หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 965

เย่ว์สืออวี้มีนิสัยเด็ดเดี่ยว ไม่มีวันถูกขุนนางข้าราชบริพารครอบงำ ตราบใดที่เขาไม่ต้องการก็ไม่มีใครบังคับเขาได้

ทั้งสองมาถึงสถานทูตเป่ยเจาที่มีแสงไฟเจิดจ้า

เสียงตะโกนด่าทอของฮ่องเต้เป่ยเจาดังแว่วมาแต่ไกล

“เจ้าบ้าหน้าไหนที่กล้าครอบงำข้า เบื่อที่จะมีชีวิตอยู่แล้วสินะ!”

“ฮ่องเต้เฒ่าแคว้นใต้แย่งเจาหยางของข้าไปไม่พอ ผีเร่ร่อนตนไหนคิดจะรังแกข้าอีก รนหาที่ตาย!”

“อ๊ากกก เจาหยางของเรา ธิดาคนโตของข้า!” เซวียนผิงตี้พร่ำบ่นและเริ่มร้องไห้ออกมาอีกครั้ง

นั่นคือสมบัติล้ำค่าที่ฮ่องเต้องค์ก่อนมอบให้ในความฝัน

กลับถูกแคว้นใต้แย่งชิงไปเสียอย่างนั้น!

“ตราบใดที่เรายังอยู่จะไม่มีผู้ใดรังแกเจาหยางได้! เจาหยางเป็นฮ่องเต้น้อยแล้ว เราเองก็ไม่ได้อ่อนแอเช่นกัน!” เขาร้องไห้ขณะบ่นพึมพำ

ลู่เจาเจามองแล้วรู้สึกมีความสุขอย่างถึงที่สุด

“ทำไมเขาถึงไม่ถูกควบคุมจิตวิญญาณเล่า”

เด็กหนุ่มพลันลูบศีรษะของนางอย่างอ่อนโยน

นั่นเป็นเพราะเซวียนผิงตี้บูชาหัวใจแห่งเป่ยเจา หัวใจดวงนั้นรักโลกมนุษย์และยิ่งใหญ่เหนือสิ่งอื่นใด

พลังของหัวใจแห่งเป่ยเจาแผ่กระจายไปที่ตัวของเขา

“บางที... หลังจากที่พวกเรากำจัดมัน อาจทำให้มันบาดเจ็บสาหัสน่ะ” เด็กหนุ่มตอบเสียงเบา ลู่เจาเจาจึงเชื่ออย่างไม่สงสัย

“ไปดูเซวียนจี้ชวนกันเถิด”

ในสถานทูตตงหลิงนั้นเงียบสงัด ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

เมื่อทั้งสองไปถึงห้องบรรทมของฮ่องเต้ตงหลิง เซวียนจี้ชวนกำลังนอนหลับอย่างเป็นสุขโดยหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ

เด็กหนุ่มหันกลับไปส่ายหน้าให้กับเจาเจา แล้วทั้งสองจึงจากไปอย่างเงียบๆ

เมื่อทั้งสองจากไป

ทันใดนั้นเซวียนจี้ชวนกลับลืมตาขึ้น และมองไปยังจุดที่ทั้งสองเคยยืนเมื่อครู่

ด้วยดวงตามึนงงเล็กน้อย

“เหตุใดเซวียนจี้ชวนถึงไม่ถูกจิตสำนึกภายนอกครอบงำเล่า”

“เพราะจิตวิญญาณของเขามีพลังยิ่งใหญ่”

ลู่เจาเจาคิดอย่างไรก็ไม่ค่อยเข้าใจนัก มนุษย์ธรรมดาๆ จะมีจิตวิญญาณที่ต่อสู้กับเทพเจ้าได้จริงหรือ

ทั้งสองคนกำลังนั่งอยู่บนหลังคา

ลู่เจาเจานอนอยู่บนหลังคาพลางมองดวงดาวบนท้องฟ้า บางทีความสงบของโลกใบนี้คงไม่อาจรักษาไว้ได้อีกต่อไป

เด็กหนุ่มพลันหันไปมองอีกฟากหนึ่งของทะเล

ลู่เจาเจามองตามไปด้วยความตกใจ

“เขตแดนอาคมมีการเปลี่ยนแปลง!”

“ดูสิ ทางนั้นคือทะเล!” มีคนอุทานขึ้น

“คนลือกันว่ามีประตูอยู่เหนือทะเล เป็นสถานที่ที่แยกเทพเซียนและปีศาจออกจากกัน” มันจึงเรียกว่าเขตแดนอาคม เมื่อมีประตูนี้ เทพเจ้าจะมาได้ก็ต่อเมื่อถูกอัญเชิญเท่านั้น

มารและปีศาจจึงถูกแยกออกไป

แม้ว่าจะมีปีศาจบางตนข้ามเขตแดนอาคมมาบ้าง แต่ไม่ได้สร้างปัญหาใหญ่หลวงให้กับแดนมนุษย์นัก

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมวิญญาณชั่วร้ายจึงปรากฏตัวขึ้นในโลกมนุษย์เป็นครั้งคราว

“กลับไปที่วังก่อน ส่งคนมาปลอบโยนราษฎร ข้าจะไปดูเขตแดนอาคม!” เมื่อลู่เจาเจารีบกลับไป ขันทีก็มารอรายงานอยู่นอกประตูพระราชวังแล้ว

“ฝ่าบาท ขุนนางหลายร้อยคนมารอเข้าเฝ้ากลางดึก กล่าวว่ามีบางอยากจะกราบทูลพ่ะย่ะค่ะ”

ลู่เจาเจารีบเปลี่ยนเสื้อผ้าและไปที่ตำหนักหมิงกวง เหล่าขุนนางต่างร้อนใจจนนั่งไม่ติด

“เขตแดนอาคมต้องถูกทำลายแล้วแน่ๆ!”

“อีกด้านหนึ่งของทะเลมีเขตแดนอาคมของแดนมนุษย์อยู่ หากเขตแดนอาคมถูกทำลาย พวกเราควรทำอย่างไรกันดี เทพเจ้ากับปีศาจยังมีความสามารถในการต่อสู้ แต่คนทั้งใต้หล้า…” ใต้เท้าหมิงถอนหายใจยาว

“เขตแดนอาคมถูกทำลายกะทันหันได้อย่างไร?”

“หายนะของโลกมนุษย์กำลังมาถึงแล้ว!”

เมื่อลู่เจาเจาปรากฏตัวขึ้น ทุกคนจึงเงียบและเก็บซ่อนความกังวลใจเอาไว้ให้ลึกที่สุด

“ฝ่าบาท พื้นที่บริเวณทะเลเป็นเขตดูแลของแคว้นใต้ กระหม่อมอยากทูลขอให้ไปตรวจสอบเรื่องเขตแดนอาคมเสียก่อน!” แม่ทัพโหลวลุกยืนขึ้นเป็นคนแรก