ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 107

ถ้าแผนสำเร็จ นางก็ไม่มีทางอยู่แล้วที่จะแก้ตัวขึ้นมาได้อีกต่อไปด้วยเพราะเรื่องแค่นี้ ถ้าแผนไม่สำเร็จ นางข้าหลวงที่นางเป็นคนพบก็จะเอาเรื่องทั้งหมดยกไปลงที่เซี่ยเหวินหลันแทน

ไม่ว่าจะทางไหนก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับนางเหยากุ้ยเหรินเลย

คำนวณวางแผนมาดีมาก !

ดูเหมือน นางหลังจากกลับไป ต้องให้หยินซวางและแม่นมโจวระมัดระวังเกี่ยวกับเหยากุ้ยเหรินคนนี้บ้างแล้ว

แต่เมื่อพูดขึ้นมาแล้ว เหยากุ้ยเหรินคนนี้จะให้ใครไปจับนางและไอผู้ชายเลวนั่นตอนที่แอบพบกันล่ะ ?

คนผู้นั้นจะต้องไม่ใช่ตัวของเหยากุ้ยเหรินเองแน่นอน

สายตาของนางมองย้ายไปที่เซี่ยเหวินหลันที่อยู่ตรงข้าม

เซี่ยเหวินหลันคนนี้ดูเหมือนจะมีเรื่องบาดหมางกับนางอยู่เยอะไม่น้อย ซึ่งก็มีโอกาสเป็นไปได้สูงที่จะถูกเหยากุ้ยเหรินใช้งาน

"ท่านอ๋องเฉิน ท่านรู้ไหมว่าทำไมเซี่ยเหวินหลันคนนี้ถึงตั้งใจเป็นศัตรูกับข้ามากนัก" ลู่ยุ๋นหลัวถามอย่างสงสัย

ท่านอ๋องเฉินเทน้ำให้ตัวเองอยู่ถ้วยหนึ่งและเอามาจิบอยู่อึกและพูดเบา ๆ ว่า "บางที นางอาจเข้าใจเจ้าผิดไปมากก็ได้"

"ยกตัวอย่างเช่น นางเข้าใจผิดคิดว่าเจ้าชื่นชอบข้า..."ท่านอ๋องเฉินคิดในใจ

เข้าใจผิด ? ลู่ยุ๋นหลัวฟังไม่เข้าใจ

ในความทรงจำที่หลอมรวมเข้ากับนาง ไม่มีคนอย่างเซี่ยเหวินหลันเลยแม้แต่น้อย

กำลังคิดจะพูดว่าให้ท่านอ๋องเฉินพูดให้ระเอียดอีกหน่อย

แต่สายตาของนางก็จับจ้องไปที่ถ้วยในมือของท่านอ๋องเฉิน และก็ผงะขี้นทันใด !

นี่ไม่ใช่ถ้วยที่ท่านอ๋องเฉินให้นางดื่มเมื่อกี้เหรอ ?

ท่านอ๋องเฉินใช้ถ้วยที่นางเพิ่งใช้อดื่มน้ำไปเอาไปดื่มเหรอ ?

ลู่ยุ๋นหลัวตกตะลึง !

ไม่รู้ด้วยเหตุผลอะไร สายตาของนางจึงเลื่อนไปที่ริมฝีปากบางสีแดงสดของท่านอ๋องเฉินอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ซึ่งชุ่มชื้นและเป็นประกาย เมื่อมองไปก็ดูมีเสน่ห์อย่างยิ่ง

“เจ้ามองอะไร ?” ท่านอ๋องเฉินมองไปที่นางด้วยประกายแสงจาง ๆ ในดวงตาอันอบอุ่นของเขา

ลู่ยุ๋นหลัวหน้าแดงในทันทีและรีบมองไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว "นั่น นี่ อะแห่ม...ข้าอยากจะบอกว่า ทำไมฝนยังไม่ตก ?"

