หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 885

“เจาเจา นี่เจ้ายังมีเส้นสายในยมโลกอีกหรือ?” ฮูหยินหนิงมีสีหน้าตกตะลึง นางรู้ว่าลูกหลานที่เกิดจากลูกสาวของนางนั้นยอดเยี่ยมและไม่ธรรมดา แต่ก็ยังเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นความสามารถที่แท้จริงของนาง

“แค่ความสัมพันธ์เล็กน้อยเท่านั้น” เจ้าตัวเล็กพูดอย่างถ่อมตัว

“หนิงเอ๋อร์ เจ้ามีลูกหลานที่ดี ช่างโชคดีจริงๆ” ผู้นำหมู่บ้านพูดพลางหัวเราะ พลางคิดในใจว่า เส้นสายของลู่เจาเจานี่เป็นยมทูตธรรมดาหรือเป็นยมบาลขาวดำกันแน่

“ข้าจะเขย่าขึ้นมา แล้วพวกท่านลองถามกันเองนะ”

ลู่เจาเจากระโดดลงจากเก้าอี้ มองเห็นพระจันทร์เต็มดวงส่องสว่างอยู่บนท้องฟ้ายามค่ำคืน ตอนนี้เป็นเวลาดึกแล้ว

ให้เซี่ยอวี้โจวหยิบธูปมาสามดอก พนมมือไว้ที่หน้าอก ธูปก็ลุกไหม้เองโดยไม่มีไฟ

นางพูดพึมพำอะไรบางอย่าง จากนั้นก็มีควันสีเขียวลอยตรงขึ้นไปในอากาศ

มือเล็กๆ ปล่อยมือออก ธูปสามดอกก็ลอยขึ้นกลางอากาศ

ทั้งๆ ที่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่ก็รู้สึกเหมือนมีบางอย่างเปลี่ยนไป เซี่ยอวี้โจวลูบขนแขนที่ลุกชันด้วยความกลัว ก่อนจะมุดลงไปใต้โต๊ะ

อุณหภูมิในห้องลดลงอย่างฉับพลัน เหล่าวิญญาณพยาบาทต่างตัวสั่นเทาด้วยความหนาวเหน็บ

ราวกับจะหนาวจนเข้ากระดูก

สิ้นเสียงคำพูดนั้น เงาร่างสูงสง่าก็ปรากฏขึ้นอย่างเงียบเชียบตรงทางเข้าประตู

เขาดูเหมือนจะสูงและสง่ากว่าคนทั่วไป ใบหน้าเคร่งขรึม แววตาเต็มไปด้วยอำนาจที่ทำให้ฮูหยินหนิงหน้าซีด เหมือนถูกทุบที่หน้าอกอย่างแรง นี่ไม่ใช่สิ่งที่นางควรเห็น

เหล่าวิญญาณพยาบาทมองเพียงครั้งเดียวก็ตกตะลึงจนคุกเข่าลงกับพื้น

นี่…นี่…

นี่มันดูคุ้นๆ ยังไงชอบกล!!

เซี่ยอวี้โจวหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจและพูดว่า “"เอ๊ะ เขาดูเหมือนฮ่องเต้เฟิงตูที่กราบไหว้ในช่วงเทศกาลสารทจีนทุกปีเลยนะ...”

แต่พอกำลังหัวเราะอยู่นั้น…

รอยยิ้มค่อยๆ หายไป แม่งเอ๊ย หัวเราะไม่ออกแล้ว

เซี่ยอวี้โจวมองลู่เจาเจาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ในขณะที่คนอื่นๆ ล้วนลุกขึ้นยืน มีเพียงแต่นางยังคงนั่งนิ่งสงบ

“นี่...นี่คือเส้นสายที่เจ้าพูดถึงน่ะหรือ?”

ให้ตายเถอะ เขย่าฮ่องเต้เฟิงตูขึ้นมาซะงั้น!!

ฮ่องเต้เฟิงตูดูน่าเกรงขามมาก เพียงแค่เหลือบมองก็สามารถทำให้วิญญาณชั่วร้ายหวาดกลัว ในตอนนี้ วิญญาณทั้งหมดกำลังตัวสั่นด้วยความกลัว และร่างของพวกเขาก็เริ่มสลายไปอย่างรวดเร็ว

พลังกดดันจากฮ่องเต้เฟิงตูแผ่ปกคลุมอย่างรุนแรง ขณะที่กำลังก้าวเข้าใกล้ลู่เจาเจาทีละก้าว

“เจ้ายังมีชีวิตอยู่อีกหรือ?” น้ำเสียงของเขาเรียบเฉย ไร้ซึ่งความรู้สึกยินดีหรือโศกเศร้า จนไม่อาจคาดเดาอารมณ์ได้