หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 960

แล้วเพลานี้เขาจะเต็มใจสละบัลลังก์ให้คนอื่นได้อย่างไร!

ยิ่งไปกว่านั้นอีกฝ่ายยังเป็นเพียงเด็กน้อยอายุสามขวบอีกด้วย!

บัดนี้ตงหลิงค่อยๆ เติบโตมากขึ้น ฮ่องเต้ตงหลิงยังเป็นลูกพี่ลูกน้องของเขา เรียกได้ว่าเป็นพระญาติเพียงคนเดียวของฮ่องเต้ตงหลิงนั่นเอง

หากฮ่องเต้ตงหลิงยื่นมือเข้ามาแทรกแซง การสืบทอดบัลลังก์ในวันนี้คงมีบางอย่างเปลี่ยนแปลงไป

“ข้าขอโต้แย้ง!”

“ข้าขอโต้แย้งเช่นกัน!” องค์ชายและองค์หญิงซึ่งนำโดยองค์ชายสามพลันยกมือขึ้นแสดงความคิดเห็น

“นาง… ฮ่องเต้หญิงอายุเพียงสามขวบครึ่ง ไม่คิดว่าเรื่องนี้มันเหลวไหลไปหน่อยหรือ” องค์หญิงเจ็ดยืนขึ้นและชี้ไปที่ลู่เจาเจาผู้ไร้เดียงสาด้วยสายตารังเกียจ

“นางมีพลังศักดิ์สิทธิ์ก็จริง แต่นางรู้หรือว่าการปกครองแคว้น การขึ้นเป็นฮ่องเต้คือสิ่งใด หรือแม้แต่ความหมายของคำว่าพสกนิกรรากหญ้า”

“เสด็จพ่อทรงเลอะเลือน พวกเจ้าก็เลอะเลือนไปด้วยงั้นหรือ”

“บัลลังก์แคว้นใต้จะส่งต่อให้กับเด็กตัวเล็กเช่นนี้ ทำเหมือนเป็นของเล่นได้อย่างไรกัน!”

“ข้าขอเสนอให้แต่งตั้งองค์ชายสามเป็นฮ่องเต้องค์ใหม่!”

สมาชิกในราชวงศ์ที่อยู่ข้างหลังจึงตะโกนขึ้นทันที “ข้าเองก็ต้องการให้แต่งตั้งองค์ชายสามเป็นฮ่องเต้ แบกความหวังของแคว้นใต้และช่วยเหลือหมู่มนุษย์”

“ข้าเองก็ต้องการให้แต่งตั้งองค์ชายสามเป็นฮ่องเต้เช่นกัน!”

องค์ชายสามจึงเดินเข้าไปหาฮ่องเต้ตงหลิงที่อยู่ไม่ไกลนัก “ผู้น้อง เจ้าคิดอย่างไร” "

ดวงตาของแม่ทัพโหลวฉายแววเย็นชาทันที “องค์ชายสาม ผู้ใดจะสืบทอดแคว้นใต้ล้วนแต่ไม่เกี่ยวข้องกับคนนอกพ่ะย่ะค่ะ!”

ทว่าองค์ชายสามไม่แม้แต่จะมองเขาด้วยซ้ำ!

ฮ่องเต้ตงหลิงในชุดคลุมสีดำมองตรงไปด้วยดวงตาดุร้าย

เมื่อย่างกรายเข้ามาในตำหนักใหญ่ ทุกคนต่างก็มีอาวุธอยู่ในมือ

เขาเป็นคนเดียวที่มีเพียงดาบเล่มเดียวในมือ

ในตอนนั้นเองเขาเงยหน้าขึ้นมองเด็กหญิงตัวเล็กที่นั่งอยู่บนเก้าอี้มังกร โดยแกว่งขาไปมาอย่างดุเดือด

เขาจึงก้าวเข้าไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

การกระทำนั้นทำให้แม่ทัพโหลวและคนอื่นๆ พยายามเข้ามาขวางเอาไว้ “ฮ่องเต้ตงหลิงโปรดระวังตนเองด้วย!”

“ปล่อยให้เขาขึ้นมา!” ลู่เจาเจาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงคมชัด

แม่ทัพโหลวหันไปมองด้วยความกังวลใจ นี่ แม่สาวน้อย รู้หรือไม่ว่าฮ่องเต้ตงหลิงคือผู้ใด

เขาคนนี้เคยสังหารคนมานับไม่ถ้วน และเกือบสังหารขุนนางในตงหลิงไปจนหมด ชื่อของเขายังทำให้เด็กต้องร้องไห้กระจองอแงด้วยซ้ำ

ราชวงศ์ตงหลิงอยู่ในความสับสนวุ่นวายมานานหลายปี

จนกระทั่งฮ่องเต้องค์เก่าของตงหลิงสวรรคต ทายาทหลายคนแข่งขันกันเพื่อช่วงชิงบัลลังก์ ถึงขึ้นสังหารกันเองก็มี

สุดท้ายราชวงศ์จึงไร้ผู้สืบทอด

แคว้นใต้อยู่ในช่วงเวลาลำบากและจะไม่มีวันพ่ายแพ้กับตงหลิง

องค์ชายสามกำลังยืนกอดอกอยู่กลางท้องพระโรง “ผู้น้องของข้าคนนี้ อารมณ์ไม่ค่อยดีนัก เจาเจาอย่าได้กลัวไปเลย”

ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสนุกสนาน

ลู่เจาเจานั่งอยู่บนเก้าอี้มังกรกว้างขวางไม่สมกับตัว ดูท่าทางอ่อนแอ ทำให้ทุกคนต่างร้อนใจ

ฮ่องเต้ตงหลิงเดินขึ้นไปทีละขั้น จู๋มั่วต้องการขวางเอาไว้ แต่นึกถึงคำพูดของลู่เจาเจาได้จึงถอยกลับไปอีกครั้ง

เซวียนจี้ชวนค่อยๆ เดินขึ้นไปหาลู่เจาเจา

องค์ชายสามอดไม่ได้ที่จะฉีกยิ้ม

ดวงตามองตรงไปข้างหน้าโดยไม่กะพริบตาอยู่ครู่หนึ่ง

เขาเห็นฮ่องเต้ตงหลิงผู้หยิ่งผยองวางดาบในมือลงบนพื้น

จากนั้น……

เขาก็คุกเข่าลง พร้อมกับก้มคำนับลงพื้นอย่างแรง

“เซวียนจี้ชวนจากตงหลิงขอคารวะเจ้านาย” เสียงที่เปล่งออกมานั้นดูอ่อนโยน ไม่มีร่องรอยของความเย่อหยิ่ง

ทำให้รอยยิ้มบนริมฝีปากขององค์ชายสามแข็งทื่อในทันที!