ด้วยความร้อนรน นางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า เมื่อมองขึ้นไป พบว่าสีท้องฟ้ามีการเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย แม้แต่ลมที่พัดมาบนร่างกายของนางก็เริ่มเย็นยะเยือก

คาดว่าฝนน่าจะตกเร็ว ๆ นี้ ?

“ฝนตก ?” ท่านอ๋องเฉินเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ดูเหมือนว่าวันนี้จะค่อนข้างอบอ้าวอยู่บ้างจริง ๆ

บนพระแท่นนั้น เฉาจงฉวนอยู่ที่ด้านข้างและถวายการรับใช้อยู่อย่างระมัดระวังอยู่

ไม่รู้ว่าเขารู้สึกผิดแปลกไปอยู่คนเดียวรึเปล่า ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าฝ่าบาทดูไม่พอพระทัยอยู่เล็กน้อย ?

ดูเหมือนว่าตั้งแต่เริ่มงานเลี้ยงจนถึงตอนนี้พระพักตร์ของเขาก็เย็นชามาโดยตลอด

“ขันทีเฉา เมื่อกี้มีขันทีเสี่ยวลู่จึขอให้ข้าเอากระดาษมาส่งให้ท่าน”

ขันทีคนหนึ่งก้าวไปข้างหน้าและกระซิบข้างหูของเฉาจงฉวน

เมื่อเฉาจงฉวนได้ยิน สีหน้าเขาก็ชะงักไปอยู่ครู่หนึ่ง เสี่ยวลู่จึคนนี้ไม่ใช่ว่าเป็นนายหญิงที่ฝ่าบาทกำลังทรงตามหาอยู่หรอกเหรอ ?

เขาเอากระดาษแผ่นนั้นคลี่เปิดออก บนกระดาษนั้นเขียนอยู่ไม่กี่ตัวอักษรว่า "จะมีฝนตก รีบรีบแยกย้าย"

ลายมือนี้...

เป็นลายมือของนายหญิงจริง ๆ

นายหญิงท่านนี้มักทำนายสภาพอากาศได้แม่นยำเสมอ ถ้าบอกว่าอีกสักพักฝนจะตกลงมา นั่นเท่ากับว่าจะต้องประสบภัยจริง ๆ

มองไปที่ฝ่าบาทบนพระแท่นสูงนั้น พระพันปีหลวงเหมือนกำลังตรัสกับเขาอะไรสักอย่างอยู่ตอนนี้

เฉาจงฉวนขอให้ขันทีที่ส่งกระดาษแผ่นนี้มาอยู่ต่อและสั่งอธิบายอีกครั้ง เขาถึงรีบลงไปยุ่งจัดการต่อ

ในเวลานี้ เหยากุ้ยเหรินได้ก้าวขึ้นไปด้านบนของเวทีแสดงแล้ว

ทันทีที่นางขึ้นไป นางก็หมุนรอบตัวตัว 360 องศา

กระโปรงที่ยาวก็กระเพื่อมไปเป็นระลอกไปรอบ ๆ เมื่อความเร็วเพิ่มขึ้นผมสีดำขลับที่อยู่ด้านหลังศีรษะก็กวาดเป็นส่วนโค้งที่สวยงามให้ได้เห็น

ในขณะเดียวกัน เมฆดำทะมึนในระยะไกลก็ลอยมาปกคลุมแล้ว

ลู่ยุ๋นหลัวมองไปที่เหยากุ้ยเหรินบนเวทีด้วยความเห็นอกเห็นใจ

ใบหน้าของนางได้ทาแป้งเอาไว้อยู่หนามาก อีกสักพักเมื่อฝนตก คากว่าทั้งใบหน้าของนางจะต้องเละออกมาแน่ ?

เครื่องสำอางของสมัยราชวงศ์นี้ไม่มีทางกันน้ำได้แน่นอน ถ้าฝนตกลงมาห่าใหญ่ คาดว่าภายในพริบตาจะต้องเละไม่ต่างกับผีเป็นแน่ ?

และยิ่งต้องมาขายหน้าตาหน้าคนมากมายขนาดนี้ ช่างน่าสงสารจริง ๆ