หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 953

ลู่เจาเจาผนึกมือเข้าหากัน ปล่อยพลังโจมตีชีเจวี๋ยจนล้มลงไปกองกับพื้น

ร่างของชีเจวี๋ยที่นอนอยู่กับพื้นนั้นแทบจะโปร่งแสงทั้งหมดแล้ว

แดนเทพกำลังทำลายร่างของเขา

ลู่เจาเจาที่ยังไม่เติบโตเต็มที่ เดิมทีร่างกายไม่สมบูรณ์ไร้หัวใจ นางจึงทำได้เพียงเฝ้าดูชีเจวี๋ยค่อยๆ สลายหายไป

ทันทีที่เขาหายตัวไป ลู่เจาเจาจึงปรากฏตัวขึ้นที่นอกหน้าต่าง

ด้านนอกกำลังเกิดเสียงฟ้าร้องดั่งสั่นราวกับถึงวันสิ้นโลกก็ไม่ปาน

ดูน่าหวาดกลัวยิ่งกว่าทัณฑ์สายฟ้าของหนานจืออี้ในวันนั้น ผู้คนที่ได้ยินต่างเกรงว่าฟ้าอาจถล่มลงมาใส่ศีรษะของพวกเขาเมื่อใดก็ได้

เดิมทีเมืองหนานตูนั้นกำลังเตรียมจัดพิธีศพของฮ่องเต้ผู้ล่วงลับ ทว่าเพลานี้ทุกคนกลับต้องไปซ่อนตัวอย่างหวาดผวา

มันน่ากลัวเหลือเกิน

ฟ้าร้องดังครั้งนี้ราวกับต้องการปกปิดอะไรบางอย่าง!

“หันชวน เจ้าคนเลว!”

“เจ้าคิดโยนชีเจวี๋ยเข้าไปในวงล้อกลับชาติไปเกิด! บ้าจริง ข้าน่าจะทุบเจ้าให้ตายไปนานแล้ว!”

“แน่จริงก็โยนลงไปเลย โยนไปให้ไกล! ข้าจะตามหาเขาให้เจอเอง!”

สรรพสิ่งแห่งสามดินแดนมีมากมาย หากเขากลับชาติมาเกิด มันก็ไม่ต่างอะไรจากการงมเข็มในมหาสมุทร!

สิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นคือ...

มันจะก่อตัวจากไอชั่วร้ายในสามดินแดน หากไม่มีใครปราบได้ อาจก่อให้เกิดหายนะครั้งใหญ่!

ดวงตาของลู่เจาเจาเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธ

ในห้องนอนของสวี่สืออวิ๋น

ฮูหยินหนิงลืมตาขึ้นในทันที คทาปรากฏขึ้นในมือของนางอย่างเงียบๆ ก่อนจะมองไปโดยรอบอย่างระมัดระวัง

ราวกับสัมผัสได้ถึงไอชั่วร้ายที่ซ่อนอยู่

แต่สักพักมันก็หายไป

ดูเหมือนเป็นเพียงภาพลวงตา

ในกลางดึกนั้นเอง ลู่เจาเจาโกรธมากจนนอนไม่หลับและพลิกตัวไปมา

เมื่อทุกอย่างเงียบสงบลง ลู่เจาเจาสัมผัสได้ถึงพลังวิญญาณที่ผันผวนจึงไปปรากฏตัวขึ้นที่นอกลานบ้าน

ราชินีภูติกำลังจากไปอย่างเงียบๆ กับปี่เย่ว์และหลิงหลง

เมื่อหันกลับไปจึงเจอเข้ากับลู่เจาเจาที่มายืนตรงหน้า

“เผ่าภูติกำลังตกอยู่ในอันตราย ยายอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว” ฮูหยินหนิงกล่าวอย่างรู้สึกผิด อวิ๋นเหนียงและเจาเจาต้องการข้ามาก

แต่เผ่าภูติ...

จึงทำให้ชีวิตในโลกมนุษย์ของนางอยู่อย่างสุขสบาย

แต่ในแดนศักดิ์สิทธิ์ มีทั้งนิกายผู้ฝึกตน แดนมารและแดนปีศาจ เจาเจาที่อายุเพียงสามขวบครึ่งจะช่วยเหลือเผ่าภูติได้อย่างไร

แต่นางไม่อยากทำลายความมั่นใจของลูกหลาน

ลู่เจาเจาได้ยินความคิดนั้นของนาง แต่ไม่ได้โกรธ ก่อนจะหยิบขวดกระเบื้องลายครามเล็กๆ สองสามขวดออกมาจากกระเป๋า “ท่านยาย ในนี้มียาเซียน...เอ่อ ยาอายุวัฒนะ”

“ขอเพียงยังมีลมหายใจ ยาอายุวัฒนะนี้จะฟื้นฟูร่างกายได้”

“ท่านเก็บเอาไว้ หากคนในเผ่าได้รับบาดเจ็บก็เอาให้พวกเขากิน ถือว่าเป็นของขวัญไหว้ผู้ใหญ่จากเจาเจาก็แล้วกัน…” เด็กน้อยรู้ว่าควรพูดอย่างไร

ฮูหยินหนิงรับไปอย่างเคร่งขรึม นางรู้ว่าเด็กน้อยมีตัวตนในแคว้นใต้ แต่กลับไม่รู้ว่านี่คือยาที่ปล้นมาจากแดนเทพ

ลู่เจาเจาเอียงศีรษะพลางคิดอยู่พักหนึ่ง นางได้ยินมาว่าเผ่าภูติเป็นที่ต้องการ แต่ดูสิ...

พวกนางดูต่อสู้ไม่เก่งเลยสักนิด

นางจึงนั่งยองๆ ลงบนพื้นหญ้าและขุดดินทันที “ท่านยาย รอข้าครู่หนึ่ง...”

ทันใดนั้น โคลนกองใหญ่ก็ถูกขุดออกมา

นางนั่งอยู่กับพื้นพร้อมกับปั้นหุ่นเชิดโคลนขึ้นมาอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นไม่นาน นางก็ปั้นหุ่นเชิดโคลนที่ดูน่าเกรงขามขึ้นมาเป็นแถวยาว

ลู่เจาเจาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง