หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 883

ขณะที่ขุดค้นกระดูกเทพ หุบเขาก็ถล่มลงมา ทับถมหมู่บ้านที่อยู่ข้างล่างจนมิด

หนานจืออี้ใช้เวลาสามปี กว่าจะหลอมรวมกระดูกเทพเข้ากับร่างกายของนางได้

“ท่านแม่ ได้ยินมาว่าลู่เจาเจาก็ออกจากคุกอเวจีแล้วงั้นหรือ?” หนานจืออี้ถามขึ้นอย่างฉับพลัน

หนานเฟิ่งอวี่มีสีหน้าเคร่งขรึม แววตาเต็มไปด้วยความอาฆาต “ตอนที่เปิดคุกอเวจีเพื่อปล่อยมังกรดำ นางหนีออกไปได้! ช่างมีชีวิตที่ทรหดนัก!”

“เรื่องนี้ เจ้าไม่ต้องกังวล เจ้าจงเตรียมตัวสำหรับการบรรลุอย่างสงบเถิด”

“ความแค้นของตระกูลซู ข้าจะชำระคืนทีละอย่างกับนางให้สาสม!”

หนานจืออี้เอ่ยถามมารดาของนางพลางบิดผมเล่นว่า “ท่านแม่ ท่านว่านายของมังกรดำ จะเป็นนางหรือไม่?”

“พลั่ก…”

“อี้เอ๋อร์ เกรงว่าเจ้าคงจะถูกพี่ใหญ่เจ้าทำให้สับสนแล้วกระมัง? มังกรดำมีนิสัยเย่อหยิ่ง เด็กอายุสามขวบครึ่งจะสามารถปราบเขาได้อย่างไร?”

“ยิ่งไปกว่านั้น ไม่ว่านางจะเป็นหรือไม่ เมื่ออี้เอ๋อร์ได้บรรลุแล้ว ทุกสิ่งก็ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว!” หนานเฟิ่งอวี่ลูบศีรษะของลูกสาวเบาๆ เหมือนเป็นสมบัติล้ำค่าที่สวรรค์ประทานมาให้จริงๆ

“อีกสามวัน อีกแค่สามวันเท่านั้น...” หนานเฟิ่งอวี่รอคอยอย่างใจจดใจจ่อ

“แท่นบูชาสำหรับการบรรลุได้ถูกสร้างขึ้นแล้ว เมื่อถึงเวลานั้น เจ้าจะสามารถบรรลุสู่สรวงสวรรค์ต่อหน้าผู้คนมากมาย! นับจากนี้ไป ยุคสมัยใหม่ของแคว้นใต้จะเริ่มต้นขึ้น และแคว้นใต้จะมีเทพเจ้าของตนเอง”

“ตระกูลหนานของเรา ไม่ต้องการการคุ้มครองจากเทพเจ้าจงไป๋อีกต่อไป!”

หนานจืออี้พยักหน้า

“เสด็จตาของเจ้า เจ้าคิดว่าท่านพอใจในตัวข้ามากหรือ? ถ้าท่านพอใจจริง ๆ หลังจากกลับจากหมู่บ้านเถาหยวนปีนั้น ท่านคงจะสละบัลลังก์ให้ข้าไปแล้ว”

“ไม่มีอะไรมาก แค่ตอนหลังข้าท้องเจ้า เขาเลยต้องชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียหลายๆ อย่าง ก่อนจะตัดสินใจ”

“ตาแก่ไม่ตายเสียที!” แววตาของหนานเฟิงอวี่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

หลังตำหนัก

ขันทีใหญ่ขององค์หญิงใหญ่ แต่กลับถูกชายหนุ่มที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันบีบคอเขาไว้แน่น “เจ้ามันสารเลว! เจ้านี่เอง ที่ต้องการขังนางไว้ในคุกอเวจี?”

เฉินเยวียนจ้องมองอย่างเย็นชา “ฆ่าเจ้า มันง่ายเกินไปสำหรับเจ้า”

“ไปอยู่ในคุกอเวจีกับข้าเถิด!” เฉินเยวียนคว้าคอของเขา แล้วก็กลับไปยังคุกอเวจีอย่างเงียบๆ

และในขณะนั้น ลู่เจาเจากลับดึงมือฮูหยินหนิงอย่างสนิทสนม

“ท่านยาย ท่านคิดถึงหมู่บ้านเถาหยวนไหม?”

เมื่อนายหญิงใหญ่หนิงได้ยินคำว่าหมู่บ้านเถาหยวน ดวงตาของนางก็แดงก่ำ นางยังไม่ทันได้พูดอะไร น้ำตาก็เริ่มไหลอาบแก้ม หมู่บ้านเถาหยวนจะเป็นปมในใจนางไปตลอดชีวิต

เนื่องจากได้หล่อเลี้ยงวิญญาณไว้ในพื้นที่ของลู่เจาเจา จึงสามารถกลับคืนสู่รูปลักษณ์ดั้งเดิมได้ เพียงแต่สีหน้ายังคงซีดขาว คล้ายกับตอนที่มีชีวิตอยู่

“ท่านยาย ท่านยายอยากดูไหม?” ลู่เจาเจาใช้นิ้วมือนุ่มนิ่มแตะที่หว่างคิ้วของนายหญิงใหญ่เบาๆ

นายหญิงใหญ่มองขึ้น

ร่างที่นางเฝ้าคิดถึงและปรารถนาอย่างสุดหัวใจ ได้ปรากฏอยู่ตรงหน้าแล้ว

นางอ้าปากค้าง มองไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอย น้ำตาขุ่นมัวไหลออกมาเป็นหยดใหญ่ ๆ

แม้ในใจจะมีเรื่องราวมากมายอยากจะพูด แต่ในตอนนี้กลับรู้สึกจุกแน่นในอก พูดอะไรไม่ออก ได้แต่เปล่งเสียงครางแผ่วเบาจากลำคอ แสดงถึงความอัดอั้นและเจ็บปวด

นี่คือความเจ็บปวดที่สุดในชีวิตของนาง

นางผู้ซึ่งมีผมขาวโพลน โค้งเข่าลงคุกเข่าต่อหน้าห้องโถง

วิญญาณพยาบาทมากมายที่ปรากฏในห้องก็ร้อนรนขึ้นมาทันที “หนิงเอ๋อร์ เจ้ารีบลุกขึ้นมาเสีย! ท่านผู้นำหมู่บ้านไม่ได้โกรธเจ้าเลย!!”

“เด็กดี หลายปีมานี้ เจ้าต้องลำบากแล้ว”

“รีบลุกขึ้นมาเถิด หนิงเอ๋อร์”

“ถ้าจะคุกเข่าลง ก็ต้องเป็นฮ่องเต้เดรัจฉานนั่น หนิงเอ๋อร์ของเราไม่ผิด!!”