หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 94

ประตูใหญ่ถูกเปิดออกเสียงดังปัง สาวใช้ที่อยู่ตรงประตูมองเข้าไปในห้องโดยไม่ได้ตั้งใจและก็เห็นว่าเสื้อผ้าถูกใส่ไม่เรียบร้อย อีกทั้งตามร่างกายของลู่หว่านอี้ยังเต็มไปด้วยรอยแผล

ลู่หว่านอี้กรีดร้องเสียงดังแล้วก็รีบดึงเสื้อขึ้นมาปิด

“พวกไร้ประโยชน์ หันหลังกลับไปสิ!” ลู่หว่านอี้กรีดร้องด้วยความตกใจ

เติงจือคิดถึงเรื่องที่น่าเศร้าเป็นหมื่นรอบ ๆ ก่อนจะพยายามอย่างหนักเพื่อควบคุมรอยยิ้มที่มุมปาก

โอ้ ยังยื่นมือไปหยิกปากของลู่เจาเจาเอาไว้อีกด้วย

ลู่เจาเจาหัวเราะอย่างมีความสุข ยิ้มจนปากแทบจะฉีกไปถึงหลังหูอยู่แล้ว

เติงจือจึงรีบวิ่งตามฮูหยินออกไป

เพิ่งจะกลับมาถึงที่เรือน ลู่เจาเจาก็ได้ยินท่านแม่พูดว่า

“สามีภรรยาหนุ่มสาวคู่นี้ไม่ได้การเลยจริง ๆ ทะเลาะกันแล้วก็วิ่งหนีออกมาบ้านแม่เช่นนี้ได้อย่างไร เพิ่งจะแต่งงานกัน ไม่ควรทำให้ลูกเขยต้องเป็นกังวลสิ”

“ใครก็ได้ไปเชิญลูกเขยมาที บอกว่าหว่านอี้กลับมาบ้านแม่ ให้เขามาพาตัวกลับไป”

“ปีนี้นายหญิงใหญ่ป่วยอยู่หลายครั้ง อย่าได้ไปยั่วยุให้นายหญิงใหญ่ต้องโกรธอีก” วิธีการการจัดการของสวี่ซื่อ ทำเอาลู่เจาเจาที่กำลังเล่นอยู่ก็เบิกตากว้าง

ท่านแม่ช่างร้ายกาจจริง ๆ

ลู่หว่านอี้ใช้ความพยายามอย่างสุดชีวิตถึงหนีออกมาจากบ้านได้ ที่บ้านแม่กลับจะส่งนางกลับไปอีก

“เจาเจารู้สึกว่าแม่โหดเหี้ยมไปหรือเปล่าจ๊ะ?” สวี่ซื่อเห็นเจาเจาอยู่ด้วย จึงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา

เจาเจากะพริบตาปริบ ๆ ใส่ [ท่านแม่เป็นคนมีเมตตาที่สุดในใต้หล้า มีเมตตามาก ๆ]

[พวกเขาคิดจะเล่นกับความเมตตาของท่านแม่ หึ...พวกเขาทำเกินไปแล้ว] ลู่เจาเจาพูดอย่างจริงจังว่านางเข้าใจได้ถึงสิ่งที่ทำไป

สวี่ซื่อจึงรู้สึกอุ่นใจขึ้นมา “แม่กำลังจะไปหาองค์หญิงใหญ่ เจ้าจะไปด้วยหรือไม่?”

ลู่เจาเจากางมือออกต้องการกระโจนเข้าไปในอ้อมอกของสวี่ซื่อ