หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 948

เขามีองค์ชายองค์หญิงนับไม่ถ้วน พระนัดดามากมาย แต่กลับหาผู้มีพลังศักดิ์สิทธิ์ไม่พบแม้สักคน

มุมปากของฮูหยินหนิงเผยรอยยิ้มเบาบาง “หากวันนี้เจ้าทนงตนซักหน่อย จะทำให้ข้าประเมินเจ้าสูงไปอีกหลายส่วน”

“เพื่ออำนาจ เจ้าเลือกรักษาฮองเฮา ทอดทิ้งอดีตของพวกข้าและบุตรี”

“เพื่ออายุที่ยืนยาว เจ้าเลือกทอดทิ้งฮองเฮา”

“ถึงตอนนี้ เพื่อสืบสายเลือดราชวงศ์ได้อย่างราบรื่น ถึงขนาดคุกเข่าให้ข้า”

“ ฮึ ตั้งแต่แรกเริ่มจนจุดจบ เจ้าก็เป็นผู้ที่เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตน!”

“เหตุใดข้าต้องปกป้องราชวงศ์ ปกป้องเลือดเนื้อเชื้อไขของเจ้า เจ้ามันช่างเพ้อเจ้อเสียจริง!” ฮูหยินหนิงยกมือลูบศีรษะของลู่เจาเจาเบาๆ

“ยิ่งไปกว่านั้น แคว้นใต้ของเจ้าก็ไม่ใช่ภูเขาแห้งน้ำแล้ง...” นางชายตามองที่ลู่เจาเจา

ฮ่องเต้เฒ่าอึ่งงัน

เขาเคยให้ราชครูทดสอบผู้สืบทอดทุกคนดูแล้ว ล้วนแต่เป็นคนธรรมดา

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้น สายตาบังเอิญอยู่ในระดับเดียวกับลู่เจาเจาในชุดสีแดง ลู่เจาเจายังคงแอบกินจนแก้มป่อง

เขาชี้ไปยังลู่เจาเจาอย่างตกตลึง “ที่เจ้าหมายถึง คือนางที่อายุสามขวบครึ่งใช่หรือไม่???”

“เป็นไปมิได้! นาง นาง....”

“นางเกิดที่เป่ยเจา เติบโตที่เป่ยเจา ทั้งยังเป็นองค์หญิงเจาหยางที่ฮ่องเต้เป่ยเจาแต่งตั้งด้วยพระองค์เอง! เหตุใดจึงมุ่งมายังแคว้นใต้?”

“อีกทั้ง นางเป็นแค่เด็กน้อยอายุสามขวบครึ่งคนหนึ่งเท่านั้น จะดำรงตำแหน่งฮ่องเต้หญิงได้เช่นไร? ไร้สาระ!”

“เจ้าไม่ยินยอมช่วยเหลือแคว้นใต้ก็แล้วไปเถอะ เหตุใดจึงต้องปั่นหัวข้าด้วย!” ฮ่องเต้เฒ่าโกรธจนกระอักเลือด เขาไม่เคยคิดจะส่งมอบตำแหน่งผู้ครองบัลลังก์ให้ลู่เจาเจา

ฮูหยินหนิงมองเขาอย่างสงบ

“แต่นาง คือผู้ที่ได้รับการสืบทอดพลังศักดิ์สิทธิ์เพียงหนึ่งเดียวในตอนนี้”

“นางฆ่าล้างตระกูลซู ทำให้มังกรดำยอมรับเป็นนาย ในบรรดาราชวงศ์ยังมีผู้ใดเทียบได้?” ฮูหยินหนิงมองลู่เจาเจาด้วยความเอ็นดู หากไม่ใช่เจาเจา ตัวนางเองก็เกรงว่าจะอยู่ไม่ถึงวันนี้!

ทั้งร่างของฮ่องเต้เฒ่าไร้เรี่ยวแรงทรุดตัวลงกับพื้น

“เจ้าพูดอะไร? มังกรดำ ยอมรับเป็นนาย?” น้ำเสียงแหบแห้ง เกือบจะพูดหนึ่งคำหยุดหนึ่งคำ

ลู่เจาเจาเอียงศีรษะ “วันนั้นข้าขี่มังกรดำออกมา พวกเจ้าไม่เห็นหรือ?”

นางคิดแล้วคิดอีก ทำปากพึมพำ เรียกมังกรดำเบาๆ

เพิ่งเรียกไปสองคำ ก็เพิ่งคิดได้ว่ามังกรดำกลับเผ่ามังกรไปแล้ว

แต่เพิ่งส่งเสียงออกไป มังกรดำที่สวมใส่ชุดแดงลายดอกไม้ตกลงมาจากท้องฟ้า ผมเผ้ารุงรัง ชุดแดงลายดอกไม้ยังโดนเผาไปหนึ่งรูใหญ่

ลูกแก้ววิญญาณส่องแสงสว่างเข้มข้นแสบตา ฮ่องเต้เฒ่าถึงกับตอบสนองไม่ทัน ลูกแก้ววิญญาณก็ส่งเสียงเพล้ง มิคาดว่าจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ต่อหน้าทุกคน!

“ข้ามิได้บีบมัน มันพังไปเองนะ...”

“พวกเจ้าอย่าหวังว่าจะปรักปรำข้า! ” ลู่เจาเจาเบิกตากว้าง โบกปัดมือด้วยความโกรธ

ฮ่องเต้เฒ่ากายแข็งทื่อไม่ขยับเขยื้อน

ในบรรดาราชวงศ์ มิเคยปรากฏพลังวิญญาณที่แกร่งกล้าเช่นนี้มาก่อน พลังวิญญาณของนาง บริสุทธิ์และแข็งแกร่งเหนือทุกคน

ฮ่องเต้เฒ่ารู้สึกเหมือนมีวาสนาดลบันดาลใจ จู่ๆ ก็ปลดเอาป้ายหยกออกจากเอวด้วยอาการสั่นเทิ้ม

มือนั้นสั่นอย่างรุนแรง ปลดอยู่หลายครั้งก็ยังปลดไม่ได้

เขาลนลานปลดป้ายหยกออก รู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย แล้วส่งให้ลู่เจาเจาไปด้วยความตื่นตระหนกอยู่บ้าง

“ราชวงศ์เคยมีตำนาน.... แค่ก แค่ก แค่ก...”

“นับแต่แคว้นใต้ก่อตั้งขึ้น ก็ได้เล่าต่อๆ กันมา”

“ตำนานเล่าว่า อนาคตแคว้นใต้จะมีเคราะห์กรรม เคราะห์ครั้งนี้จะนำภัยพิบัติรุนแรงมาให้แคว้นใต้ หากพบผู้ที่สามารถเปิดป้ายหยกได้ ก็คือความหวังเพียงหนึ่งเดียวของแคว้นใต้”

“เช่นนั้น เด็กทุกคนที่เกิดมาในราชวงศ์ล้วนหยดเลือดจากนิ้วมือลงบนป้ายหยก”