หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 899

“ครั้งหน้าเจาเจาจะบอกท่านแม่อย่างแน่นอน”

“เจาเจาไปเอาของมาเพิ่มน่ะ”

“ท่านแม่ รีบเข้าบ้านกันเถิด เจาเจาเอาของดีกลับมาเยอะแยะเลย…” ลู่เจาเจาเดินจับมือผู้เป็นแม่เข้าไปในบ้านด้วยดวงตาเป็นประกาย

ไม่นานหลังจากเดินผ่านพ้นบานประตูไป เสียงฟ้าร้องกึกก้องพลันดังขึ้นกลางท้องฟ้ายามค่ำคืน

“แปลกเหลือเกิน ฝนไม่ตก ไม่มีแม้แต่ลมแรง ทำไมจู่ๆ ฟ้าถึงร้องดังเช่นนี้เล่า” ทันทีที่หรงเช่อบ่นพึมพำ สายฟ้าแลบก็พุ่งทะลุท้องฟ้ามืดมิด

เสียงฟ้าร้องดังก้องติดๆ กันจนนับไม่ถ้วน

ฟ้าร้องดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าบนท้องฟ้า

“เสียงฟ้าร้องดังเช่นนี้ ฝนกำลังจะตกหรือ ดูสิ ไม่มีฝนสักนิด…”

ลู่เจาเจามองท้องฟ้าด้วยใบหน้าไร้เดียงสา “บางทีสวรรค์อาจถูกปล้น...”

เมื่อทุกคนเข้ามาก็เห็นฮูหยินใหญ่หนิงถือไม้เท้าเดินไปมาอย่างกังวลใจ

“ท่านแม่ เจาเจากลับมาแล้ว ไม่ต้องห่วง...”

“เด็กๆ ออกไปเล่นนอกบ้านจนเพลิน จึงกลับบ้านมืดน่ะเจ้าค่ะ”

ฮูหยินใหญ่หนิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก นางรู้สถานะของตนเองดี รู้ว่าไม่มีผู้ใดต้อนรับ จึงกลัวว่าจะทำให้เจาเจาเดือดร้อนตามไปด้วย

“เอาเถิดๆ กลับมาปลอดภัยก็ดีแล้ว” ฮูหยินใหญ่อดห่วงเจาเจาไม่ได้ คิดอยากเพิ่มองครักษ์ให้กับเด็กน้อยมากขึ้น

“จู๋มั่ว ไปเฝ้าประตู”

จู๋มั่วเดินออกไปและปิดประตูลง

ในบ้านเหลือเพียงเซี่ยจิ้งซี บุตรชายของเขา หรงเช่อกับภรรยาและฮูหยินใหญ่หนิงเท่านั้น

ส่วนลู่เยี่ยนซูใส่ใจชาวเป่ยเจามาก ทุกวันนี้เขาใช้เวลาอยู่ในหมู่บ้านเพื่อไต่ถามเรื่องของแคว้นใต้อยู่ตลอด

“ท่านแม่ เจาเจาเอาของดีมาฝาก”

มุมปากของเซี่ยอวี้โจวกระตุกเล็กน้อยเมื่อได้ยิน

ลู่เจาเจาพลันหยิบลูกท้อแวววับลูกใหญ่ออกมาห้าลูก

ลูกท้อนั้นรูปร่างเกือบเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า มียอดเว้าเป็นหลุมเล็กๆ และสีแดงทั้งลูก

ทันทีที่หยิบออกมา กลิ่นลูกท้อก็ตลบอบอวลไปทั่ว

พลังวิญญาณอันเข้มข้นผสมกับกลิ่นหอมของลูกท้อ แค่ได้กลิ่นก็น้ำลายสอแล้ว

“ท่านแม่ ท่านพ่อ ท่านยาย อ๋องจิ้งซี พวกท่านลองชิมดูสิ…” ลู่เจาเจายื่นให้แต่ละคน

“ลูกท้อนี่...เหตุใดจึงดูคล้ายกับลูกท้อแบนในเทพนิยายเลยเล่า” หรงเช่อที่รู้มากกว่าคนอื่นอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ

“ไม่ต้องห่วงว่ามันคืออะไร กินไปก่อนเถิด ของดี…” เซี่ยอวี้โจวเร่งเร้าด้วยเสียงเบา หลังจากที่เขากินลูกท้อแบนมาในสวน จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ย่อยจนหมด

สวี่สืออวิ๋นพลันหยิบลูกท้อขึ้นมาก่อน น้ำหวานฉ่ำของมันค่อยๆ ไหลลงไปตามลำคอ

ตอนที่นางยังอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเถาหยวน นางนั่งยองๆ ซักผ้าอยู่ริมแม่น้ำ บางครั้งยังมองเงาสะท้อนในน้ำราวกับตกอยู่ในภวังค์

รูปร่างหน้าตาของนางไม่เหมือนกับเด็กสาวชาวบ้านทั่วไป

โชคดีที่หมู่บ้านปฏิบัติต่อนางเป็นอย่างดี นางเองก็ถือว่าหมู่บ้านเถาหยวนเป็นบ้านของนางเช่นกัน

เมื่อหวนนึกถึงอดีต ความอาลัยจึงค่อยๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนาง

หลังจากทุกคนแยกย้ายกลับไปที่ห้องของตน ลู่เจาเจาจึงพาเซี่ยอวี้โจวไปซ่อนตัวอยู่ในห้อง

นับของที่ปล้นชิงมาในวันนี้

“เทออกให้หมดแล้วนับ…”

ทั้งสองหันก้นให้กับเสียงฟ้าร้องดังข้างนอก หลังจากนั้นไม่นานก็พูดขึ้น “ต้นหญ้าเซียน 326 ต้น”

“ลูกท้อแบน 528 ลูก”

“อาวุธ 63 ชิ้น”

“ยาเซียนตัน 25 เม็ด”

ลู่เจาเจาตัดสินใจเปลี่ยนยาเซียนตันให้เป็นน้ำเจือจาง มอบให้ทุกคนในครอบครัวดื่มเพื่อบำรุงร่างกาย

ทันทีที่ทั้งสองนับเสร็จ จู๋มั่วจึงเคาะประตูอย่างแรงพร้อมกับเสียงตื่นเต้น

“เจ้านาย เจ้านาย มีข่าวใหญ่ขอรับ!!”