หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 896

“ข้าได้ยินมาว่าเขาคือไต้ซือชื่อคงที่ขึ้นสู่สวรรค์มาก่อนน่ะ” เสียงแผ่วเบาดังขึ้นนอกตำหนัก เซี่ยอวี้โจวเงี่ยหูฟังทันทีเมื่อได้ยินชื่อที่คุ้นเคย

เขาเอามือลูบคางอย่างครุ่นคิด “ไต้ซือชื่อคงที่มาจากเป่ยเจาหรือ”

“หากขึ้นมาก็ตะโกนไปเลยว่าบนนี้มีคนรู้จักเซียนกระบี่เจาหยาง!”

“วันนั้นทั้งถูกใส่กระสอบ แถมจีรวรยังขาดวิ่นอีกไม่ใช่หรือ” เซียนรับใช้เอ่ยถามขึ้น

ทำเอาคนมาเยือนพยักหน้าตามหงึกๆ

เซี่ยอวี้โจวพลันอ้าปากกว้างด้วยสีหน้าหวาดกลัว

เฮ้อ ไต้ซือชื่อคงผู้น่าสงสาร!

โชคดีที่สถานะของเขาในแดนพระพุทธนั้นสูงส่ง คงไม่มีใครกล้าเอากระสอบไปคลุมตัวเขาอีก

ในขณะนั้นเอง เสียงระฆังดังแว่วขึ้นในสวรรค์ชั้นแปด ประตูของตำหนักเซียนกำลังจะปิดลงแล้ว

ลู่เจาเจาจึงรีบพาเซี่ยอวี้โจวไปที่ประตู

เพลานี้หลิงเซียวเจินจวินอยู่ด้านนอกประตูพร้อมกับภรรยาแสนรัก เขาส่ายหน้าพร้อมกับพูดอย่างสงสัย “วันนี้เทพเจ้าแม่ทัพที่ประตูสวรรค์ทางทิศใต้กระตือรือร้นเป็นพิเศษ ยินดีกับพวกเราที่ได้บุตรชาย เรื่องที่พวกเรามีบุตรด้วยกันส่งมาถึงแดนเทพแล้วอย่างนั้นหรือ”

ทว่าเทียบเชิญยังไม่ได้ส่งออกไปเลยนะ!

ลู่เจาเจาเดินก้าวออกไปด้วยสีหน้าสงบ

“หลิงเซียวเจินจวิน เชิญด้านในเจ้าค่ะ” นางฟ้าตัวน้อยเข้ามากล่าวอย่างเคารพ

ขณะที่หลิงเซียวเจินจวินและลู่เจาเจาเดินสวนกันนั้น เขากลับรู้สึกคุ้นหน้านางอย่างประหลาด “เจ้าดู...หน้าคุ้นเหลือเกิน”

“หน้าซ้ำกับคนอื่นเยอะเจ้าค่ะ” ลู่เจาเจาตอบ

หลิงเซียวไม่ได้คิดอะไรมาก เขาประคองภรรยาเดินเข้าไปในตำหนักเซียนอย่างเงียบๆ

เมื่อรอทุกคนเข้าไปกันหมด...

ลู่เจาเจาจึงหยิบป้ายคำสั่งอันแวววาวออกมา นางฟ้าตัวน้อยที่เฝ้าอยู่จึงรีบเข้ามาเชิญนาง

“นี่ป้ายคำสั่งของใครหรือ” เซี่ยอวี้โจวกระซิบถามเสียงต่ำ

“หันชวน”

ลู่เจาเจายกเปลือกตาขึ้นเล็กน้อย

นางเดินตามนางฟ้าตัวน้อยที่รับใช้ในตำหนักเซียนเข้าไป พร้อมพูดกับหัวหน้านางฟ้าว่า “ข้ามาจากจวนท่านเซียนหันชวน ท่านคุ้นชินกับการปรนนิบัติของข้ามากกว่า พี่สาวกลับไปพักเถิด...” จากนั้นจึงยื่นยาหลิงตันให้กับนางฟ้าตัวน้อย

นางฟ้าตัวน้อยก้าวถอยออกไปพร้อมกับรอยยิ้ม

เสียงระฆังดังขึ้นทั้งหมดเก้าครั้ง เพราะเลขเก้าถือเป็นเลขแห่งความมงคล

ชายเสื้อผ้าของเซียนหันชวนพัดกระพือลงมาจากท้องฟ้า เทพเจ้ามากมายรีบลุกขึ้นยืนในทันที “คารวะท่านเซียนหันชวน ขอให้ท่านเซียนหันชวนอายุยืนยาวอยู่คู่กับแดนเบื้องบนตลอดกาล”

“ผู้ใดจะรับประกันว่าหากนางฟื้นคืนชีพขึ้นมาจะมีจิตใจเมตตาดังเดิม มีเพียงมารร้ายเท่านั้นที่ไร้หัวใจ!”

“สิ่งที่ท่านเซียนจงไป๋กระทำคืออาชญากรรมร้ายแรง เขาจะปลุกมารร้ายให้ฟื้นคืนชีพ”

“ข้าน้อยเสนอให้สังหารมารร้าย และคืนความสงบสุขให้กับทั้งสามดินแดน!” เขากล่าวอย่างไม่เกรงกลัว ราวกับคิดว่าตนเองยืนอยู่บนจุดสูงสุดของความยุติธรรมแล้ว

ตำหนักเซียนพลันเงียบลงในทันใด

“เพลานี้มารร้ายยังเยาว์วัยนัก หากรอให้นางเติบโตขึ้น ทั้งสามดินแดนจะเกิดหายนะ!”

เทพเจ้าแห่งทิศใต้วางจอกสุราลง แล้วพูดอย่างใจเย็น “หายนะหรือ นางยังไม่ทันทำอะไรก็ถูกกล่าวหาแล้วหรือนี่”

“อีกประการหนึ่ง นางกล้าอุทิศชีวิตให้กับสามดินแดน การที่นางฟื้นคืนชีพนั้นถือว่าเหมาะสมแล้ว!” สีหน้าของเทพเจ้าแห่งทิศใต้ดูน่าเกลียดอย่างยิ่ง

เทพเจ้าที่อยู่ตรงกลางยิ้มและพูดขึ้น “ท่านเทพ แดนเทพน่ะเคารพเทพกระบี่เจาหยางจากก้นบึ้งของหัวใจ แต่ผู้ที่ฟื้นคืนชีพขึ้นมาอาจไม่ใช่เทพกระบี่เจาหยาง”

“สิ่งที่ฟื้นคืนชีพขึ้นมามันคือมารร้าย”

ทั้งสองฝ่ายทะเลาะกันอย่างดุเดือด

ท่านเซียนหันชวนขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางยกมือขึ้น ทั้งท้องพระโรงจึงเงียบลงทันที

เขาลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ

“ยามที่สามดินแดนตกอยู่ในอันตราย เทพกระบี่เจาหยางเป็นคนก้าวเข้าไปช่วยสามดินแดนจากวิกฤติ ข้าจดจำความเมตตาของนางในเรื่องนี้ ทั้งสามดินแดนก็ควรจดจำความเมตตาของนางด้วยเช่นกัน”