หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 902

ไม่แม่น?

ข้าแค่เกลียดที่ตนเองทำนายแม่น มันอาจจะแม่นจนทำให้คนใจแคบอย่างท่านขุ่นเคืองต่างหาก!

ฮ่องเต้เฒ่ารู้สึกอ่อนแรงกำลัง ไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นนั่งด้วยซ้ำ

สวี่สืออวิ๋นยังคงยืนอย่างนิ่งเฉย ไม่เข้าไปประคอง

ส่วนลู่เจาเจายังเด็กเกินไป จึงไม่ได้เข้าไปประคองเช่นกัน

ราชครูเห็นดังนั้นจึงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจะเข้าไปช่วยประคองด้วยตนเอง พร้อมกับวางหมอนไว้ข้างหลังให้เขาเอนตัวพิง

ฮ่องเต้เฒ่าได้แต่เบนสายตาไปทางอื่น เมื่อใดที่เงยหน้าขึ้น เขามักจะเห็นสายตาขุ่นเคืองอยู่อย่างนั้น

“ราชครู เจ้ามีความสามารถรู้สวรรค์ ข้าอยากให้เจ้าทำนายดวงชะตาของเราในเรื่องนี้ ดูว่าเรามีโอกาสรอดชีวิตมากน้อยเพียงใด”

ดูเหมือนว่าฮ่องเต้เฒ่าจะตัดสินใจในเรื่องนี้แล้ว จะเห็นได้ถึงความเย็นชาในแววตานั้น

ราชครูพลันตอบรับในลำคอเบาๆ

ก่อนจะเข้าไปคำนวณชาตาแปดอักษรของอีกฝ่ายที่หน้าเตียงด้วยตนเอง

“ฝ่าบาท โอกาสรอดของพระองค์อยู่ที่ทางตะวันตกเฉียงเหนือ”

ดวงตาของฮ่องเต้เฒ่าประกายด้วยความหวังอันแรงกล้า แก้มสองข้างเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อยด้วยความตื่นเต้น

“ดี ดีมาก เอาเถิด!”

“เมื่อพิธีสู่สวรรค์พรุ่งนี้จบลง ราชครูจงรีบพาคนไปตามหา!”

“เราไม่ไว้ใจใครนอกจากเจ้า!”

ดวงตาของฮ่องเต้เฒ่าลุกเป็นไฟ พร้อมกับมองราชครูด้วยความคาดหวัง

ราชครูพลันครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “พ่ะย่ะค่ะ”

“ว่ากันว่าเหล่าภูติมีหน้าตาโดดเด่นงดงาม ทว่าเนื่องจากปลีกตัวจากโลกภายนอกมาหลายปี จึงมีนิสัยสันโดษและเรียบง่าย ดังนั้นจึงเป็นเหมือนกระดาษขาวแผ่นหนึ่ง ราชครูต้องใช้วิธีโน้มน้าวอย่างอ่อนโยน ไม่ทำให้อีกฝ่ายต้องโกรธเคือง”

เพราะท้ายที่สุดแล้ว การอยู่ร่วมกันอย่างยืนยาวต้องเป็นความสมัครใจของอีกฝ่าย

ราชครูพยักหน้า “เหตุผลที่เหล่าภูติไม่สามารถหลบหนีจากโลกได้ก็เพราะโลกภายนอกกำลังจับตาดูพวกนางอยู่ กระหม่อมจะไม่ทำให้พวกนางต้องระแวดระวัง...”

หากพูดตามตรงคือนี่เป็นเพียงคำโกหก

แม้ว่าภูติจะเป็นที่โปรดปรานของฟ้าดิน แต่ด้วยความไร้เดียงสาทำให้พวกนางถูกมองออกจนทะลุปรุโปร่ง

ทำให้เผ่านี้ลดจำนวนอย่างรวดเร็ว

ฮ่องเต้เฒ่ารู้สึกเหนื่อยล้าอย่างมาก เขาเงยหน้าขึ้นมองสวี่สืออวิ๋นพลางถอนหายใจเบาๆ

“อวิ๋นเหนียง ข้ารู้ว่าเจ้าตำหนิข้า”

“พ่อเองก็มีเรื่องลำบากใจเช่นกัน”

“หนิงเอ๋อร์เสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยข้าเอาไว้ หมู่บ้านเถาหยวนปฏิบัติต่อข้าเป็นอย่างดี ปีนั้นเป็นช่วงเวลาที่สงบและมั่นคงที่สุดในชีวิตของข้าแล้ว” ดวงตาขุ่นมัวของฮ่องเต้เฒ่าพลันฉายแววความอาลัย

ในชีวิตของเขาพบเจอสตรีมามากมายนับไม่ถ้วน