หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 949

ที่น่าเสียดายก็คือ จนถึงวันนี้ไม่มีผู้ใดสามารถเปิดป้ายหยกได้เลย

ลู่เจาเจากำป้ายหยก กล่าวตามใจ “ที่เจ้ากล่าวว่าเปิด มีความหมายว่าเช่นไร?”

“คือเช่นนี้เหรอ?” นางล้วงเอาผลไม้ทิพย์จากป้ายหยก กัดเสียงกรุบกรับกรุบกรับต่อหน้าต่อตาฮ่องเต้เฒ่า

“หรือว่าเช่นนี้?” นางยังล้วงเอาศิลาวิญญาณชั้นเลิศออกมาหนึ่งก้อน

“หรือว่าเช่นนี้?” นางยังล้วงเอาปลาดำหนึ่งตัวออกจากน้ำพุวิญญาณ

มังกรดำกระทุ้งไหล่ของนาง กล่าวอย่างประจบเอาใจ “ให้ข้ากิน ให้ข้ากิน...”

ลู่เจาเจาโยนให้เขาอย่างรังเกียจ

ฮ่องเต้เฒ่าแววตาอึ้งงัน สมาชิกในราชวงศ์ทั้งหมดโดนฉากนี้จู่โจมจนเกือบจะเป็นบ้า

แม้แต่ราชครู ก็ยังตกตะลึงจนอ้าปากค้าง พูดไม่ออกแม้เพียงคำเดียว

“เจ้าให้ข้าดื่มน้ำพุวิญญาณ?” ฮูหยินหนิงตกใจไปครู่หนึ่ง บุตรีคนเล็กของสวี่สืออวิ๋นผู้นี้ เหมือนจะเก็บซ่อนความลับไว้มากมาย

“ถูกต้องแล้ว ท่านยายไม่อาจจะทิ้งรอยแผลเป็นไว้...” ลู่เจาเจาเชิดหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจ

“ตั้งแต่เมื่อใดกัน? นี่มันเป็นเรื่องตั้งแต่เมื่อใดกัน?” ฮ่องเต้เฒ่าใกล้จะร้องไห้ออกมาแล้ว

เป็นเช่นนี้ได้เช่นไรกัน คาดไม่ถึงว่าลู่เจาเจา....ได้รับการยอมรับจากป้ายหยกนานแล้ว!

ผู้สืบทอดแคว้นใต้ ควรจะเป็นตัวนางอย่างนั้นหรือ?

ลู่เจาเจาคิดแล้วคิดอีก “ตอนที่ยังพูดไม่เป็นและยังเดินไม่ได้อย่างไรเล่า....”

นางมองไปยังเสด็จแม่ สวี่สืออวิ๋นก็ใช้มือป้องปาก แสร้งทำเหมือนประหลาดใจอย่างนั้น

‘ท่านแม่ดูแปลก ๆ ไป... เหมือนว่า ไม่ได้ประหลาดใจมากเท่าไหร่เลย?’

สวี่สืออวิ๋น: เจ้าพูดจาเหลวไหลคำโตเช่นนี้ เจ้าคิดว่าท่านแม่เป็นคนโง่งมหรือไร?

ยากจริง ยังต้องร่วมมือกับนาง

ข้าไม่ได้ทึ่มทื่อเช่นเซี่ยอวี้โจว พูดย้ำทุกวี่ทุกวันว่า นางซ่อนสมบัติล้ำค่าไว้ในกระเป๋ากางเกง

ราชครูมองไปยังลู่เจาเจาเงียบๆ แล้วหมอบลงยังแทบเท้าของนางอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

ฮ่องเต้เฒ่าหลับตายอมรับชะตากรรม

"ราชครูอยู่ในตระกูลนักบวช ผู้ที่พวกเขาติดตามมาตั้งแต่อดีตล้วนเป็นนายของป้ายหยก ในปีนั้นทำนายว่า นายของป้ายหยกจะถือกำเนิดในสายเลือดของราชวงศ์ จึงปกป้องแคว้นใต้นับพันปี”

ในวันนี้ นายที่แท้จริงของป้ายหยกปรากฏตัว แน่นอนว่าราชครูต้องยอมรับนาง

“ปุโรหิตคนก่อนทำนายว่าข้ามีมหาโชค ความจริงแล้ว มหาโชคของข้าคือพบพานหนิงเอ๋อร์”

สายเลือดของหนิงเอ๋อร์ จึงจะเป็นความหวังที่แคว้นใต้เสาะหามานับพันปี

ร่างของเขาสั่นแล้วสั่นอีก นิ่งเงียบไปซักครู่ ดวงตาอันขุ่นมัวมีน้ำตาไหลเป็นสาย