หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 899

“ครั้งหน้าเจาเจาจะบอกท่านแม่อย่างแน่นอน”

“เจาเจาไปเอาของมาเพิ่มน่ะ”

“ท่านแม่ รีบเข้าบ้านกันเถิด เจาเจาเอาของดีกลับมาเยอะแยะเลย…” ลู่เจาเจาเดินจับมือผู้เป็นแม่เข้าไปในบ้านด้วยดวงตาเป็นประกาย

ไม่นานหลังจากเดินผ่านพ้นบานประตูไป เสียงฟ้าร้องกึกก้องพลันดังขึ้นกลางท้องฟ้ายามค่ำคืน

“แปลกเหลือเกิน ฝนไม่ตก ไม่มีแม้แต่ลมแรง ทำไมจู่ๆ ฟ้าถึงร้องดังเช่นนี้เล่า” ทันทีที่หรงเช่อบ่นพึมพำ สายฟ้าแลบก็พุ่งทะลุท้องฟ้ามืดมิด

เสียงฟ้าร้องดังก้องติดๆ กันจนนับไม่ถ้วน

ฟ้าร้องดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าบนท้องฟ้า

“เสียงฟ้าร้องดังเช่นนี้ ฝนกำลังจะตกหรือ ดูสิ ไม่มีฝนสักนิด…”

ลู่เจาเจามองท้องฟ้าด้วยใบหน้าไร้เดียงสา “บางทีสวรรค์อาจถูกปล้น...”

เมื่อทุกคนเข้ามาก็เห็นฮูหยินใหญ่หนิงถือไม้เท้าเดินไปมาอย่างกังวลใจ

“ท่านแม่ เจาเจากลับมาแล้ว ไม่ต้องห่วง...”

“เด็กๆ ออกไปเล่นนอกบ้านจนเพลิน จึงกลับบ้านมืดน่ะเจ้าค่ะ”

ฮูหยินใหญ่หนิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก นางรู้สถานะของตนเองดี รู้ว่าไม่มีผู้ใดต้อนรับ จึงกลัวว่าจะทำให้เจาเจาเดือดร้อนตามไปด้วย

“เอาเถิดๆ กลับมาปลอดภัยก็ดีแล้ว” ฮูหยินใหญ่อดห่วงเจาเจาไม่ได้ คิดอยากเพิ่มองครักษ์ให้กับเด็กน้อยมากขึ้น

“จู๋มั่ว ไปเฝ้าประตู”