรอยบ้าไปแล้วหรือไง? มันจะบินวนไปมาบนหัวของสมาชิกทำไมกัน? หรือว่า การตายของบรรพชน มีความเกี่ยวข้องกับพวกเรางั้นหรือ?” ท่านผู้เฒ่ากล่าวด้วยความโกรธ

หนานมู่ไป๋สีหน้าเต็มไปด้วยความงุนงง “ไม่ เป็นไปไม่ได้...”

“นกกระเรียนตามรอยมีคนดูแลทุกวัน เมื่อไม่กี่วันก่อนมันยังไปหาของในวังอยู่เลย”

ท่านผู้เฒ่าซูไม่สนใจฟังคำอธิบายของเขาเลย “พานกกระเรียนเซียนกลับไปด้วย!”

“สังหารศัตรูให้สิ้นซาก เพื่อล้างแค้นให้กับบรรพชนของเรา!!” ดวงตาของใต้เท้าซูแดงก่ำ แววตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น และจิตสังหารแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย

“สังหารศัตรูให้สิ้นซาก เพื่อล้างแค้นให้กับบรรพชนของเรา”

“สังหารศัตรูให้สิ้นซาก เพื่อล้างแค้นให้กับบรรพชนของเรา” เหล่าสมาชิกของตระกูลต่างกำหมัดแน่น เสียงอันเต็มไปด้วยจิตสังหารดังก้องกังวานไปไกล

แต่ผู้สังหารกำลังนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้น และมองดูพวกเขาอย่างยิ้มแย้ม

“พรุ่งนี้ ข้าจะเข้าวังไปหาราชครู...” ราชครูแห่งแคว้นใต้ เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการดูดวงและการคำนวณโชคชะตา อีกทั้งเขายังมีกระจกวิเศษที่สามารถส่องดูทุกสรรพสิ่งไว้ในครอบครอง

และแม้แต่ สามารถมองเห็นภาพสุดท้ายของผู้เสียชีวิตได้อีกด้วย

ใต้เท้าซูมีสีหน้าเศร้าสลด แผ่นหลังค่อมงอ

“เป็นไปได้ไหมที่ตระกูลต่างๆ จะรวมตัวกันเพื่อจัดการบรรพชน?” นายน้อยแห่งตระกูลซู ซูอวี้อัน ประคองท่านผู้เฒ่าไว้ พลางคาดเดา

ท่านผู้เฒ่าส่ายหัวเบาๆ

“พวกเขาไม่กล้าทำเช่นนั้น! ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเกรงขามบารมีของตระกูลซู แต่พวกมันก็ไม่มีทางกล้าปล่อยให้ตระกูลซูตกอยู่ในอันตราย พวกเขาย่อมเข้าใจหลักการของการต้องพึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกันเป็นอย่างดี”

“หรือว่า...จะเกิดเหตุร้ายขึ้นกับบรรพชนระหว่างออกหาอาหาร?” ซูอวี้อันรู้ว่าเต่าดำใช้คนที่มีชีวิตเป็นการฝึกพิธีบูชา

ลู่เจาเจายกมือน้อย ๆ ขึ้นมาอย่างสั่นเทา