ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 108

"เปรี้ยง..."

สายฟ้าอันน่าตกใจที่พุ่งฟาดพาดผ่านมาหนึ่งเส้นได้ทำให้สายตาเดิมทีของผู้คนที่จับจ้องมองอยู่ที่เหยากุ้ยเหรินทั้งหมดก็เหลือบสายตาออกไป 

"ฝนจะตกแล้ว !"

ทุกคนอุทานส่งเสียงเมื่อเห็นว่าท้องฟ้าได้เปลี่ยนไป

บางคนมีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างรวดเร็วลุกขึ้นและเริ่มมองหาที่หลบฝนแล้ว

แต่เหยากุ้ยเหรินบนเวทีกลับตะลึงค้างอยู่เล็กน้อย

การเคลื่อนไหวที่เต้นรำอยู่ก็หยุดลงเช่นกัน

ฝนตก ?

เมื่อนางเงยหน้าขึ้นมองไปยังท้องฟ้า ก็เกิดฝนตกหนักลงมา “ซู่ซู่ ซู่ซู่” อย่างไร้ความปรานี

ทันใดนั้นก็เปียกปอนหนาวเหน็บไปถึงใจ !

แต่เหมือนตอนนี้จะไม่มีใครสนใจนางแล้ว เพราะนอกจากพระแท่นหลังนั้นที่ฝ่าบาทและพระพันปีหลวงประทับอยู่ด้านบนมีหลังคาคลุมไว้ คนอื่น ๆ ทั้งหมดก็เริ่มหลบฝนแล้ว

ณ ฉากลานกว้างที่โกลาหลตรงนั้น ทุกคนก็วิ่งไปที่โถงด้านข้างที่ใกล้ที่สุดทันที

แต่ในขณะความโกลาหลนั้น สิ่งที่เด่นชัดที่สุดคือร่มน้ำมันที่สะท้อนแสงได้อย่างชัดเจนสองคันในฝูงชน

หนึ่งในที่ถือร่มอยู่คันหนึ่งนั้นคือหลันกุ้ยเหริน ซึ่งโบกมือให้จี้อู๋เจวี๋ยอย่างตื่นเต้นในขณะนี้ "ฝ่าบาท เสด็จมาที่นี่เถอะเพคะ ข้าคนนี้พกร่มมาด้วย !"

หลันกุ้ยเหรินรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยในขณะนี้

ไม่คาดคิดมาก่อนว่าการพยากรณ์อากาศของตำหนักเย็นจะแม่นยำขนาดนี้ !

นึกไม่ถึงเลยว่าฝนจะตกจริง !

ทุกคนไม่ได้พกร่มมาด้วย มีแต่นางเท่านั้นที่พกมา !

ความรู้สึกนี้ทำให้หลันกุ้ยเหรินรู้สึกตนเองเหนือกว่าที่ยากจะพรรณนา

จี้อู๋เจวี๋ยทรงมองผ่านไปยังหลันกุ้ยเหรินก็ได้เห็นที่ด้านล่างของร่มน้ำมันอีกคัน และยังทรงเห็นร่างที่คุ้นตาอยู่หนึ่งร่างด้วย

สายตาที่เย็นชาก็กลับเย็นยะเยือกขึ้นมาทันใด

แม่นางคนนี้นึกไม่ถึงว่าจะไปหาเสด็จลุงสามภายใต้หนังพระเนตรของเขา !