ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 107

ถ้าแผนสำเร็จ นางก็ไม่มีทางอยู่แล้วที่จะแก้ตัวขึ้นมาได้อีกต่อไปด้วยเพราะเรื่องแค่นี้ ถ้าแผนไม่สำเร็จ นางข้าหลวงที่นางเป็นคนพบก็จะเอาเรื่องทั้งหมดยกไปลงที่เซี่ยเหวินหลันแทน

ไม่ว่าจะทางไหนก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับนางเหยากุ้ยเหรินเลย

คำนวณวางแผนมาดีมาก !

ดูเหมือน นางหลังจากกลับไป ต้องให้หยินซวางและแม่นมโจวระมัดระวังเกี่ยวกับเหยากุ้ยเหรินคนนี้บ้างแล้ว

แต่เมื่อพูดขึ้นมาแล้ว เหยากุ้ยเหรินคนนี้จะให้ใครไปจับนางและไอผู้ชายเลวนั่นตอนที่แอบพบกันล่ะ ?

คนผู้นั้นจะต้องไม่ใช่ตัวของเหยากุ้ยเหรินเองแน่นอน

สายตาของนางมองย้ายไปที่เซี่ยเหวินหลันที่อยู่ตรงข้าม

เซี่ยเหวินหลันคนนี้ดูเหมือนจะมีเรื่องบาดหมางกับนางอยู่เยอะไม่น้อย ซึ่งก็มีโอกาสเป็นไปได้สูงที่จะถูกเหยากุ้ยเหรินใช้งาน

"ท่านอ๋องเฉิน ท่านรู้ไหมว่าทำไมเซี่ยเหวินหลันคนนี้ถึงตั้งใจเป็นศัตรูกับข้ามากนัก" ลู่ยุ๋นหลัวถามอย่างสงสัย

ท่านอ๋องเฉินเทน้ำให้ตัวเองอยู่ถ้วยหนึ่งและเอามาจิบอยู่อึกและพูดเบา ๆ ว่า "บางที นางอาจเข้าใจเจ้าผิดไปมากก็ได้"

"ยกตัวอย่างเช่น นางเข้าใจผิดคิดว่าเจ้าชื่นชอบข้า..."ท่านอ๋องเฉินคิดในใจ

เข้าใจผิด ? ลู่ยุ๋นหลัวฟังไม่เข้าใจ

ในความทรงจำที่หลอมรวมเข้ากับนาง ไม่มีคนอย่างเซี่ยเหวินหลันเลยแม้แต่น้อย

กำลังคิดจะพูดว่าให้ท่านอ๋องเฉินพูดให้ระเอียดอีกหน่อย

แต่สายตาของนางก็จับจ้องไปที่ถ้วยในมือของท่านอ๋องเฉิน และก็ผงะขี้นทันใด !

นี่ไม่ใช่ถ้วยที่ท่านอ๋องเฉินให้นางดื่มเมื่อกี้เหรอ ?

ท่านอ๋องเฉินใช้ถ้วยที่นางเพิ่งใช้อดื่มน้ำไปเอาไปดื่มเหรอ ?

ลู่ยุ๋นหลัวตกตะลึง !

ไม่รู้ด้วยเหตุผลอะไร สายตาของนางจึงเลื่อนไปที่ริมฝีปากบางสีแดงสดของท่านอ๋องเฉินอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ซึ่งชุ่มชื้นและเป็นประกาย เมื่อมองไปก็ดูมีเสน่ห์อย่างยิ่ง

“เจ้ามองอะไร ?” ท่านอ๋องเฉินมองไปที่นางด้วยประกายแสงจาง ๆ ในดวงตาอันอบอุ่นของเขา

ลู่ยุ๋นหลัวหน้าแดงในทันทีและรีบมองไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว "นั่น นี่ อะแห่ม...ข้าอยากจะบอกว่า ทำไมฝนยังไม่ตก ?"

ด้วยความร้อนรน นางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า เมื่อมองขึ้นไป พบว่าสีท้องฟ้ามีการเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย แม้แต่ลมที่พัดมาบนร่างกายของนางก็เริ่มเย็นยะเยือก