หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 897

“หากนางฟื้นคืนชีพขึ้นมาจริงๆ ข้ายินดีมอบตำแหน่งผู้ใช้กฎแห่งแดนเทพให้กับนาง

“ทว่าตอนนางอุทิศชีวิต เลือดเนื้อของนางกระจัดกระจายกลายเป็นแสงดาว หัวใจของนางยังค้ำจุนโลกเอาไว้”

“ผู้ใดจะรับประกันได้ว่านางที่ไร้หัวใจฟื้นคืนชีพจากการถักทอวิญญาณ จะเป็นเทพกระบี่เจาหยางองค์เดิม”

“ก่อนที่มหาเทพจะลงไปยังแดนเบื้องล่างได้มอบภารกิจสำคัญกับข้า นั่นคือการปกป้องทั้งสามดินแดน ข้าแบกรับทุกสรรพสิ่งในสามดินแดนเอาไว้ จะต้องไม่มีอะไรผิดพลาดเป็นอันขาด!” ท่านเซียนหันชวนกล่าวด้วยเสียงต่ำ ราวกับเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดไม่รู้จบ

“ข้อเสนอของข้าคือการสังหารมาร้าย” ท่านเซียนหันชวนลุกขึ้นยืน

เทพเจ้าทุกองค์ในสวรรค์ชั้นเก้าต่างมองหน้ากันด้วยความสับสน ทว่าไต้ซื่อชื่อคงกลับยืนขึ้นและกล่าวว่า “อาตมามาจากแดนพระพุทธ ผู้ออกบวชมีใจเมตตากรุณา ไม่ฆ่าสัตว์ตัดชีวิต”

“แดนพระพุทธไม่ขอเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้”

ล้อเล่นน่ะ พวกเขาอาจเคยทะเลาะกันเล็กๆ น้อยๆ บ้าง แต่ไม่เคยคิดถึงขั้นฆ่าแกงกันเลยสักครั้ง

ยิ่งไปกว่านั้น แดนพระพุทธไม่อาจทรยศผู้อุทิศชีวิตกอบกู้โลกได้

หันชวนนิ่งเงียบ ดวงตาฉายแววเย็นชาเล็กน้อย “ข้าได้ยินมาว่าไต้ซื่อชื่อคงมีความหลังกับมารร้ายคืนชีพตนนั้น?”

ไต้ซื่อชื่อคงตอบอย่างใจเย็น “อาตมาไม่โกหก พวกเรามีความแค้นต่อกันจริง หากมีความหลังต่อกัน นางจะหลอกให้ข้าขึ้นมาเป็นศัตรูกับนางต่อหรือ”

หันชวน “…”

จะว่าไปคำพูดนี้ก็มีเหตุผล

“แต่ไต้ซือชื่อคงเจอกับนางแล้ว?”

ไต้ซือชื่อคงพยักหน้า “อาตมาเคยพบนางยามเดินทางเผยแพร่พระพุทธศาสนา แต่จำตำแหน่งที่ชัดไม่ได้...”

หันชวนหัวเราะในลำคอเบาๆ เฝ้ามองเขาเดินจากไป

แม้แดนพระพุทธจะออกตัวว่าไม่ข้องเกี่ยวกับเรื่องทางโลก

แต่เมื่อพระโพธิสัตว์โกรธเคืองขึ้นมา ก็ไม่ใช่ผู้ที่จะยุ่งด้วยง่ายๆ เช่นกัน

จากนั้นเทพเจ้าแห่งทิศใต้จึงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสงบ “คนแก่ชราอย่างข้าไม่ขอข้องเกี่ยวด้วยเช่นกัน”

เซี่ยอวี้โจวรู้สึกประหลาดใจที่ไม่มีศัตรูของลู่เจาเจาเข้ามาเกี่ยวข้อง

ในทางตรงกันข้าม เทพเจ้าบนสวรรค์ชั้นเก้าหลงองค์ที่เห็นชอบกับข้อเสนอล้วนไม่เคยมีบุญคุณความแค้นต่อนางมาก่อน

เซียนหันชวนพลันโค้งคำนับต่อสวรรค์หนึ่งครั้ง

“เหล่าทวยเทพร้องขอให้กำจัดมารร้าย เต๋าสวรรค์โปรดเป็นพยาน”

หลังจากพูดจบ เซียนหันชวนก็พูดต่อว่า “ข้าได้ส่งคนไปจับตาที่โลกมนุษย์แล้ว เมื่อวิญญาณร้ายปรากฏตัวขึ้นจะต้องถูกสังหาร!”

“หากนางขึ้นมาบนแดนเบื้องบน ข้าเองก็จะรู้ในทันที”

“ขอเพียงเป็นนางที่ก้าวเข้ามาแดนเบื้องบน จะไม่ได้กลับไปอีก!” เซียนหันชวนหรี่ตาลงเล็กน้อยพร้อมรอยยิ้มบนริมฝีปาก

ทว่าลู่เจาเจากลับหยุดยืนอยู่หน้าคุกขังเซียนด้วยใบหน้าบิดเบี้ยวและคิ้วที่ขมวดกันเป็นปม

เด็กหนุ่มในชุดขาวยืนอยู่ข้างหลังนางอย่างเงียบ ๆ

“จงไป๋ไม่ได้อยู่ในคุก”

ดวงตาของลู่เจาเจาเบิกกว้างด้วยความโกรธ “พวกเขาตั้งใจแพร่ข่าวออกไป เพื่อให้ข้าขึ้นมาบนสวรรค์ จงใจล่อให้ข้าเข้าไปในคุก”

“หึ! หันชวน เจ้าหมอนี่ช่างแผนการนัก”

“ลูกศิษย์ของข้าอยู่ที่ใด พวกเขายังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า” ลู่เจาเจาเม้มริมฝีปาก แต่สุดท้ายถามศัตรูฝั่งตรงข้ามไม่ได้

เด็กหนุ่มถอนหายใจยาว

“แม้ว่าข้าจะเป็นเต๋าสวรรค์ แต่ไม่อาจเปิดเผยความลับใดๆ ได้”

“ทว่าเป็นเจ้าที่เอ่ยปากถาม ข้าจะยอมบอกก็ได้”

“เจาเจา พวกเขายังมีชีวิตอยู่”

“แต่ตอนนี้เจ้ายังต่อกรกับทั้งแดนเทพไม่ได้ เจ้าต้องเติบโตขึ้น…” เขาพึมพำเบาๆ

“กานถังลงไปยังแดนเบื้องล่างด้วยร่างจริง ดังนั้นจึงตอบรับเสียงเรียกไม่ได้”

“ส่วนฉงเย่ว์… เขาได้เปิดประตูแห่งกาลเวลาและกลับชาติไปเกิดพร้อมเจ้าหลายครั้งจิตวิญญาณของเขาจึงไม่มั่นคง กลับไปเถิด ร่างนั้นของเขากำลังจะตื่นขึ้นในไม่ช้า เด็กชายคนนั้นนามว่าเซี่ยเฉิงสี่กระมัง”