หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 907

“วิญญาณคนตายเป็นผู้ชี้เองว่าฮองเฮาเป็นคนสั่งสังหารล้างบางหมู่บ้าน เช่นนี้ยังไม่จริงได้อีกหรือ” สวี่สืออวิ๋นลุกขึ้นยืนพร้อมเย้ยหยันเสียงดัง

คิดอยู่แล้วเชียวว่าหนานจืออี้ต้องลงมือโจมตีในวันนี้

นางให้เจาเจาพาตัวหัวหน้าหมู่บ้านเถาหยวนซึ่งเป็นผู้คุมเรือ ณ สะพานปล่อยวางขึ้นมา และวันนี้เขาอยู่ที่นี่แล้ว!

สีหน้าของหนานจืออี้เริ่มเปลี่ยนไปเล็กน้อย

เป็นไปไม่ได้ ตระกูลซูเชี่ยวชาญในการดักจับวิญญาณ และจะกักขังวิญญาณเหล่านั้นไว้จนดับสูญไป

สวี่สืออวิ๋นเห็นว่าอีกฝ่ายดูไม่สลดแม้แต่น้อย จึงยกสองมือขึ้นประสานกันในอากาศ

“อดีตหัวหน้าหมู่บ้านเถาหยวน โปรดปรากฏตัว!”

หัวหน้าหมู่บ้านเถาหยวนพลันปรากฏตัวขึ้นในชุดคลุมสีดำสนิท ทำให้ฮองเฮาตกตะลึงในทันที

ทุกคนบนแท่นบูชาต่างส่งเสียงฮือฮากันอย่างวุ่นวาย

“นี่มัน... วิญญาณคนตาย?” เหล่าขุนนางรู้สึกประหลาดใจ

“เสื้อผ้าที่เขาใส่...ดูคุ้นตาเหลือเกิน” ทุกคนพากันกระซิบเสียงเบา

หัวหน้าหมู่บ้านก้มหน้าให้กับลู่เจาเจาเพื่อแสดงความเคารพ

ก่อนจะโค้งคำนับฮ่องเต้เฒ่าอีกครั้ง “กระหม่อมคือชาวบ้านในหมู่บ้านเถาหยวน และเป็นยมทูตลาดตระเวนในนรกขุมที่สิบแปด วันนี้กระหม่อมมายังโลกมนุษย์เพื่อเป็นพยานให้กับตนเอง”

“เพลานั้นใต้เท้าซูบุกเข้าไปในหมู่บ้านเถาหยวนยามราตรี และได้กล่าวกับปากว่าได้รับคำสั่งจากฮองเฮาให้สังหารหมู่ชาวบ้านเถาหยวน”

“นี่เป็นสัญลักษณ์ของฮองเฮา”

จี้หยกสีขาววาววับปรากฏขึ้นในมือของหัวหน้าหมู่บ้าน

สีหน้าของฮองเฮาพลันซีดลง ทั้งร่างกายเริ่มสั่นคลอนเบาๆ ในขณะที่สีหน้าของฮ่องเต้กลับเปลี่ยนไปมาพร้อมกำหมัดแน่น

เขาไม่รู้ว่าเลยว่าฮองเฮาเคยกระทำสิ่งใดกับหมู่บ้านเถาหยวน

ทว่าเมื่อเกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ หมู่บ้านเถาหยวนจึงไม่มีความสำคัญมากขนาดนั้น

บัดนี้มีทั้งขุนนางบู๊และบุ๋น ราษฎรทั้งใต้หล้าที่มารวมตัวกัน ทำให้ฮ่องเต้เฒ่าไม่อาจหลีกเลี่ยงได้เลย

ขันทีก้าวไปข้างหน้าอย่างสั่นเทาเพื่อรับสัญลักษณ์นั้น

เขาก้มศีรษะลง พลางมอบมันให้กับฮ่องเต้และฮองเฮา

ฮ่องเต้เฒ่าจำสัญลักษณ์ของฮองเฮาได้ตั้งแต่วินาทีแรกที่เห็น

ทันใดนั้นฮองเฮาจึงลุกขึ้นยืน พร้อมกับส่ายหน้าให้หนานจืออี้ที่ยืนนิ่งเฉย ก่อนจะยกกระโปรงขึ้นแล้วคุกเข่าต่อหน้าฮ่องเต้เฒ่า

“ฝ่าบาท หม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะ”

“หากเสด็จแม่กับเสด็จยายถูกลงโทษ แล้วอี้เอ๋อร์จะขึ้นสู่สวรรค์อย่างสงบได้อย่างไร อี้เอ๋อร์ขอรับโทษแทนเสด็จยาย ถือเป็นการตอบแทนบุญคุณที่ให้กำเนิดเลี้ยงดู ต่อไปอี้เอ๋อร์จะไม่ติดค้างแคว้นใต้อีก” คำพูดของหนานจืออี้ทำให้ฮ่องเต้เฒ่าขมวดคิ้วแน่น

ก่อนจะยกมือขึ้นอย่างช้าๆ

“นับตั้งแต่เหตุการณ์ในหมู่บ้านเถาหยวน ผ่านมา40ปีแล้ว ต่อให้ลงโทษก็ชดเชยอะไรไม่ได้”

“ฮองเฮารู้ตัวว่ากระทำผิด แต่นางเคยทำคุณประโยชน์มากมายให้กับแคว้นใต้ตลอดหลายปีที่ผ่านจึงไม่อาจทำให้นางต้องเจ็บปวดใจได้”

“ลงโทษให้ฮองเฮาทบทวนไตร่ตรอง ไม่มีคำสั่งของเรา ไม่อนุญาตให้ออกมา!”

สวี่สืออวิ๋นพลันมองเขาด้วยสายตาเย็นชา

น่าขัน น่าขันเหลือเกิน

หลายร้อยชีวิตในหมู่บ้านเถาหยวน แลกกับการทบทวนไตร่ตรองของคนหนึ่งคนเท่านั้น

สวี่สืออวิ๋นต้องการพูดต่อ แต่ฮ่องเต้เฒ่ากลับโบกมือพลางมองสายตาเย็นชาของนาง

“พระนางฮองเฮาสังหารคนในหมู่บ้านเถาหยวนจนสิ้น แค่ทบทวนไตร่ตรองก็พอแล้ว”

“เช่นนั้นพรุ่งนี้เจาเจาจะกลับบ้านไปทบทวนไตร่ตรอง ขอบพระทัยเสด็จตาที่ให้อภัย…” ลู่เจาเจากล่าวขอบคุณอย่างประชดประชัน

ทำให้ทุกคนต่างพากันรู้สึกพูดไม่ออก...