หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 956

“อ๊ากกก” เสียงร้องดังลอยมาจากห้องทรงพระอักษร

ข่าวลือที่ว่าฮ่องเต้องค์ใหม่หลั่งน้ำตาเพื่อฮ่องเต้ผู้ล่วงลับเป็นเวลา 3 วันแพร่กระจายออกไปทั่วทั้งใต้หล้า

พิธีไว้อาลัยของฮ่องเต้ผู้ล่วงลับจัดขึ้นทั้งหมด 7 วัน ก่อนจะถูกฝังไว้ในสุสานหลวงของแคว้นใต้

เพียงแต่ลู่เจาเจาในฐานะฮ่องเต้องค์ใหม่จำต้องไว้ทุกข์นานถึง 27 วัน และยังต้องกินมังสวิรัติตลอดอีกด้วย

ลู่เจาเจาร้องห่มร้องไห้จนเกือบหมดสติไป หัวใจที่เป็นโพลงอยู่แล้วกลับยิ่งแย่ลงไปอีก

ครึ่งเดือนต่อมา บรรดากษัตริย์แคว้นต่างๆ จึงเริ่มเดินทางมายังแคว้นใต้ทีละคนๆ

ในกลางดึกคืนหนึ่ง ลู่เจาเจาพาเซี่ยอวี้โจวและจุยเฟิงมุดช่องประตูสุนัขออกไปเช่นเคย

ตอนนี้นางกำลังจะขึ้นเป็นฮ่องเต้องค์ใหม่ ทุกคนในใต้หล้าต่างจับจ้องและมีองค์ชายสามที่เฝ้าดูนางอยู่ตลอด

เมื่อเห็นว่าเด็กน้อยต้องกินมังสวิรัติ ทั้งครอบครัวจึงกินไปพร้อมกับนาง

และด้วยความกลัวว่าเจาเจาจะไปแย่งอาหารสุนัข จุยเฟิงจึงต้องกินมังสวิรัติเป็นเวลา 20 วันด้วยเช่นกัน!

“ไม่ได้การแล้ว กลางคืนข้าจะหิวโหยจนนอนไม่หลับ...”

ลู่เจาเจาลูบท้องอ้วนที่สะสมมานาน ตอนนี้มันเริ่มยุบลงไปบ้างแล้ว

มีเพียงใบหน้าเท่านั้นที่ยังอ้วนกลมไปด้วยไขมันอยู่

นางพาพวกเขาเดินอ้อมไปมาและเคาะประตูบ้านหลังหนึ่ง

“ก๊อกๆ ๆ ...”

ไฟในบ้านพลันดับลงทันที “นอนแล้ว นอนกันหมดแล้ว”

“ข้าอยากซื้อแป้งไส้เนื้อ ขอเนื้อเพิ่มเยอะๆ หน่อย…”

หากอีกฝ่ายไม่เปิดประตู นางก็จะเคาะต่อไปจนกว่าประตูจะเปิด

เถ้าแก่เดินออกมาเปิดประตูทั้งๆ ที่ผมเผ้ายังยุ่งเหยิง “โอ๊ย ขอร้องเถิด คนดีที่ไหนมาซื้อแป้งกลางดึกเช่นนี้”

ทว่าเมื่อเห็นท่าทางอันน่าสงสารของลู่เจาเจา เขาจึงตัดสินใจลงมือทำแป้งทันที

ครึ่งชั่วยามต่อมา พวกของลู่เจาเจาจึงนั่งยองๆ อยู่ริมข้างทางโดยมีแป้งไส้เนื้อ 20 ชิ้นอยู่ในอ้อมแขน ปากของพวกเขาเต็มไปด้วยน้ำมันไหลเยิ้ม

จุยเฟิงเองก็ได้กินไปสามชิ้นเช่นกัน

“อื้ม แป้งกรอบๆ กัดเข้าไปแล้วได้เนื้อเต็มๆ คำ น้ำมันชุ่มฉ่ำ อร่อยมากเหลือเกิน…” เซี่ยอวี้โจวกัดคำโตด้วยใบหน้าฉายแววพึงพอใจ

“ตำแหน่งฮ่องเต้บ้าๆ นั่น ใครอยากเป็นก็เป็นไปเลย” ลู่เจาเจาพร่ำบ่น

นอกจากต้องทำการบ้านของหัวหน้าราชบัณฑิตหยวนทุกวันแล้ว ยังมีแบบทดสอบในคาบเรียนของราชครูแคว้นใต้ที่ต้องทำทุกวันอีกด้วย!

“วันนี้เจ้ายังไม่ได้ทำการบ้านใช่หรือไม่” เซี่ยอวี้โจวถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

ลู่เจาเจาพลันก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด “ทำแล้ว ทำเสร็จหมดแล้ว!”

จู๋มั่วยกมือขึ้นสัมผัสหน้าอก เพื่อฟังเสียงหัวใจของตนเอง

ยังไม่ทันได้ตอบสนอง

หญิงสาวที่อยู่ข้างเท้าของเขากลับกลายเป็นดอกไม้ในทันที

“โอ้ นางคือปีศาจดอกไม้!” เซี่ยอวี้โจวรีบกระโดดไปซ่อนตัวอยู่ข้างหลังลู่เจาเจา

“แม้ว่านางจะเป็นปีศาจ แต่กลิ่นอายกลับบริสุทธิ์ ไม่เคยทำร้ายผู้ใด”

จู๋มั่วรีบอธิบายพลางแอบมองลู่เจาเจาแวบหนึ่ง

“ดูเหมือนนางได้รับบาดเจ็บสาหัส พวกเราพานางกลับไปได้หรือไม่ ข้า...ข้ารู้ว่าเพลานี้ท่านไม่ได้มีสถานะทั่วไป ไม่อาจรับคนที่ไม่มีที่มาที่ไปได้ แต่ข้าขอดูแลนางด้วยตัวของข้าเอง!”

“ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่ต้นไม้ใบหญ้าจะแปลงกาย มีแต่ผู้ที่ไม่เคยสร้างบาปกรรมเท่านั้นที่จะฝึกฝนจนมีร่างมนุษย์ได้”

ลู่เจาเจาเม้มริมฝีปาก “เช่นนั้นเจ้าก็ดูแลนางไปแล้วกัน ฮ่องเต้จากทุกแคว้นกำลังจะเข้าเมืองแล้ว ข้าไม่มีเวลาดูแลนาง”

หลังจากพูดจบ นางก็มองจู๋มั่วด้วยความขบขัน

ในขณะที่จู๋มั่วก้มหยิบดอกไม้เล็กบนพื้นขึ้นมาอย่างระมัดระวัง โดยไม่ได้สังเกตเห็นสายตาของลู่เจาเจาแม้แต่น้อย

พวกเขากลับไปยังจวนตระกูลหนิงอย่างเงียบๆ

เซี่ยอวี้โจวเริ่มหาวหวอด “ทำไมข้าถึงรู้สึกว่าเขากำลังตกหลุมรักเลยเล่า ข้าได้ยินมาว่าเขามีคู่หมั้นที่บ้านเกิดด้วยนี่!”