หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 901

หวังว่าจะมีชีวิตอมตะ หวังว่าจะมีชีวิตที่เป็นนิรันดร์ หวังกุมอำนาจในมือและยืนอยู่บนจุดสูงสุดของอำนาจ

หลังจากเจ้าหุบเขาเจียงตรวจชีพจร ใบหน้าจึงอดฉายแววเคร่งขรึมและดวงตาแฝงความสงสัยไม่ได้

“ฝ่าบาททรงสิ้นอายุขัยแล้ว แต่เพราะยาอายุวัฒนะทำให้พระองค์มีชีวิตอยู่จนถึงทุกวันนี้”

“เมื่อคืนได้รับไอเย็นและคุกเข่าตลอดทั้งคืน เห็นทีคราวนี้...”

“เกรงว่าจะอยู่ได้ไม่ถึง 7 วัน...”

ดวงตาของฮ่องเต้เฒ่าพลันหรี่ลง

หนานเฟิ่งอวี่จึงได้แต่ร้องขอ “เจ้าหุบเขาเจียง พวกท่านเป็นผู้สืบทอดเขาเซียนหมอแห่งแดนเทพ พวกท่านต้องมีวิธีช่วยเหลือคนอื่นสิ เจ้าหุบเขาได้โปรดช่วยคิดหาวิธีด้วยเถิด!”

เจ้าหุบเขาเจียงพลันโบกมือเบาๆ

“แม้ว่าพวกเราจะถูกขนานนามว่าเขาเซียนหมอ ทว่าพวกเรายังคงเป็นมนุษย์ ไม่อาจเทียบเซียนหมอตัวจริงได้”

“เว้นเสียแต่ว่า…”

เจ้าหุบเขาเจียงลังเลเล็กน้อย

“เว้นแต่ท่านจะไปขอร้องเผ่าภูติ พวกภูติในไม่ชิงดีชิงเด่นเรื่องทางโลก พวกเขาอ่อนโยน เรียบง่ายและบริสุทธิ์ ทั้งยังได้รับความโปรดปรานจากทวยเทพ…”

“ภูติมีอายุยืนยาว มีชีวิตอยู่ได้โดยเฉลี่ยหลายร้อยปี”

“และการมีอายุยืนยาวของพวกเขา... ทำให้เพลิดเพลินไปกับการใช้ชีวิตกับคู่รักหากต้องการเช่นนั้น”

“นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมภูติถึงถูกจับ”

ดวงตาของหนานเฟิ่งอวี่พลันฉายแววเย็นชา

“ท่านหมายถึงให้เสด็จพ่อของข้าแต่งงานกับภูติ และใช้ชีวิตยืนยาวไปกับพวกมันอย่างนั้นหรือ บังอาจนัก!”

“สำหรับภูติแล้ว มีเพียงฟ้าดินเป็นพยานเท่านั้นที่จะทำให้ภูติคู่รักอยู่ร่วมกันอย่างยืนยาว”

“ท่านกำลังจะบอกให้เสด็จพ่อของข้าปลดฮองเฮาไม่ใช่หรือ”

ดวงตาของนางดูคุกคามเล็กน้อย แต่เจ้าหุบเขาเจียงเพียงแต่ยิ้มและพูดว่า “กระหม่อมมิได้มีใจคิดเช่นนั้น เพียงแต่ให้คำแนะนำกับคนไข้ในฐานะหมอเท่านั้น”

ดวงตาของหนานเฟิ่งอวี่มืดมน

นางจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเขาเซียนหมอของพวกเขาเกลียดชังตระกูลซู และเสด็จแม่ของนางมากเพียงใด

ฮ่องเต้เฒ่าพลันโบกมือขัดจังหวะขึ้น “ภูติเหล่านั้นอาศัยอยู่ในป่าลึกบนภูเขาอย่างสันโดษ เราเกรงว่าคงไม่อาจเข้าใกล้ได้ง่ายๆ หรอก” ฮ่องเต้กล่าวพลางหายใจหอบ เหงื่อหยดใหญ่ค่อยๆ ไหลรินออกมาจากหน้าผากของเขาอย่างช้าๆ

คนที่จวนใกล้สิ้นใจมักร้อนราวกับมีไฟสุมอยู่ในร่างกายเช่นนี้เสมอ

เจ้าหุบเขาเจียงจึงตอบอย่างสงบ “กระหม่อมได้ยินมาว่าช่วงนี้เหล่าภูติออกมาจากภูเขาแล้ว แคว้นใต้เคยพบร่องรอยของพวกนาง...”

แม้ว่าฮ่องเต้เฒ่าจะผมขาวโพลน แต่ดวงตายังคงลุกประกายเป็นไฟ

นะ นี่นางพูดตรงไปตรงมาเช่นนี้เลยหรือ

“อ้อ จริงสิ มันคือหญ้าทอฝันจากแดนเทพ มีสรรพคุณทำให้ผู้คนสิ้นใจตายโดยไม่มีใครสังเกตเห็น สิ่งที่เปลี่ยนแปลงชัดที่สุดคือความฝัน ท่านจะฝันถึงสิ่งที่ปรารถนา ทำให้รู้สึกอาลัยอาวรณ์จนไม่อยากตื่นมาอีกเลย”

“แน่นอนว่าหมอในโลกมนุษย์ไม่มีทางตรวจเจอความผิดปกตินี้”

“ปกติแล้วแค่ดื่มและนอนหลับไป ดูแล้วคล้ายกับอาการป่วยทั่วๆ ไป…”

ดวงตาสงสัยของฮ่องเต้เฒ่าค่อยชัดเจนยิ่งขึ้น ริมฝีปากและร่างกายของเขาเริ่มสั่นระริก

ก่อนจะตัวสั่นสะท้านไปทั่วทั้งร่างกาย

หนานเฟิ่งอวี่ทำยาด้วยตนเอง ตั้งแต่การต้มยาไปจนถึงป้อนยา ไม่เคยปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผู้อื่นเลย

เขายังยกย่องความกตัญญูของหนานเฟิ่งอวี่อยู่หลายครั้ง

ทว่าในตอนนี้...

ลู่เจาเจาไม่สนใจท่าทางของฮ่องเต้เฒ่า แต่กลับมองเขาด้วยรอยยิ้ม

“ราชครู ท่านน่ะทำนายดวงชะตาไม่แม่นเลยแม้แต่น้อย เสียแรงที่เป็นถึงราชครู!”

“เจาเจาไม่ได้ตระหนี่”

“ดวงชะตาที่ท่านทำนายให้ข้าในวันที่ 8 เดือนก่อนในตรอกกุ้ยฮวาไม่แม่นเลยสักนิด”

ราชครูที่กำลังถือกระจกศิลาไว้ในมือพลันลอบยิ้มมุมปากเล็กน้อย