หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 952

“นี่อายุครบหนึ่งขวบ”

“นี่อายุสามขวบ...”

“ส่วนนี่...” นางหยิบเสื้อผ้าชุดแล้วชุดเล่าออกมาท่ามกลางแสงตะเกียง เสื้อผ้าอันใหม่เอี่ยมที่บุตรสาวไม่เคยสวมใส่ นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบุตรสาวยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ นางจึงได้แต่ตามหาต่อไปโดยไม่หยุดพักจนผ่านไปสิบปี ยี่สิบปีและสามสิบปี

“ข้านำเสื้อผ้าเหล่านี้ติดตัวไปทุกที่”

“บางตัวไม่ทันระวังตกน้ำถูกพัดไปบ้าง”

“ชีวิตนี้ข้าติดค้างเจ้าเหลือเกิน” นางอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

สวี่สืออวิ๋นก้มศีรษะลงพลางยกมือขึ้นเพื่อเช็ดน้ำตา “แม้ว่าลูกจะไม่เคยอยู่ข้างกายท่าน แต่ข้าสัมผัสได้ถึงความรักของท่าน”

“ข้ามีแม่สองคน ทั้งสองต่างปฏิบัติต่อข้าเป็นอย่างดี ท่านแม่ ท่านไม่ได้ติดค้างอะไรอวิ๋นเอ๋อร์เลยสักนิด”

ชีวิตนี้ของนางแม้จะถูกพรากจากมารดาผู้ให้กำเนิดตั้งแต่แรกเกิด ทว่านางได้พบกับครอบครัวของมารดาบุญธรรมที่ดี

ถึงแม้จะเจอคนสารเลวอย่างลู่หย่วนเจ๋อ แต่นางได้ให้กำเนิดบุตรที่ดีเยี่ยม

ชีวิตของนางนี้สามารถเปลี่ยนสิ่งเลวร้ายให้เป็นโชคดีได้

ดวงตาของฮูหยินหนิงแดงก่ำ ก่อนก้าวเข้าไปโอบศีรษะของอวิ๋นเหนียงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน

“ท่านแม่ หากคิดถึงพวกเราก็กลับมาเยี่ยมบ่อยๆ นะ” สวี่สืออวิ๋นพูดด้วยเสียงสะอึกสะอื้น

ทั้งสองนอนด้วยกันบนเตียงโดยไม่หลับตลอดทั้งคืน

สวี่สืออวิ๋นเล่าเรื่องราวสนุกๆ ในวัยเด็ก ในขณะที่ฮูหยินหนิงนอนฟังอย่างเงียบๆ

ลู่เจาเจากำลังนั่งยองๆ เท้าคางจนแก้มย้อยอยู่หน้าประตู

“ข้าได้บอกพวกนางหรือไม่ว่าหลังจากจบเรื่องนี้ ข้าจะไปที่แดนศักดิ์สิทธิ์”

ในแดนศักดิ์สิทธิ์นั้นมีภูเขาสัจธรรม

และมีนิกายของนางอยู่ที่นั่น นางอยากกลับบ้านไปสักครั้ง

นอกจากนี้เผ่าภูติกำลังเผชิญกับหายนะฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ นางจึงต้องไปช่วยถูกหรือไม่

มังกรดำพลันเกาศีรษะและส่ายหน้า “ท่านไม่ได้บอก”

ลู่เจาเจาโบกมือ “เช่นนั้นก็อย่าบอกเลยดีกว่า บรรยากาศระหว่างพวกนางกำลังดีมาก หากบอกไปข้าต้องโดนทุบแน่ๆ”

มังกรดำ : ?

เอาเถิด เดี๋ยวท่านก็หลุดปากบอก

ลู่เจาเจาโบกมือไปทางมังกรดำและถามราวกับว่ากำลังดูละครสนุกๆ อยู่ “เจ้าไม่ได้กลับบ้านมานับพันปีแล้ว ไม่อยากอยู่ต่ออีกสองสามวันหรือ เหตุใดกลับไปไม่ถึงวันก็กลับมาแล้วเล่า”

เมื่อจู๋มั่วได้ยินดังนั้นจึงก้มหน้าลงอย่างไม่มีความสุขนัก

“ข้าถูกจองจำมานับพันปี เมื่อออกมาจากคุก พวกเขาก็เรียกข้ากลับไป ข้ายังคิดไปเองว่าพวกเขาคิดถึง...”

“เจ้านาย ท่านยิ้มทำไมหรือ ข้าเกือบเสียพรหมจรรย์ไปแล้วนะ!”

ลู่เจาเจาเอามือปิดปากแล้ววิ่งหนีไปอย่างเงียบๆ

“ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร ต่อไปเดี๋ยวเจ้าก็รู้เอง”

เซี่ยอวี้โจวมองไปที่มังกรดำอย่างเห็นใจ “เจ้านี่มันแย่จริงๆ ครั้งสุดท้ายที่นางยิ้มเช่นนี้คือตอนที่ลู่หย่วนเจ๋อพ่อของนางถูกจับได้เรื่องโรคกำหนัด”

นางมองดูเรื่องสนุกๆ ด้วยสีหน้าเช่นนี้

จู๋มั่วพลันรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว ไม่รู้ว่าเขากำลังตกเป็นเป้าหมายเรื่องใดอยู่

ลู่เจาเจาพึมพำขณะที่เดินออกไป “โอ้ ข้าคำนวณเวลาแล้ว ตอนที่เขากลับบ้านครั้งนี้ถึงเวลาเนื้อคู่ปรากฏตัวพอดี”

“แต่เขากลับหนีงานแต่งเสียอย่างนั้น!”

“เอาเถิด คงจะมีเรื่องสนุกๆ ให้ดูแล้วสินะ”

สิ่งที่น่ากลัวของโชคชะตาคือไม่ว่าอย่างไรเจ้าก็ไม่มีทางหนีพ้น!

ลู่เจาเจานึกสนุกอย่างเงียบๆ คนเดียวด้วยสีหน้านิ่งเฉย

ก่อนจะหายตัวเข้าไปในบ้าน

ภายในมิติ