หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 884

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ น้ำตาของฮูหยินหนิงก็ไหลออกมาอย่างหนักยิ่งขึ้น

“ท่านพ่อผู้นำหมู่บ้าน ท่านพ่อสวี่ ท่านพ่อหวัง...” นางร้องไห้คร่ำครวญ

“หนิงเอ๋อร์ขอโทษพวกท่านด้วย” หลายสิบปีที่ผ่านมา ความรู้สึกผิดเกือบจะบดขยี้นาง ทุกวันนางจะคุกเข่าสำนึกผิดในห้องพระ

“เฮ้อ...พ่อผู้นำหมู่บ้านได้ยินแล้วล่ะ”

ทุกคนตอบรับพร้อมกัน

“เจ้าอย่าร้องไห้เลยนะ เรื่องนี้ไม่ได้เป็นความผิดของเจ้า เจ้าก็โดนฮ่องเต้องค์เฒ่าทำร้ายเหมือนกัน หนิงเอ๋อร์ไม่ร้องนะ”

“หนิงเอ๋อร์อย่าร้องไห้เลยนะ”

“เราไม่เคยเสียใจที่รับเลี้ยงเจ้าเลย สิ่งที่เสียใจที่สุดคือปล่อยให้เจ้าต้องทนทุกข์ทรมานอยู่คนเดียวหลายสิบปี เจ้าต้องลำบากและโดดเดี่ยวมาตลอดหลายสิบปีนี้” หนิงเอ๋อร์ถูกตระกูลซูบังคับให้ดื่มน้ำมันร้อน พวกเขาโกรธจนวิญญาณเกือบจะแตกดับไป

“อาหนิง อย่าร้องไห้เลย มันไม่เจ็บเลย จริงๆ ไม่เจ็บเลยสักนิด...” เด็กๆ พากันซบไหล่พ่อแม่ พวกเขายังเด็กนักก็ต้องมาจากไปในกองเพลิง แต่ก็ยังยิ้มปลอบอาหนิง

“หนิงเอ๋อร์ เจ้าต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อพวกเราด้วย อย่าทำเรื่องโง่เขลารู้ไหม?” ท่านพ่อผู้นำหมู่บ้านพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังและห่วงใย

ฮูหยินหนิงกำชายเสื้อแน่น กลัวพวกเขาเห็นรอยแผลที่ข้อมือของนาง

นางเคยคิดฆ่าตัวตายนับครั้งไม่ถ้วน แต่ทุกครั้งที่นึกถึงลูกที่ยังเร่ร่อนอยู่ข้างนอก นางก็ลุกขึ้นยืนอย่างโซซัดโซเซ

นางวางแผนไว้นานแล้วว่า นางจะฆ่าตัวตาย เมื่อทุกอย่างจบลง!

การมีชีวิตอยู่นั้นเจ็บปวดกว่าความตาย

ทุกวันคือการไถ่บาป

“ถึงแม้ว่าเจ้าจะไม่ได้เกิดจากเรา แต่ในใจของเรา เจ้าเป็นเหมือนลูกสาวแท้ ๆ ของเรา”

“โอ้ ตอนที่เก็บเจ้ามาเนี่ย กำลังเป็นช่วงอดอยากกันเลยนะ”

“ผู้นำหมู่บ้านเรียกประชุมชาวบ้านทั้งหมด เดิมทีตั้งใจจะให้แต่ละครอบครัวนำอาหารมาแบ่งปันกัน ใครจะไปรู้ว่า พวกเราแต่ละคนช่วยกันอดข้าวทีละนิดทีละหน่อย กลายเป็นว่าเราช่วยกันเลี้ยงดูเจ้าจนเติบใหญ่ด้วยอาหารจากหลายครอบครัว”

“จากกันชั่วนิรันดร์ คิดว่าจะเป็นความเสียใจไปตลอดชีวิต แต่ได้เห็นว่าเจ้ายังมีชีวิตอยู่ พวกเราก็เบาใจ” ผู้นำหมู่บ้านยิ้มอย่างใจดี ต้องการจะจับศรีษะของฮูหยินหนิง แต่มือของเขา กลับทะลุผ่านร่างของนางไป

“พ่อแค่อยากจะบอกเจ้าว่า พ่อไม่โกรธ ไม่โทษเจ้าเลยนะ เจ้าต้องมีชีวิตต่อไปให้ดีนะ...”

“อีกอย่าง ที่ใต้แผ่นหินในศาลเจ้าของหมู่บ้าน มีของสำคัญอยู่ชิ้นหนึ่ง เมื่อเจ้ามีเวลาว่าง ก็ไปเอากลับมาซะ”

ผู้นำหมู่บ้านหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง