หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 885

“เจาเจา นี่เจ้ายังมีเส้นสายในยมโลกอีกหรือ?” ฮูหยินหนิงมีสีหน้าตกตะลึง นางรู้ว่าลูกหลานที่เกิดจากลูกสาวของนางนั้นยอดเยี่ยมและไม่ธรรมดา แต่ก็ยังเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นความสามารถที่แท้จริงของนาง

“แค่ความสัมพันธ์เล็กน้อยเท่านั้น” เจ้าตัวเล็กพูดอย่างถ่อมตัว

“หนิงเอ๋อร์ เจ้ามีลูกหลานที่ดี ช่างโชคดีจริงๆ” ผู้นำหมู่บ้านพูดพลางหัวเราะ พลางคิดในใจว่า เส้นสายของลู่เจาเจานี่เป็นยมทูตธรรมดาหรือเป็นยมบาลขาวดำกันแน่

“ข้าจะเขย่าขึ้นมา แล้วพวกท่านลองถามกันเองนะ”

ลู่เจาเจากระโดดลงจากเก้าอี้ มองเห็นพระจันทร์เต็มดวงส่องสว่างอยู่บนท้องฟ้ายามค่ำคืน ตอนนี้เป็นเวลาดึกแล้ว

ให้เซี่ยอวี้โจวหยิบธูปมาสามดอก พนมมือไว้ที่หน้าอก ธูปก็ลุกไหม้เองโดยไม่มีไฟ

นางพูดพึมพำอะไรบางอย่าง จากนั้นก็มีควันสีเขียวลอยตรงขึ้นไปในอากาศ

มือเล็กๆ ปล่อยมือออก ธูปสามดอกก็ลอยขึ้นกลางอากาศ

ทั้งๆ ที่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่ก็รู้สึกเหมือนมีบางอย่างเปลี่ยนไป เซี่ยอวี้โจวลูบขนแขนที่ลุกชันด้วยความกลัว ก่อนจะมุดลงไปใต้โต๊ะ

อุณหภูมิในห้องลดลงอย่างฉับพลัน เหล่าวิญญาณพยาบาทต่างตัวสั่นเทาด้วยความหนาวเหน็บ

ราวกับจะหนาวจนเข้ากระดูก

สิ้นเสียงคำพูดนั้น เงาร่างสูงสง่าก็ปรากฏขึ้นอย่างเงียบเชียบตรงทางเข้าประตู

เขาดูเหมือนจะสูงและสง่ากว่าคนทั่วไป ใบหน้าเคร่งขรึม แววตาเต็มไปด้วยอำนาจที่ทำให้ฮูหยินหนิงหน้าซีด เหมือนถูกทุบที่หน้าอกอย่างแรง นี่ไม่ใช่สิ่งที่นางควรเห็น

เหล่าวิญญาณพยาบาทมองเพียงครั้งเดียวก็ตกตะลึงจนคุกเข่าลงกับพื้น

นี่…นี่…

นี่มันดูคุ้นๆ ยังไงชอบกล!!

เซี่ยอวี้โจวหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจและพูดว่า “"เอ๊ะ เขาดูเหมือนฮ่องเต้เฟิงตูที่กราบไหว้ในช่วงเทศกาลสารทจีนทุกปีเลยนะ...”

แต่พอกำลังหัวเราะอยู่นั้น…

รอยยิ้มค่อยๆ หายไป แม่งเอ๊ย หัวเราะไม่ออกแล้ว

เซี่ยอวี้โจวมองลู่เจาเจาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ในขณะที่คนอื่นๆ ล้วนลุกขึ้นยืน มีเพียงแต่นางยังคงนั่งนิ่งสงบ

“นี่...นี่คือเส้นสายที่เจ้าพูดถึงน่ะหรือ?”

ให้ตายเถอะ เขย่าฮ่องเต้เฟิงตูขึ้นมาซะงั้น!!

ฮ่องเต้เฟิงตูดูน่าเกรงขามมาก เพียงแค่เหลือบมองก็สามารถทำให้วิญญาณชั่วร้ายหวาดกลัว ในตอนนี้ วิญญาณทั้งหมดกำลังตัวสั่นด้วยความกลัว และร่างของพวกเขาก็เริ่มสลายไปอย่างรวดเร็ว

พลังกดดันจากฮ่องเต้เฟิงตูแผ่ปกคลุมอย่างรุนแรง ขณะที่กำลังก้าวเข้าใกล้ลู่เจาเจาทีละก้าว

“เจ้ายังมีชีวิตอยู่อีกหรือ?” น้ำเสียงของเขาเรียบเฉย ไร้ซึ่งความรู้สึกยินดีหรือโศกเศร้า จนไม่อาจคาดเดาอารมณ์ได้

แต่ตอนนี้ เรื่องมันเล็กน้อยเกินไป นางเลยรู้สึกเสียหน้า

ฮ่องเต้เฟิงตู???

สีหน้าของเขาค่อยๆ เคร่งเครียดขึ้นเรื่อยๆ

“เจ้าเรียกข้ามา ไม่ใช่เพื่อพิชิตใต้หล้า แต่เพื่อให้ข้าใช้เส้นสาย? ลู่เจาเจา!! เจ้าสุดยอดไปเลย!” ฮ่องเต้เฟิงตูชี้ไปที่ลู่เจาเจา หากไม่มีคนนอกอยู่ในห้องมากมาย เขาคงจะตะโกนด่าออกมาแล้ว

เหล่าวิญญาณร้ายไม่สามารถเงยหน้าขึ้นได้ ฮ่องเต้เฟิงตูคิดที่จะก่อกบฏหรือ?

อยากจะต่อต้านแดนเทพหรือ?

ช่วยด้วย!!

หรือว่าจะให้วิญญาณแหลกสลายไปเลยดีไหม!! พวกเขาควรได้ยินความลับเช่นนี้ด้วยหรือ?

ฮ่องเต้เฟิงตูเหลือบมองนาง เมื่อเห็นแขนขาเล็ก ๆ ของนาง ก็รู้สึกดูแคลนเล็กน้อย

“จัดหาครอบครัวที่ดีให้พวกเขา ถ้าเป็นไปได้ ก็ให้พวกเขาได้อยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวเหมือนเดิม” ลู่เจาเจาไม่รังเกียจที่จะใช้เส้นสายช่วยเหลือพวกเขา คนดีสมควรได้รับสิ่งดีๆ ตอบแทน

“อีกอย่าง พวกคนตระกูลซู พวกเขาน่าจะลงไปยมโลกแล้วใช่ไหม?”

“ให้สิบพญายมพิจารณาตัดสินพวกเขาให้ดี ข้าไม่อยากเห็นหน้าพวกเขาในโลกนี้อีก! ไม่ว่าจะเป็นขุมนรกสิบแปดชั้นหรืออบายภูมิเดรัจฉาน คงมีที่สำหรับพวกเขา...”