หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 88

“ไอหยา มิน่าล่ะครั้งที่แล้วถึงถูกฟ้าผ่า แม้กระทั่งสวรรค์ก็ทนดูไม่ได้ที่นางเป็นอนุ” ทุกคนพากันพูดถากถางไม่หยุด

ข้างในมีเสียงร้องไห้กระซิก ๆ ของเผยเจียวเจียวดังออกมาอย่างต่อเนื่อง

ฉินฮูหยินโกรธมากขึ้นจนระเบิดอารมณ์ออกมา “นางแพศยา น้ำหน้านางแพศยาอย่างเจ้า หากไม่มีผู้ชายมาหล่อเลี้ยงก็คงใช้ชีวิตอยู่ไม่ได้อย่างนั้นละสิท่า?”

“ถึงได้กล้ามาขโมยผู้ชายของข้า!”

“อีกทั้งยังกล้าเลี้ยงลูกชายให้โตมาขนาดนี้ ไอ้แก่ตายยาก! กล้าเลี้ยงอนุเอาไว้ข้างนอก อีกทั้งยังกล้ามีลูกชายและลูกสาวด้วยกันอย่างละหนึ่งอีก” ฉินฮูหยินโกรธแค้นเผยเจียวเจียวอย่างมาก

“ข้าอุตส่าห์ดูแลกิจการในจวนและในเรือนอย่างดี เคารพรับใช้แม่สามีทุกอย่าง แต่เขากลับเลี้ยงอนุเอาไว้ข้างนอก! และเสพสุขเหมือนคนทั่วไป!”

“ลู่จิ่งไหว เจ้าลูกอนุ ไอ้ลูกนอกคอกหน้าไม่อาย ยังกล้าเรียกตัวเองว่าอัจฉริยะอีกงั้นหรือ? ลูกสกปรกของนางแพศยา!” ฉินฮูหยินปีนี้อายุสี่สิบสองแล้ว ข้างกายมีเพียงลูกสาวคนเดียว ในจวนไร้ซึ่งลูกชายสืบสกุล นี่จึงเป็นความเจ็บปวดในใจนาง!

ในขณะนี้นางโกรธจนดวงตาแดงก่ำไปหมดแล้ว

สวี่ซื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ก็หรี่ตายิ้ม นี่เป็นการด่าออกมาจากใจนางโดยแท้

ลู่หย่วนเจ๋อกับนายหญิงใหญ่กลับรู้สึกเวียนหัวกับภาพตรงหน้าที่ได้เห็น รีบผลักผู้คนที่มุงดูออกไปอย่างบ้าคลั่ง

เสื้อคลุมของเผยเจียวเจียวถูกคนฉีกออก นางสวมไว้เพียงเสื้อชั้นใน อีกทั้งเสื้อชั้นในก็ถูกถอดออกมาจนเห็นมาถึงไหล่จนเผยให้เห็นไหล่เนียน ๆ แล้วครึ่งหนึ่ง

แก้มของเผยเจียวเจียวบวมแดง และกุมเสื้อผ้าเอาไว้แน่นๆ ด้วยดวงตาที่แดงก่ำ และสีหน้าเศร้าสร้อย

“ไม่ใช่ ข้าไม่ใช่ ข้าไม่ได้เป็นอนุของใต้เท้าเฉิน!” นางร้องไห้ครวญเสียงเบา

ฉินฮูหยินยังคงมีสีหน้าเย่อหยิ่งเช่นเคย “คนประเภทชอบอ่อยอย่างเจ้า แค่ถอดเสื้อผ้าออกสำหรับเจ้าแล้วไม่ใช่เรื่องที่ทำได้ง่าย ๆ หรอกหรือ? แค่อ้าขาออกก็มีคนพร้อมเอ็นดูไม่ขาด มีเงินทอง เครื่องประดับล้ำค่ามากมายส่งมาให้นับไม่ถ้วน”

เผยเจียวเจียวกัดริมฝีปากล่างเอาไว้ สีหน้าเต็มไปด้วยความอยุติธรรม

“เจ้าพูดออกมาสิ ถ้าเจ้าไม่ใช่อนุ ถ้าเช่นนั้นสามีของเจ้าเป็นใครกัน?”

“เจ้าก็บอกมาสิ!” เผยเจียวเจียวตัวสั่นเทา นางไม่สามารถพูดออกมาได้