หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 902

ไม่แม่น?

ข้าแค่เกลียดที่ตนเองทำนายแม่น มันอาจจะแม่นจนทำให้คนใจแคบอย่างท่านขุ่นเคืองต่างหาก!

ฮ่องเต้เฒ่ารู้สึกอ่อนแรงกำลัง ไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นนั่งด้วยซ้ำ

สวี่สืออวิ๋นยังคงยืนอย่างนิ่งเฉย ไม่เข้าไปประคอง

ส่วนลู่เจาเจายังเด็กเกินไป จึงไม่ได้เข้าไปประคองเช่นกัน

ราชครูเห็นดังนั้นจึงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจะเข้าไปช่วยประคองด้วยตนเอง พร้อมกับวางหมอนไว้ข้างหลังให้เขาเอนตัวพิง

ฮ่องเต้เฒ่าได้แต่เบนสายตาไปทางอื่น เมื่อใดที่เงยหน้าขึ้น เขามักจะเห็นสายตาขุ่นเคืองอยู่อย่างนั้น

“ราชครู เจ้ามีความสามารถรู้สวรรค์ ข้าอยากให้เจ้าทำนายดวงชะตาของเราในเรื่องนี้ ดูว่าเรามีโอกาสรอดชีวิตมากน้อยเพียงใด”

ดูเหมือนว่าฮ่องเต้เฒ่าจะตัดสินใจในเรื่องนี้แล้ว จะเห็นได้ถึงความเย็นชาในแววตานั้น

ราชครูพลันตอบรับในลำคอเบาๆ

ก่อนจะเข้าไปคำนวณชาตาแปดอักษรของอีกฝ่ายที่หน้าเตียงด้วยตนเอง

“ฝ่าบาท โอกาสรอดของพระองค์อยู่ที่ทางตะวันตกเฉียงเหนือ”

ดวงตาของฮ่องเต้เฒ่าประกายด้วยความหวังอันแรงกล้า แก้มสองข้างเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อยด้วยความตื่นเต้น

“ดี ดีมาก เอาเถิด!”

“เมื่อพิธีสู่สวรรค์พรุ่งนี้จบลง ราชครูจงรีบพาคนไปตามหา!”

“เราไม่ไว้ใจใครนอกจากเจ้า!”

ดวงตาของฮ่องเต้เฒ่าลุกเป็นไฟ พร้อมกับมองราชครูด้วยความคาดหวัง

ราชครูพลันครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “พ่ะย่ะค่ะ”

“ว่ากันว่าเหล่าภูติมีหน้าตาโดดเด่นงดงาม ทว่าเนื่องจากปลีกตัวจากโลกภายนอกมาหลายปี จึงมีนิสัยสันโดษและเรียบง่าย ดังนั้นจึงเป็นเหมือนกระดาษขาวแผ่นหนึ่ง ราชครูต้องใช้วิธีโน้มน้าวอย่างอ่อนโยน ไม่ทำให้อีกฝ่ายต้องโกรธเคือง”

เพราะท้ายที่สุดแล้ว การอยู่ร่วมกันอย่างยืนยาวต้องเป็นความสมัครใจของอีกฝ่าย

ราชครูพยักหน้า “เหตุผลที่เหล่าภูติไม่สามารถหลบหนีจากโลกได้ก็เพราะโลกภายนอกกำลังจับตาดูพวกนางอยู่ กระหม่อมจะไม่ทำให้พวกนางต้องระแวดระวัง...”

หากพูดตามตรงคือนี่เป็นเพียงคำโกหก

แม้ว่าภูติจะเป็นที่โปรดปรานของฟ้าดิน แต่ด้วยความไร้เดียงสาทำให้พวกนางถูกมองออกจนทะลุปรุโปร่ง

ทำให้เผ่านี้ลดจำนวนอย่างรวดเร็ว

ฮ่องเต้เฒ่ารู้สึกเหนื่อยล้าอย่างมาก เขาเงยหน้าขึ้นมองสวี่สืออวิ๋นพลางถอนหายใจเบาๆ

“อวิ๋นเหนียง ข้ารู้ว่าเจ้าตำหนิข้า”

“พ่อเองก็มีเรื่องลำบากใจเช่นกัน”

“หนิงเอ๋อร์เสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยข้าเอาไว้ หมู่บ้านเถาหยวนปฏิบัติต่อข้าเป็นอย่างดี ปีนั้นเป็นช่วงเวลาที่สงบและมั่นคงที่สุดในชีวิตของข้าแล้ว” ดวงตาขุ่นมัวของฮ่องเต้เฒ่าพลันฉายแววความอาลัย

ในชีวิตของเขาพบเจอสตรีมามากมายนับไม่ถ้วน

ลำบากใจ? คงไม่พ้นชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียของทางเลือกเสียมากกว่า

“เข้าข้างเชื้อสายของฮองเฮา ปล่อยให้หมู่บ้านเถาหยวนตายอย่างน่าสังเวช นี่คือความผิดของท่าน”

“ยามที่ท่านพลัดหลงไปที่หมู่บ้านเถาหยวน ท่านแต่งงานกับนางโดยใช้นามแฝง ผ่านพิธีกราบไหว้ฟ้าดิน พิธีดื่มสุรา! นั่นคือภรรยาคนแรกที่ช่วยชีวิตท่านเอาไว้! ท่านพยายามตามหาตัวนางกลับมา แต่ไม่ยอมมอบสถานะให้ ท่านปล่อยให้นางต้องถูกรังแกอยู่ข้างนอก กลายเป็นความผิดครั้งที่สอง!”

ฮ่องเต้เฒ่ายืดตัวตรงในทันที

“ข้าไม่ได้ทำเช่นนั้น! ข้าไม่ได้ปล่อยให้ใครรังแกนาง! ข้ารู้ว่านางเกลียดตระกูลซูและฮองเฮา แต่เราทำอะไรพวกเขาในตอนนี้ไม่ได้!”

“ข้ากลัวว่าหนิงเอ๋อร์จะพบกับอันตราย จึงส่งให้คนไปปกป้องนาง!”

สวี่สืออวิ๋นยิ้มเย้ยหยันอีกครั้ง

นางถูกป้อนน้ำมันร้อนๆ ใส่ปาก จนลำคอร้อนแผดเผาไปหมด นี่คือการปกป้องอย่างนั้นหรือ

หรือต่อให้ถูกแอบอ้าง แต่เขาจะไม่รู้ตัวบ้างเลยหรือ!

คิดว่านางแค่โกรธและไม่ยอมเจอหน้า?

“ข้าจริงใจกับหนิงเอ๋อร์”

สวี่สืออวิ๋นขมวดคิ้วพลางยิ้ม “จริงใจ? มันมีค่าแค่ไหนเมื่อเผชิญกับอำนาจ?”

บางทีเขาอาจจะมีความจริงใจ แต่ก็ไม่สำคัญเมื่อเผชิญกับอำนาจอันท่วมท้น

“ข้าช่วยหนิงเอ๋อร์ไม่ได้ ข้าติดค้างนาง” ฮ่องเต้เฒ่าพลันหลับตาลงและหยุดอธิบาย