หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 862

ฮ่องเต้เฒ่าหายใจรวยริน เมื่อได้ยินว่าลู่เจาเจาปลุกพลังศักดิ์สิทธิ์ แววตาของเขาก็เปล่งประกายขึ้น

แต่หลังจากได้ยินคำพูดของหนานเฟิ่งอวี่ เขาก็ถอนหายใจในที่สุด

“ทุกอย่าง แล้วแต่เจ้าจะจัดการเถิด นางถูกเป่ยเจาเลี้ยงดูมาจนเสียคน”

“เทพธิดา เป็นอย่างไรบ้าง?” ฮ่องเต้เฒ่าถามด้วยความห่วงใย แววตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง

หนานเฟิ่งอวี่ปาดน้ำตาพลางกล่าวว่า “ทุกอย่างราบรื่นดีเพคะ ภายในเวลาไม่เกินครึ่งเดือน เทพธิดาก็จะเตรียมบรรลุแล้วเพคะ ถึงตอนนั้นแคว้นใต้ของเราก็จะมีที่พึ่งในแดนเทพ และไม่ต้องอยู่ภายใต้อาณัติของเทพอีกต่อไปแล้ว!”

“เทพธิดามีความกตัญญูรู้คุณมากเพคะ เมื่อวานยังคิดถึงท่านอยู่เลย และตั้งใจว่าเมื่อบรรลุได้สำเร็จ จะต้องทูลขอต่อแดนเทพให้ท่านมีอายุยืนยาวขึ้นให้ได้เพคะ”

สีหน้าของฮ่องเต้เฒ่าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม “นางช่างเป็นคนดีจริงๆ”

นางกำนัลนำยาต้มสีดำขมมาถวาย หนานเฟิ่งอวี่เป่าให้เย็นทีละช้อน แล้วป้อนให้ฮ่องเต้ด้วยตนเอง

เปลือกตาของฮ่องเต้เฒ่ามีความอ่อนล้าเล็กน้อย และถามด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “แล้วฮูหยินหนิงล่ะ?”

หนานเฟิ่งอวี่หยุดชะงักเล็กน้อย “นางไม่เคยมาเยี่ยมท่านเลยสักครั้ง”

ฮ่องเต้เฒ่าพึมพำอะไรบางอย่าง ง่วงซึม ไม่รู้ว่าพูดอะไร แล้วก็หลับสนิทไปอีกครั้ง

ขณะนี้

จวนหนิงได้รับข่าวแล้ว ทุกคนต่างแตกตื่นกันไปหมด

ฮูหยินหนิงตัวปลอมยืนถือไม้เท้าด้วยสีหน้าตื่นตระหนก ตะโกนดุด่าเสียงดัง “นี่เจ้าสอนลูกยังไง? ปล่อยให้นางก่อเรื่องอุกอาจถึงเพียงนี้ ช่างเป็นการกระทำที่อุกอาจยิ่งนัก!! รีบไปเข้าวังเพื่อสารภาพผิดกับข้าเดี๋ยวนี้!”

สวี่สืออวิ๋นที่ได้ยินว่าลู่เจาเจาถูกขังอยู่ในคุกอเวจี ก็รู้สึกกังวลและกระวนกระวายใจมากพออยู่แล้ว

จึงหันไปแล้วตบหน้านางทันที

ตบจนฮูหยินหนิงตัวปลอมเซถลาไปข้างหน้า เลือดกำเดาไหลเป็นทาง

“บังอาจ บาปกรรม บาปกรรม นี่เจ้ากล้าตบแม่ผู้ให้กำเนิดได้ยังไง!”

“ใครก็ได้ช่วยด้วย ลูกเนรคุณทำร้ายแม่ตัวเอง!” แม่เฒ่าทรุดตัวลงนั่งร้องไห้โฮบนพื้น

มามาสองคนยืนขวางอยู่ด้านข้างสวี่สืออวิ๋น สีหน้าแสดงความไม่พอใจอย่างมาก “ฮูหยินสวี่ แม่เฒ่าออกตามหาเจ้าทั่วทุกสารทิศ เดินทางทั่วแคว้นใต้ทุกตารางนิ้ว แต่เจ้ากลับไม่รู้จักกตัญญูรู้คุณ ช่างเป็นเรื่องที่ให้อภัยไม่ได้จริงๆ!”

“กล้าตบหน้าแม่แท้ๆ ของตัวเอง เจ้าบ้าไปแล้ว!” เหล่ามามาต่างมีสีหน้าโกรธเกรี้ยว

“นี่คือสิ่งที่เจ้าถูกสอนมาหรือ?”

“เป็นไปไม่ได้ พวกเราราดน้ำมันร้อนใส่เจ้า คลอกหน้าจนเสียโฉม คลอกคอจนเสียหายไปแล้ว! และยังตรอกฝาโลงด้วยตนเองอีก! ผี ผี! ที่นี่มีผี!!” ฮูหยินหนิงตัวปลอมทนรับความกระทบเทือนไม่ไหว นางจึงหดตัวด้วยความกลัว

มามาทั้งสองหน้าซีดเผือดด้วยความตกใจและหวาดกลัว และมองไปที่ฮูหยินหนิงด้วยความหวาดหวั่น

“ฮ่องเต้เฒ่าไม่สนใจข้า พวกเจ้าจึงร่วมมือกับตระกูลซู หลอกลวงเบื้องบนและปกปิดเบื้องล่าง! ปิดบังฮ่องเต้ และปิดบังลูกของข้า...” โชคดี โชคดีที่ดวงนางยังไม่ถึงฆาต

“เจ้าบอกข้าว่าเจ้าเคยมีลูกสาวที่ถูกลักพาตัวไป เจ้ามีชะตากรรมเดียวกับข้า ทำให้ข้าสงสารเจ้า แต่ที่แท้เจ้าก็หลอกข้า...” ฮูหยินหนิงถอนหายใจยาว

หรงเช่อพูดอย่างใจเย็นว่า “ดูแลอย่างเข้มงวด อย่าเพิ่งให้ข่าวรั่วไหลออกไป!”

ฮูหยินหนิงตัวปลอมเห็นเงาของนาง จึงคุกเข่าลงกับพื้นและโค้งคำนับอย่างบ้าคลั่ง กล่าวพลางร้องไห้ไปด้วยว่า “ฮูหยินหนิง นี่เป็นคำสั่งของฮองเฮา หม่อมฉันไม่ได้ตั้งใจจะหลอกลวงท่าน”

“หม่อมฉันมีลูกสาวที่ถูกคนลักพาตัวไปจริง ๆ หม่อมฉันไม่ได้โกหกท่าน”

“หม่อมฉันมีเหตุผลที่ต้องทำเช่นนี้...” ฮูหยินหนิงตัวปลอมเห็นว่าทุกทางถูกปิดกั้น รู้ว่าหนีไม่พ้นแล้ว นางจึงคุกเข่าลงทันที

สวี่สืออวิ๋นหัวเราะเยาะ “เจ้ามีลูกสาวคนหนึ่ง แต่เจ้าขายนางไปในซ่อง ตั้งแต่นางอายุได้ 15 ปี!”

“ลากตัวออกไป!”