หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 964

“หากท่านต้องการป่าวประกาศให้ใต้หล้ารับรู้ หวังว่าฝ่าบาทเจาหยางจะโทษว่าเป็นความผิดของเราเอง”

“เราสามารถตายเพื่อตอบแทนใต้หล้าได้”

จิ้งหลีได้ยินจึงทรุดตัวลงร้องไห้กับพื้นทันที

ลู่เจาเจากะพริบตาปริบๆ “ป่าวประกาศให้ใต้หล้ารับรู้? เกี่ยวอะไรกับข้าด้วย ทำไมข้าต้องป่าวประกาศ”

ข่าวซุบซิบนินทาปล่อยให้มันเป็นเพียงข่าวเช่นนี้ต่อไป นางพอจะรู้จักความเหมาะสมอยู่บ้าง

จิ้งหลีได้แต่ตกตะลึง

แคว้นซีเย่ว์และแคว้นใต้เป็นศัตรูทางการเมืองต่อกัน!

“เพลานี้สามดินแดนอยู่ในความสับสนวุ่นวาย โลกมนุษย์ควรสามัคคีกันต่อสู้ แทนที่จะสร้างความขัดแย้งภายใน”

“เรื่องของท่านกับจิ้งหลีเป็นเรื่องส่วนตัว ไม่เกี่ยวอะไรกับเจาเจา”

“แต่หากปฏิบัติต่อราษฎรอย่างโหดร้าย ข้าจะไม่ปล่อยท่านไปเช่นกัน”

เย่ว์สืออวี้ตกตะลึงเล็กน้อย เขาจ้องมองลู่เจาเจาอย่างเหม่อลอยพักหนึ่ง

ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างสงบ

เขาลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลเดินไปขอบคุณลู่เจาเจาด้วยความจริงใจ

“สืออวี้ใจแคบเอง”

เขาพลันปฏิบัติต่อนางราวกับเป็นสหายวัยเดียวกัน

เดิมทีเขาเองก็มีข้อกังขาต่อฮ่องเต้หญิงวัยสามขวบแห่งแคว้นใต้เช่นกัน แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นเขาเองที่ใจแคบ

ทำให้เริ่มรู้สึกละอายใจเล็กน้อย

“หากฝ่าบาทเจาหยางยังอยู่ แคว้นซีเย่ว์จะไม่ส่งกองทัพไปยังแคว้นใต้”

“และฝ่าบาทเจาหยางมีคำขอใดๆ ซีเย่ว์จะช่วยท่านอย่างแน่นอน!” เย่ว์สืออวี้พูดจบจึงโค้งคำนับลู่เจาเจา

“ในเมื่อท่านไม่เป็นอะไรแล้ว พวกข้าขอตัวก่อน” ลู่เจาเจาเม้มริมฝีปาก เด็กหนุ่มจึงคุกเข่าลงให้เด็กน้อยปีนขึ้นไปบนหลัง

พวกเขาทั้งสองออกจากที่นี่อย่างเงียบๆ โดยไม่รบกวนใคร

ม่านตาของเย่ว์สืออวี้หดเล็กลง เขาค่อยๆ ประคองจิ้งหลีขึ้นมาและทายาให้อย่างระมัดระวัง พร้อมถามต่อว่า “เจ้าเคยเห็นเด็กหนุ่มที่อยู่ข้างกายฝ่าบาทเจาหยางมาก่อนหรือไม่”

เห็นได้ชัดเต็มสองตาว่าเขาเพียงยืนป้องกันลู่เจาเจาอยู่ข้างหลัง โดยไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว ทว่ามันกลับทำให้เขารู้สึกเย็นยะเยือกไปทั้งตัว

จิ้งหลีส่ายหน้าเบาๆ “ครั้งก่อนที่ข้าไปเป่ยเจา ข้าไม่เคยเห็นเขาเลย”

“เจาเจาสามารถดึงกระบี่เจาหยางออกมาได้ตอนอายุสองขวบ สหายของนางคงไม่ใช่คนธรรมดาเช่นกัน”

เย่ว์สืออวี้พยักหน้ารับ “อืม อย่าไปทำให้พวกเขาขุ่นเคืองเลย เด็กหนุ่มคนนั้น...”

“มีพลังน่าหวาดกลัวอยู่บนร่างกาย”

เด็กหนุ่มยกมือขึ้นโบกเบาๆ กระจกวารีจึงปรากฏขึ้นตรงหน้า

ลู่เจาเจาเฝ้ามองพวกเขาตกหลุมรักกันอย่างหวานชื่น กำหนดวันแต่งงานและเตรียมออกไปสู้รบ

ต่อมาเมื่อแคว้นล่มสลาย บ้านเมืองถูกทำลายจนสิ้น สตรีในชุดแต่งงานสีแดงพลันกระโดดลงมาจากกำแพงเมือง

แม่ทัพต่อสู้ในสงครามนองเลือดไม่เพียงแต่เพื่อปกป้องแคว้นเท่านั้น แต่ยังรวมถึงตัวนางอีกด้วย

แต่สุดท้ายมันกลับสายเกินไป

นางเฝ้ามองแม่ทัพปฏิเสธการแต่งงาน บุรุษผมหงอกพยายามทำเพื่อแคว้นจนสุดชีวิต จนกระทั่งวันที่เขาสิ้นใจจากไป เขาได้สวมชุดแต่งงานที่งดงามที่สุดและเผชิญกับความตายด้วยรอยยิ้ม

ลู่เจาเจาพลันยกมือขึ้นขยี้ตา “ไม่รู้ว่าทำไม แต่เหมือนฝนจะตกในดวงตาอีกแล้ว”

นางลูบตำแหน่งหัวใจอีกครั้งด้วยความรู้สึกว่างเปล่า

เด็กหนุ่มไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกระชับอ้อมกอดและเอื้อมมือข้างหนึ่งไปเช็ดน้ำตาให้

“หลังจากที่จิ้งหลีจากไป ก็ไม่เคยกลับชาติไปเกิด ได้แต่ยืนรอชายหนุ่มของนางที่สะพานปล่อยวางหลายปี”

“จนทั้งสองได้พบกันในยมโลก”

“ไม่ว่าชาตินี้นางจะเป็นบุรุษหรือสตรี ทั้งสองคนจะต้องตกหลุมรัก พรหมลิขิตของพวกเขาถูกกำหนดไว้แล้ว”

ลู่เจาเจาพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “เอาเถิด อย่างน้อยก็มีตอนจบที่ดี”