หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 860

ขอบฟ้าปรากฏแสงอาทิตย์รำไร ท้องฟ้าค่อยๆ สว่างขึ้น

ลู่เจาเจาเดินไปหาวไป หากพักผ่อนไม่เพียงพอ ตัวก็จะไม่โตขึ้น

ขันทีมองลงมาที่ลู่เจาเจาด้วยความดูถูกเหยียดหยาม แล้วผลักนางเข้าไปในตำหนักฉังอัน

หนานเฟิ่งอวี่ตาแดงก่ำ เห็นได้ชัดว่านางได้รับข่าวการถูกสังหารล้างตระกูลของตระกูลซูแล้ว แต่ยังไม่ทราบรายละเอียดทั้งหมด

นางนั่งอยู่เบื้องหน้าตำหนัก หายใจหอบถี่ และจ้องมองลู่เจาเจาตาเขม็ง

“กราบทูลองค์หญิง ขณะนี้จับกุมตัวคนร้ายได้แล้วพะย่ะค่ะ!”

“ลู่เจาเจาปลุกพลังสายเลือดศักดิ์สิทธิ์แห่งแคว้นใต้ สังหารตระกูลซู ชั่วช้าสามานย์! ตอนนี้ถูกควบคุมด้วยโซ่ตรวนเทพแล้วพะย่ะค่ะ” ขันทีโค้งคำนับหนานเฟิ่งอวี่แล้วก็ยืนอยู่ข้างหลังนาง

เมื่อหนานเฟิ่งอวี่ได้ยินว่านางปลุกพลังศักดิ์สิทธิ์ เปลือกตาของนางก็กระตุกเล็กน้อย

นางกัดฟันแน่น “ลู่เจาเจา! เจ้าช่างกล้ายิ่งนัก! บังอาจลงมืออย่างอำมหิตกับตระกูลซูเช่นนี้ จิตใจช่างโหดเหี้ยมเหลือเกิน!”

“ตระกูลซูมักจะรอบคอบและระมัดระวังเสมอมา คิดถึงความเป็นอยู่ที่ดีของราษฎร และเป็นที่รักของราษฎรอย่างมาก! แต่เจ้ากลับโหดเหี้ยมไร้หัวใจยิ่งนัก!”

แววตาของหนานเฟิ่งอวี่เต็มไปด้วยจิตสังหาร

ยังพูดไม่ทันจบ ก็ได้ยินเสียงรายงานมาจากนอกตำหนัก

“ฮองเฮาเสด็จ...”

ทุกคนลุกขึ้นโค้งคำนับอย่างรีบร้อน

ในตอนนี้ ฮองเฮาทรงเสียการทรงตัว แววตาแสดงความตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด เสียงสั่นเครือ และรีบเร่งเข้าไปในตำหนักฉังอัน

“ตระกูลซู ตระกูลซูเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ท่านพ่อล่ะ? แล้วลุงของเจ้าล่ะ?” ฮองเฮาถามหนานเฟิ่งอวี่ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือและเต็มไปด้วยความหวัง

หนานเฟิ่งอวี่ลุกขึ้นประคองฮองเฮา ดวงตาแดงก่ำ เสียงแหบพร่า

“เสด็จแม่…”

“ตระกูลซูสิ้นแล้ว”

ฮองเฮารู้สึกอ่อนแรงและทรุดลงกับพื้น โชคดีที่เหล่าข้าราชบริพารรีบเข้ามาประคอง นางจึงทรงตัวอยู่ได้อย่างยากลำบาก

“เป็นไปได้ยังไง?! ใครกัน? ใครเป็นคนทำกันแน่!! ข้าจะสังหารล้างตระกูลมันให้สิ้นซาก!” ฮองเฮาคร่ำครวญอย่างน่าเวทนา

“เป็นองค์หญิงเจาหยางพะย่ะค่ะ องค์หญิงเจาหยางปลุกสายเลือดพลังศักดิ์สิทธิ์ และสังหารตระกูลซูอย่างโหดเหี้ยม! องค์หญิงใหญ่ทรงลังเลว่าจะตัดสินพระทัยอย่างไรดี เนื่องจากองค์หญิงเจาหยางเป็นถึงองค์หญิงแห่งเป่ยเจา” ขันทีถอนหายใจเบาๆ

“เป่ยเจางั้นหรือ? แม้แต่ฮ่องเต้แห่งเป่ยเจาก็ไม่อาจปกป้องนางได้!!”

“ประหาร ประหารนางเก้าชั่วโคตร!”

“สวี่สืออวิ๋น ฮูหยินหนิง อย่าแม้แต่จะคิดหนีไปแม้แต่คนเดียว!”

ตระกูลซูคือครอบครัวของนาง และเป็นรากแห่งชีวิตของนาง!

หนานมู่ไป๋พูดกระซิบ “ท่านแม่ ยังไงเสียนางก็เพิ่งจะสามขวบครึ่ง อีกทั้งยังเป็นองค์หญิงแห่งเป่ยเจา...”

“เผียะ!”

หนานเฟิ่งอวี่ยกมือขึ้น แล้วตบเข้าที่หน้าของเขาอย่างแรงจนชาไปทั้งหน้า

หนานเฟิ่งอวี่ปวดใจอย่างแสนสาหัส แววตาไม่อาจปิดบังความผิดหวังไว้ได้

“นั่นมันตาทวดของเจ้า! ตาทวดที่รักเจ้ายิ่งกว่าไข่ในหิน เจ้าคนเนรคุณ กลับขอร้องให้กับลู่เจาเจา! ข้าว่าเจ้าคงเสียสติไปแล้ว! เจ้าคนโง่!” หนานเฟิ่งอวี่ด่าทอด้วยความโกรธ

ตระกูลซูเป็นผู้นำของผู้รับใช้เทพเจ้า ตระกูลซูเป็นผูู้สนับสนุนหนานเฟิ่งอวี่ และสามารถทำให้นางยืนหยัดอยู่บนบัลลังก์ได้อย่างมั่นคง

แต่บัดนี้ ตระกูลซูถูกถอนรากถอนโคนแล้ว

นางรู้สึกเกลียดจนอยากจะกินเนื้อและดื่มเลือดให้สาสม

“นำตัวออกไป!”

ลู่เจาเจาถูกพาตัวออกไป

ภายในตำหนักฉังอัน มีเพียงเสียงร้องไห้เบา ๆ ของหนานเฟิ่งอวี่ ฮองเฮาหมดสติไปแล้ว โดยมีเหล่าข้าราชบริพารคอยดูแลนางอยู่

หนานมู่ไป๋เม้มริมฝีปากแน่น ถึงเขาจะหยิ่งยโสโอหัง เขาโหดเหี้ยมและละโมบอย่างที่สุด

แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่า ตระกูลซูจะใช้เด็กเพื่อฝึกฝนศาสตร์มืด