หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 904

สวี่สืออวิ๋นชะงักไปชั่วครู่หนึ่ง “อืม”

นางเองก็รู้สึกแบบนั้นเช่นกัน

วันต่อมา

ก่อนรุ่งสาง ลู่เจาเจาถูกสาวใช้ลากออกจากเตียงอันอบอุ่น

“ข้ายังนอนต่อได้อีกหน่อย” นางหลับตาปี๋ โดยผมเผ้ายุ่งเหยิงราวกับมีรังแม่ไก่อยู่บนนั้น

“วันนี้เทพธิดาจะเสด็จสู่สวรรค์ อดทนหน่อยนะ”

“บ่าวเอาขนมใส่ไว้ในกระเป๋าแล้ว ค่อยๆ กินนะเจ้าคะ” อวี้ซูปลอบใจเบาๆ

ลู่เจาเจาที่เคยต่อต้านพยักหน้าทันที “ก็ได้ ๆ”

เมื่อล้างหน้าล้างตัวเสร็จ ฟ้าข้างนอกก็ยังไม่สว่าง

“ฮูหยินเตรียมอาหารลดน้ำหนักไว้ อยากลองชิมหรือไม่เจ้าคะ” อวี้ซูเดินนำอาหารเช้าออกมา

เพราะต้องกินอาหารเช้าเร็วมาก วันนี้จึงต้องนำมากินในห้องของตนเอง

ลู่เจาเจาลองกัดไปสองสามคำ พบว่ารสชาติดีไม่น้อย เนื้อสัตว์และผักผสมผสานกันอย่างพอดี ทำให้นางกินอาหารลดน้ำหนักจานนั้นจนหมดเกลี้ยง

“อืม หลังจากกินอาหารลดน้ำหนักแล้ว ก็ถึงเวลากินอาหารมื้อหลักแล้วสินะ!” ลู่เจาเจาวางชามและตะเกียบลง พลางมองอวี้ซูอย่างกระตือรือร้น

อวี้ซูได้แต่นิ่งเงียบ

“ท่านแม่บอกว่าอยากให้เจาเจากินอาหารลดน้ำหนัก! เจาเจาก็เลยตั้งใจกินก่อนกินข้าวอย่างไรเล่า!”

“ทำไมยังไม่รีบไปเอาข้าวมื้อหลักมาอีก”

อวี้ซูกระอึกกระอักไม่รู้จะโต้ตอบอย่างไร...

“อย่าบอกนะว่าได้กินแค่นี้?” ลู่เจาเจากล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

อวี้ซูทำหน้าเศร้า ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร

เด็กหญิงตัวเล็กเดินออกไปที่หน้าประตูด้วยสีหน้าสิ้นหวัง

ของฝากที่พวกท่านลุงท่านน้าที่เป่ยเจาส่งมาให้ก็กินไปหมดแล้ว และยังมีสาวใช้คอยจับตาดูอย่างใกล้ชิด เพื่อไม่ให้นางออกไปกินอะไรข้างนอกบ้านอีก

เมื่อทุกคนในครอบครัวมารวมตัวกันหน้าประตู

จึงพบว่าสีหน้าของเจาเจาในตอนนี้ช่างน่าเกลียดอย่างยิ่ง

เซี่ยอวี้โจวเห็นดังนั้นจึงคิดว่านางโกรธที่ถูกหนานจืออี้มาแทนที่ แต่ใครจะรู้ว่านางกลับฝังใจเรื่องอาหารเช้า...

รถม้าแล่นออกไปไม่นานจึงหยุดให้คนเดินผ่านไปผ่านมา

บนถนนคับคั่งไปด้วยผู้คนมากมาย โชคดีที่มีทหารยืนเฝ้าอยู่จำนวนมาก ดังนั้นจึงไม่มีเรื่องร้ายเกิดขึ้น

ลู่เจาเจาทนไม่ไหวอีกต่อไป

นางขโมยเนื้อของจุยเฟิงมาซ่อนไว้ในแขนเสื้อ และแอบเอาขึ้นมาเคี้ยวเป็นระยะๆ

อืม ทั้งแห้งทั้งหอม มันอร่อยอย่างนี้นี่เอง

ผู้คนหลายพันที่ยืนอยู่บนแท่นและใต้แท่นต่างโค้งคำนับพร้อมกัน

ร่องรอยของความอาลัยปรากฏขึ้นในดวงตาขุ่นมัวของฮ่องเต้เฒ่าเล็กน้อย

“ลุกขึ้นเถิด!”

จากนั้นทุกคนจึงกล่าวขอบพระทัยและยืดตัวตรงอีกครั้ง

หนานเฟิ่งอวี่ขมวดคิ้วแน่น เสด็จพ่อกำลังระแวงข้า! แต่...แต่แล้วอย่างไรเล่า เขาไม่มีวันกลับมาแข็งแรง และมีเวลาอยู่อีกเพียงเจ็ดวันเท่านั้น

แล้วเขาจะมอบแคว้นใต้ให้กับสวี่สืออวิ๋นได้อีกหรือ

คนที่เติบโตข้างนอก ใกล้ชิดกับเป่ยเจาและไม่สนิทชิดเชื้อกับเขาแม้แต่น้อย

“เสด็จพ่อ…” หนานเฟิ่งอวี่ยิ้มพร้อมก้าวเข้าไปประคอง ทว่าฮ่องเต้เฒ่ากลับหลบเลี่ยงอย่างเป็นธรรมชาติ

ถึงเวลาที่สองพ่อลูกแตกหักกันแล้วจริงๆ

ราชวงศ์และเหล่าขุนนางยืนอยู่บนแท่นสู่สวรรค์ด้วยความภาคภูมิอย่างมิอาจปิดซ่อนไว้ได้

“พวกเราแคว้นใต้กำลังจะมีเทพเจ้าเป็นของตนเองแล้ว!”

“เทพธิดาเสด็จสู่สวรรค์ แคว้นใต้มีที่พึ่งพิง จากนี้ไปพวกเราไม่ต้องกังวลเรื่องภัยพิบัติธรรมชาติหรือที่มนุษย์สร้างขึ้น พวกเราไม่ต้องร้องขอความช่วยเหลืออีกต่อไป...” ขุนนางเฒ่าคุกเข่าลง สองมือประนมเข้าหากันด้วยสีหน้ายินดี

“ผู้รับใช้เทพเจ้า หากพูดให้ไพเราะคือการบูชาเพื่อรับใช้เทพเจ้า แต่ไม่ว่าอย่างไรคนรับใช้ก็คือคนรับใช้...”

“จากนี้ไปแคว้นใต้ไม่จำเป็นต้องเป็นผู้รับใช้เทพเจ้าอีกต่อไปแล้ว! เทพธิดาจืออี้ทำให้พวกเราได้เป็นมุนษย์ที่ไม่ต้องก้มหัวให้ใครอีก!”