หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 898

ลู่เจาเจาก้มศีรษะลงพร้อมกับพยักหน้ารับ

“ลูกศิษย์ของข้าสบายดีหรือไม่”

เด็กหนุ่มแตะศีรษะของเจาเจาอย่างแผ่วเบา “เจาเจา เจ้าทำได้ รีบโตเร็วๆ เข้าเถิด”

ลู่เจาเจาสูดหายใจเข้า บนมือยังปรากฏแสงสีเขียวอ่อนอยู่จางๆ

“มอบพลังนี้ให้ฉงเย่ว์เถิด เขากำลังจะทนไม่ไหวแล้ว”

เต๋าสวรรค์ไม่อาจขัดขวางเรื่องของสามดินแดนได้

เพราะเขาอยู่เหนือทั้งสามดินแดนนั้น

แต่เขาไม่อาจปฏิเสธคำขอของลู่เจาเจาได้เช่นกัน เขาจึงกระซิบเสียงเบา “ได้”

“ตามแต่ใจเจ้าปรารถนา”

ลู่เจาเจาแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก กานถังอยู่ในแดนเบื้องล่าง นั่นแปลว่านางจะเจอกานถังที่โลกมนุษย์ใช่หรือไม่

นางเดินกลอกตาคิดไปมาจนถึงนอกตำหนักมหาเทพ ณ สวรรค์ชั้นเก้า

มีสิ่งกีดขวางบางอย่างอยู่ด้านนอก แม้แต่ลู่เจาเจาเองก็ยังเข้าไปไม่ได้

นางหันไปมองเต๋าสวรรค์อย่างกระตือรือร้น

เต๋าสวรรค์พลันจับมือของนางเดินผ่านสิ่งกีดขวางนั้นเข้าไปในตำหนักมหาเทพ

“เฮ้ๆ ๆ ข้างนอกยังมีคนอยู่อีกหนึ่งคนนะ…” เซี่ยอวี้โจวกระทืบเท้าด้วยความโกรธ

“มนุษย์ไม่อาจเข้าตำหนักมหาเทพได้” เด็กหนุ่มพูดเสียงราบเรียบราวกับยินดีในความโชคร้ายของผู้อื่น

เมื่อลู่เจาเจาเข้าไปในตำหนัก นางสัมผัสได้ว่าตำหนักมหาเทพนั้นดูเรียบง่ายและเย็นยะเยือกไปทุกที่

บนโต๊ะมีเพียงม้วนอักษรและภาพวาด

“ลายมือนี้ดูเหมือนจะเคยเห็นที่ไหนสักแห่ง…”

ทันใดนั้น เสียงตะโกนอย่างโหดเหี้ยมดังขึ้นทั่วทุกสารทิศในสวรรค์ชั้นเก้า

“อ๊ะ ในที่สุดก็รู้ตัวแล้วสินะ” ลู่เจาเจาหัวเราะเบาๆ

ก่อนเดินจากมา ลู่เจาเจาหยิบกระบี่เจาหยางออกมาพร้อมกับสลักประโยคตัวใหญ่สั้นๆ ไว้ที่หน้าตำหนัก

“ลู่เจาเจามาเที่ยวเล่นที่นี่”

ราวกับถูกตบหน้าฉาดใหญ่ก็ไม่ปาน!

โถ หนานจืออี้ผู้น่าสงสาร ขึ้นสู่สวรรค์มาต้องพบเจอกับความโกรธแค้นเช่นนี้

ขอโทษด้วย ขอโทษด้วยจริงๆ

คนมากมายนับไม่ถ้วนรีบวิ่งออกจากบ้านตระกูลหนิงทันที

หรงเช่อประคองสวี่สืออวิ๋นเดินเร่งฝีเท้าออกมา ขณะที่เซี่ยจิ้งซีเดินถือไม้เรียวเข้ามาหาพวกเขา

“นี่ใครให้ความกล้ากับเจ้ากัน จึงกล้าพาองค์หญิงหนีออกไปเที่ยวเช่นนี้!”

“พวกเจ้าไม่พาคนรับใช้ไปแม้แต่คนเดียว!!” เซี่ยจิ้งซีไม่กล้าโกรธองค์หญิง ดังนั้นจึงได้แต่ระบายอารมณ์กับบุตรชาย

“ใช่แล้วขอรับ ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา แบบนี้ต้องตีนะ!” จู๋มั่วสวมเสื้อลายดอกขนาดใหญ่ยืนขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ข้างหลัง

เขาต่อกรกับเจาเจาไม่ได้ แต่สามารถยั่วยุให้ครอบครัวของนางตีนางได้

หรงเช่อพลันเหลือบมองเขา “เจ้าเป็นคนรับใช้ของเจาเจา ดูหมิ่นแม้แต่เจ้านายตัวเองได้อย่างไร ไปรับโทษเสีย!”

ดวงตาของจู๋มั่วแดงก่ำด้วยความโกรธพร้อมกับคิดในใจ ได้ เจ้าพวกคนสารเลว!

สวี่สืออวิ๋นเห็นเจ้าตัวเล็กมองมาด้วยสายตาอ้อนวอน แม้อยากดุด่าแค่ไหน นางก็ตัดใจทำไม่ลง

ทำได้เพียงจิ้มนิ้วไปที่กลางหน้าผากแรงๆ

“เจ้านี่นะ ต่อไปอย่าปิดบังแม่อีก ไม่ว่าจะไปไหนต้องบอกข้าก่อน...” แม่รู้ดีว่าเจ้าเก่งกาจ แม้แต่แม่เองก็ตามไม่ทันมารดาย่อมมีใจห่วงเมื่อบุตรเดินทางไกล แล้วนางจะไม่เป็นห่วงได้อย่างไร

“แม่ของเจ้ากลับมาจากพระราชวังแล้วได้ยินว่าเจ้ากับอวี้โจวหายตัวไป นางตกใจมาก แม้น้ำสักอึกยังไม่ยอมดื่ม นางส่งคนไปตามหาเจ้าจนทั่วทั้งเมือง” หากเขาไม่รั้งเอาไว้ นางคงจะออกไปตามหาทั้งๆ ที่ท้องใหญ่เช่นนี้

ลู่เจาเจาก้มศีรษะลง “ท่านแม่ เจาเจาผิดไปแล้ว”