หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 958

มามายังกล่าวต่อไปอีกว่า “ส่วนคนที่สวมจีวรนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้นคือพระอาจารย์จากแคว้นฟั่น ฮ่องเต้ของพวกเขาเป็นลูกศิษย์ของพระพุทธองค์ เพียงแต่พระพุทธองค์ไม่เคยหวนคืนกลับสู่ตำแหน่งอีกเลย”

“แคว้นฟั่นไม่ยุ่งเกี่ยวเรื่องทางโลก ท่านไม่ต้องห่วง”

“ส่วนทางนั้น… คิดว่าท่านคงคุ้นเคยดีอยู่แล้ว เขาคือเซวียนผิงตี้ ฮ่องเต้ของเป่ยเจา”

“หม่อมฉันเชื่อว่าท่านราชครูคงเล่าเรื่องความสัมพันธ์อันละเอียดอ่อนระหว่างเป่ยเจากับแคว้นใต้ให้ฟังแล้ว แคว้นใต้คือแคว้นอันดับหนึ่งในของคนธรรมดา รองลงมาคือเป่ยเจา แม้ว่าทั้งสองแคว้นจะไม่เคยทำสงครามต่อกัน แต่ต่างก็ระแวดระวังกันมาโดยตลอด”

“ท่านมาจากเป่ยเจา อาจรู้สึกว่าตนเองเป็นส่วนหนึ่งของที่นั่น แต่เพลานี้ท่านเป็นฮ่องเต้ของแคว้นนี้แล้ว และท่านเพิ่งอายุเพียงสามขวบครึ่งเท่านั้น...”

“เป่ยเจาอาจแข่งขันเพื่อชิงอันดับหนึ่งในห้าแคว้น”

“หม่อมฉันมิได้มีเจตนาพูดให้เหินห่าง เพียงแต่อยากให้ระวังเอาไว้เท่านั้นเพคะ”

ราชครูและเหล่าขุนนางในราชสำนักเคยพูดประโยคเดียวกันนี้มานับครั้งไม่ถ้วน

แต่ลู่เจาเจาไม่เคยใส่ใจ ขอเพียงได้พบกับท่านพ่อฮ่องเต้ ทุกอย่างก็จะคลี่คลาย

ทันทีที่ลู่เจาเจาปรากฏตัว เซวียนผิงตี้ที่ดูสงบและเย็นชาพลันหันมามองในทันที

น้ำแข็งในดวงตาคู่นั่นละลายหายไปเมื่อเจอกับเด็กน้อย

แม้แต่บรรยากาศรอบตัวก็ดูอบอุ่นมากยิ่งขึ้น

เขาลุกขึ้นและเดินไปหาลู่เจาเจาด้วยรอยยิ้มอย่างรวดเร็ว พร้อมกับความหนักอึ้งภายในใจที่หายไป

“ท่านพ่อบุญธรรม อุ้มหน่อย!” ลู่เจาเจาอ้าแขนให้กับเซวียนผิงตี้

สีหน้าของมามาเปลี่ยนไปอย่างมาก กษัตริย์ของแคว้นมีความสำคัญเหนือฟ้า หากนางต้องการให้เซวียนผิงตี้อุ้มในเพลานี้ ไม่ได้แปลว่าเซวียนผิงตี้ยอมจำนนต่อนางแล้ว?

แล้วเซวียนผิงตี้จะจะปฏิบัติต่อหน้าคนมากมายนี้อย่างไร

ทว่าใครจะรู้...

เซวียนผิงตี้ก้าวมาข้างหน้าพร้อมกับกล่าวว่า “มาๆ พ่อขออุ้มหน่อย เจาเจาของพวกเราลำบากแล้วนะ...”

“ต้องจากบ้านเกิดตั้งแต่อายุยังน้อย เพื่อมาทนทุกข์ตรากตรำที่แคว้นใต้ เด็กตัวเล็กเท่านี้...จะเป็นผู้นำได้อย่างไร”

“เจ้าเฒ่าหนานซื่ออัน! แค่ตายไปน่ะยังไม่พอ เจ้านี่ต้องถูกเอาร่างไร้วิญญาณมาโบยซ้ำ!”

“เหตุใดเขาจึงโชคดีได้ให้กำเนิดลูกหลานที่ดีอย่างเจาเจา…”

ธิดาของข้า เจาหยางแห่งเป่ยเจาของข้า!

ทำไมนางจึงกลายเป็นฮ่องเต้หญิงแคว้นใต้ไปเสียได้!

ฮ่องเต้เป่ยเจาที่ทุกคนหวาดกลัวกำลังกอดฮ่องเต้หญิงตัวน้อย พร้อมกับร้องไห้อย่างขมขื่นต่อหน้าผู้คนหลายพัน

น่าโมโหเหลือเกิน!

ข้าเป็นพ่อบุญธรรมของเจาเจา แต่หนานซื่ออันเป็นตาของนาง

แปลว่าเขาอาวุโสมากกว่าข้า!

พอมาคิดดูแล้ว เราต่างหากที่เป็นคนโชคดี!

เซวียนผิงตี้ดีใจราวกับตัวจะลอยขึ้นฟ้าอยู่แล้ว

“ฝ่าบาท ถึงเวลาถวายเครื่องบูชาแด่สวรรค์แล้วพ่ะย่ะค่ะ” ใต้เท้าหมิงก้าวเข้าไปเตือนเซวียนผิงตี้เบาๆ เมื่อเห็นว่าเขากำลังอุ้มฮ่องเต้หญิงไม่ยอมปล่อย

เมื่อก่อนข้าเคยกังวลว่าเซวียนผิงตี้จะหลอกลวงฮ่องเต้หญิง และทำให้เกิดอันตรายกับแคว้นใต้

แต่เพลานี้ข้ากลัวว่าเซวียนผิงตี้จะลักพาตัวฮ่องเต้หญิงไปเสียมากกว่า!

ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเงาของฮ่องเต้หญิง!

“โปรดกลับไปประทับบัลลังก์ของท่านด้วย เซวียนผิงตี้ คงจะไม่ดีหากท่านพลาดโอกาสอันเป็นมงคล” ใต้เท้าหมิงกล่าวด้วยสีหน้าบูดบึ้ง

เซวียนผิงตี้สะบัดแขนเสื้อพลางพ่นลมอย่างเย็นชา ก่อนจะกลับไปนั่งที่เพื่อชมพิธีต่อไป

ร่างเล็กกำลังยืนอยู่บนแท่นบูชา

ในขณะที่ราชครูกล่าวคำบูชาต่อฟ้าดินด้วยเสียงดังกึกก้อง โดยมีนักบวชอธิษฐานร่ายรำ

มามามองไปด้วยความกังวลเล็กน้อย

“เมื่อยามฮ่องเต้องค์ใหม่แห่งแคว้นใต้ขึ้นครองบัลลังก์จะอธิษฐานขอพรจากเทพเจ้า หวังว่าวันนี้ทุกอย่างจะเป็นไปได้ด้วยดี”

“ในอดีตมีฝ่าบาทองค์หนึ่งกำลังทำพิธีขึ้นครองบัลลังก์ จู่ๆ สายลมกลับกระโชกแรง พัดโต๊ะแท่นบูชาพังทลาย และในวันเดียวกันนั้นฮ่องเต้องค์ใหม่ก็ถูกปลดออก”