หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 947

“ท่านแม่....” สวี่สืออวิ๋นยังมึนงงหลายส่วน อดพึมพำเบาๆ มิได้

ปี้เย่ว์และลิ่งหลงสบตากันครั้งหนึ่ง “นี่คือผู้สืบทอดในโลกมนุษย์ของท่านหรือ? ตระกูลของพวกข้าเลี้ยงดูไหว” มองแล้ว มีรูปลักษณ์เหมือนคนสามัญเช่นนั้น

“สามีของท่านละ? พูดถึงเรื่องนี้ ยังร่วมใช้อายุขัยสามพันปีกับท่านได้นะ”

ฮูหยินหนิงมองไปยังฮ่องเต้เฒ่าพร้อมรอยยิ้ม

“ข้าไม่มีสามี มีเพียงสามีเก่า”

ปี้เย่ว์ยังมองเรื่องซับซ้อนนี้ไม่กระจ่าง อดยิ้มเยาะน้อยๆ ไม่ได้ “เช่นนั้นเขาทราบไหมว่า สิ่งที่ตนสูญเสียไปคือสิ่งใด? คาดไม่ถึงเลยว่าโลกมนุษย์จะมีสิ่งที่โง่งมเช่นนี้!”

ฮ่องเต้เฒ่าโง่งม...

เหล่าขุนนางบุ่นและบู๊เองก็คาดไม่ถึง ในตอนแรกเริ่มฮูหยินหนิงที่ตกระกำลำบากเช่นนี้ มิคาดว่าเป็นราชินีภูติที่ฝ่าบาทลำบากตามหาเท่าใดก็ไม่พบ!

ฮ่องเต้เฒ่าเสียใจอย่างที่สุด ทันใดนั้นก็อาเจียนเอาเลือดสดๆ ออกมาเป็นจำนวนมาก

เหล่าขุนนางบุ่นและบู๊ตกใจหน้าเปลี่ยนสี

ทุกคนไม่มีเวลาให้คิดมาก ได้แต่ให้ผู้ที่มุงดูสลายตัวออกไป เกรงว่าหากฮ่องเต้สิ้นพระชนม์กระทันหันจะทำให้ประชาชนตื่นตระหนก

ขณะผู้คนคนเร่งรีบพาตัวฮ่องเต้เฒ่ากลับตำหนัก เจ้าหุบเขาเจียงจับชีพจรอยู่นาน เหล่าขุนนางส่ายหน้าอย่างลำบากใจ

ภายในใจของเหล่าขุนนางบุ่นและบู๊หนักอึ้ง

ล้วนคุกเข่าอย่างเคร่งเครียดภายนอกตำหนักวั่นโซ่ว

ปี้เย่ว์และลิ่งหลงยืนอย่างนอบน้อมด้านหลังฮูหยินหนิง เห็นหมอหลวงทยอยเดินเข้าตำหนักวั่นโซ่ว จึงอดถามไม่ได้ “ท่านราชินี เหตุใดบนร่างของฮ่องเต้ยังมีกลิ่นอายของท่านอยู่อีกเล่า? เพียงแต่ ตอนนี้เจือจางลงบ้างแล้ว....”

ฮูหยินหนิงเงยหน้ามองกลิ่นอายแห่งความตายเข้มข้นในตำหนักวั่นโซ่ว ยิ้มน้อยๆ กล่าว “เป็นเพราะ เขาคือสามีเก่าของข้าอย่างไรเล่า”

ปี้เย่ว์???

ฮ่องเต้เฒ่าไม่ไหวแล้ว

สนมนางในดวงตาแดงก่ำคุกเข่าร้องไห้กระซิกอยู่ด้านนอกประตู ฮ่องเต้เฒ่านอนอยู่บนเตียง หอบหายใจเฮือกใหญ่ครั้งแล้วครั้งเล่า “ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า เพียงมือเดียวของเราก็ทำลายโอกาสอันดีทิ้งไป...”

“ในปีนั้นมหาปุโรหิตเคยกล่าวไว้ ไม่อาจผิดต่อผู้อื่น ไม่อาจทำให้ผู้อื่นเสื่อมเสีย”

“แต่เดิม ก็ทำนายเหตุการณ์นี้ไว้นานแล้ว” ขณะที่กำลังพูดอยู่นั้น ก็อาเจียนเอาเลือดออกมาอีกคำ

“หนิงเอ๋อร์ หนิงเอ๋อร์...เป็นเราทำร้ายเจ้า เป็นความผิดของเราเอง”

ฮ่องเต้เฒ่าดวงตาเบิกกว้าง “เชิญหนิงเอ๋อร์ เชิญนางเข้ามา” กล่าวหนึ่งประโยคแล้วหอบหายใจรุนแรง คล้ายจะสิ้นใจได้ทุกเมื่อ

ปี้เย่ว์เบ้ปาก “ดูผู้ที่มีจิตใจคิดคดนั่น ตายไปจึงจะดี! ทางใครทางมัน อย่าคิดว่าจะเอาเปรียบท่านราชินีได้!”

ฮ่องเต้เฒ่าเผยรอยยิ้มเจ็บปวด สองเข่าโค้งงอลง เอวที่เหยียดตรงและสูงศักดิ์ทะนงตน ค่อยๆ โค้งไปทางด้านหน้า คุกเข่าด้านหน้าฮูหยินหนิง

องค์ชายและพระนัดดาขอบตาแดงก่ำ “เสด็จพ่อ!”

“เสด็จตา!”

ฮ่องเต้ที่กำลังฝืนทนอยู่นั้น ตวาดลั่น “หุบปาก!”

“คุกเข่าให้ท่านยายของพวกเจ้า”

ฮูหยินหนิงขมวดคิ้วเบาๆ หันลำตัวไปทางด้านข้าง หลบหลีกเล็กน้อย “มิจำเป็นต้องเรียกข้าท่านยาย นับตั้งแต่เจ้าข้าทำลายหนังสือหมั้น ความรักความผูกพันก็ขาดสบั้น ไม่เกี่ยวข้องกันอีกแล้ว!”

ฮ่องเต้ยิ้มอย่างเจ็บปวด

“กรรมตามสนอง ล้วนกรรมตามสนอง มหาปุโรหิตบอกข้าตั้งนานแล้ว ชีวิตนี้ไม่อาจติดค้างผู้ใด ไม่อาจกระทำผิดต่อผู้ใด แต่เจ้า...” กลับเป็นเพียงผู้เดียวที่ข้าติดค้างในชีวิตนี้!

แท้จริงแล้ว ควรเป็นวาจาประโยคนี้

“หนิงเอ๋อร์ ชาตินี้ข้าติดค้างเจ้า ข้าสมควรตายหมื่นครั้ง!”

“ข้ารู้ว่าบาปของข้าหนักหนา ทรยศต่อความจริงใจของเจ้า ไม่กล้าร้องขอให้รื้อฟื้นความสัมพันธ์เดิม เพียงขอให้เจ้าปกป้องราชวงศ์แคว้นใต้ หนิงเอ๋อร์ได้โปรดทำให้ความปรารถนานี้เป็นจริงด้วย” เสียงอันแก่ชราของฮ่องเต้ เปิดเผยคำขอหนึ่ง