หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 840

“ได้ยินมาว่าบรรพชนของท่านเป็นเต่าชราพันปี เต่าแก่เป็นของบำรุงชั้นดี อาจจะมีคนกินไปแล้วหรือเปล่า?” ลู่เจาเจาอดไม่ได้ที่จะบอกใบ้ให้พวกเขาเล็กน้อย

“พูดจาเหลวไหล!”

“เจ้าคิดว่าบรรพชนเป็นเต่าธรรมดาที่ไม่มีทางสู้งั้นหรือ? เว้นแต่จะมีเทพลงมาเท่านั้น ไม่มีใครสามารถทำร้ายท่านได้แม้แต่น้อย!” ท่านผู้เฒ่าตอบโต้ด้วยความดูถูกเหยียดหยาม

ลู่เจาเจายักไหล่ เจ้าไม่เชื่อ ก็ถือซะว่าข้าไม่ได้พูด

“เอาล่ะ ไว้พรุ่งนี้ข้าจะเข้าวังไปยืมกระจกสะท้อนทุกสรรพสิ่ง ข้าเองก็อยากจะดูให้รู้ว่าใครเป็นคนสังหารบรรพชนตระกูลซูของข้า!”

ท่านผู้เฒ่าโบกมือให้ทุกคนถอยออกไป

เขามองไปยังลู่เจาเจา แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “ตระกูลซูของเรามีธรรมเนียมปฏิบัติ ทุกคนที่เข้าสู่ประตูตระกูลซู จะต้องไปกราบไหว้ที่ศาลบรรพชน”

“เจ้าไปกราบไหว้เสียก่อนเถอะ”

นายน้อยซูอวี้อันมองพวกเขาครู่หนึ่ง จากนั้นก็ประคองท่านผู้เฒ่าเข้าประตูไป

ลู่เจาเจาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเหนือตระกูลซู โลหิตเข้มข้นหนาแน่นจนแทบจะกระจายไม่ได้ กลั่นตัวเป็นหมอกโลหิตที่จับต้องได้

“ข้าไม่ชอบตระกูลซู รู้สึกไม่ชอบมาพากลอยู่ตลอดเลย...” เซี่ยอวี้โจวโอบไหล่ ขนลุกซู่ไปทั้งตัว

ลู่เจาเจาหันไปมองประตูหลักที่อยู่ด้านหลัง

ประตูหลักธรรมดาที่ดูเรียบง่ายนั้น เป็นประตูที่กั้นวิญญาณอาฆาตนับไม่ถ้วนไว้ไม่ให้เข้ามา