หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 950

“โลกมนุษย์ มีอยู่ด้วยกันห้าแคว้น”

“แคว้นใต้ เป่ยเจา ตงหลิง ซีเย่ว์ แคว้นฟั่น แคว้นใต้มีผู้รับใช้เทพเจ้า จึงมีแคว้นใต้เป็นผู้นำ”

“วันนี้ เรา....แค่ก แค่ก หากเราตายไป เจ้าอายุเพียงสามขวบครึ่ง เกรงว่าจะสยบพวกเขาไม่ไหว”

“แล้วยังมี...”

“เขตแดนระหว่างโลกมนุษย์และโลกวิญญาณ อยู่ที่ทะเลแคว้นใต้ เจ้าต้องระวังให้มาก...”

“โลกวิญญาณมีปีศาจ มีมารมีผู้บำเพ็ญ แต่โลกมนุษย์เสมือนมดปลวก ต่อหน้าพวกมันแล้วไร้แม้พลังที่ใช้ป้องกันตัว”

“หากเขตแดนเปิดออก โลกมนุษย์จะมีเลือดไหลนองประหนึ่งแม่น้ำ”

“ต้องตรวจสอบเขตแดนเป็นประจำ”

ฮ่องเต้เฒ่ากล่าววาจาเหล่านี้จบ ลมหายใจขาดช่วง สีหน้าขาวเหมือนกระดาษ ดวงตาเบิกกว้าง หอบหายใจลำบาก

ฮ่องเต้พระองค์ใหม่อายุสามขวบครึ่ง จะทำอย่างไรให้ทุกแคว้นยอมรับ จะทำอย่างไรจึงรักษาความสงบของโลกมนุษย์ไว้ได้กัน!

แม้ว่าลู่เจาเจาไม่ได้อยากรับการสืบทอดแคว้นใต้ และไม่ยอมรับเสด็จตาไร้ราคานี้

แต่ในหัวใจของนางมีความรักอันยิ่งใหญ่

นางให้ความสำคัญกับมวลมนุษย์เป็นอันมาก

“แต่เดิมแล้วข้าไม่ให้คำสัญญาใด เพราะครั้นสัญญาไว้แล้ว ข้าจะทำทุกอย่างเพื่อรักษาสัญญา”

“วันนี้ ข้ารับปากเจ้า”

“ตราบที่ยังมีข้าอยู่ จะไม่ยอมให้คนธรรมดาถูกมารปีศาจกลืนกินอย่างแน่นอน” คำมั่นสัญญานี้ ไม่ได้ให้สัญญากับฮ่องเต้เฒ่า แต่ให้กับหมื่นพันมวลมนุษย์!

ฮ่องเต้เฒ่าอยากจะยกมือลูกศีรษะของนาง แต่เวลานี้ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง

“เป็น...ท่านตาละอายต่อเจ้า...ผิดต่อท่านแม่ของเจ้า ท่านยายของเจ้า...”

แววตาของเขามองไปยังสวี่สืออวิ๋นอย่างช้าๆ

“อวิ๋น...อวิ๋นเอ๋อร์...”

“อวิ๋นเอ๋อร์....” เขาส่งเสียงต่ำเรียกนามของสวี่สืออวิ๋น

ชั่วชีวิตของเขา สตรีที่ตบแต่งเข้ามาในวังหลัง ล้วนเพื่อความมั่นคงของแคว้น

มีเพียงหนิงเอ๋อร์ผู้เดียวที่เคยรักจากใจจริง

เคยเฝ้ารอการถือกำเนิดของเด็กคนนี้ ขนาดเคยจินตนาการถึงอนาคตที่มีร่วมกันกับพวกเขา

แต่แคว้นของเขา แผนการใหญ่ของเขา เขาไม่อยากยอมรับ! ดวงตาของเขาจ้องเขม็งไปที่นาง รีบร้อนจะพูดให้เร็วขึ้น เขาไม่มีเวลาแล้ว

เขาถึงขั้นไม่เคยได้ยินบุตรีเรียกเสด็จพ่อเลยสักครั้ง

เขามองนางอย่างเฝ้าคอย

สวี่สืออวิ๋นหันหน้าไปอย่างไม่ใส่ใจ

บางทีเขาอาจเหมาะสมกับตำแหน่งฮ่องเต้ บางทีก็ถือว่าเป็นกษัตริย์ผู้ปรีชาสามารถ แต่เขาไม่เหมาะสมกับตำแหน่งสามีหรือบิดา

ขณะที่ฮ่องเต้เฒ่าแก่ชราลุ่มหลงในอำนาจ ลุ่มหลงในวิชาอายุยืน เคยทำเรื่องไร้สาระไปไม่น้อย แต่ในช่วงเยาว์วัยกลับมัธยัสถ์รักใคร่ประชาชน ทุ่มเทแรงกายแรงใจพัฒนาแคว้น

วันนี้สวรรคตแล้ว สิ่งที่เคยลงแรงทั้งหมดชนรุ่นหลังล้วนกล่าวถึง

ณ ตำหนักเย็น

ฮองเฮาที่ถูกปลดถือหวีหักอันหนึ่ง กำลังสางผมสีขาวเต็มศีรษะของตนเอง ได้ยินเสียงระฆังมรณะจากตำหนักดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า

“หนึ่งครั้ง สองครั้ง...” นับไปนับมา เสียงก็หยุดลง

“เจ็ดครั้ง!” หวีไม้ในมือ ตกลงบนพื้นทันใด

ทรุดลงด้านหน้าโต๊ะอย่างตะลึง ทั้งร้องไห้ทั้งหัวเราะ “ฝ่าบาท สวรรคตแล้ว? ฝ่าบาทสวรรคตแล้วใช่หรือไม่?”

สาวใช้รีบร้อนเข้าประตูมาคุกเข่าบนพื้น “ฝ่าบาท สวรรคตแล้ว!”

ฮองเฮาลุกขึ้นอย่างคุ้มคลั่ง “ฮ่าฮ่าฮ่า เพื่อมีชีวิตยืนยาว เพื่อที่จะมีชีวิตรอด ถึงได้ปลดข้าและแต่งงานใหม่”

“เหตุใดเขาถึงตายไปแล้วเล่า?”

สาวใช้เม้มริมฝีปาก สีหน้าเก็บซ่อนความลังเลไว้หลายส่วน

“ขณะแต่งตั้งฮองเฮา ราชินีภูติที่กำลังฝ่าด่านเคราะห์อยู่ภายนอกจู่ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้น หยุดยั้งการแต่งงาน!”

ฮองเฮาที่ถูกปลดงงงวยเล็กๆ “ราชินีภูติ?”

คนรับใช้ก้มหน้า “ถูกต้องเพคะ ได้ยินมาว่าหลังจากที่เกิดมาก็ถูกเลี้ยงดูในด่านเคราะห์ของโลกมนุษย์ บังเอิญวันที่แต่งตั้งฮองเฮานั้น ในมือกำไม้คทา จึงเผยร่างจริงออกมา!”